တတိယႏွစ္ရဲ႕အမွတ္တရ

       ဒီဇင္ဘာ (၂၆)ရက္ေန႔ “ ကႏၱာရမိုးစက္မ်ား ”  ဆိုၿပီး မေတာက္တေခါက္ စာတိုေပစေလးမ်ား၊ ရုတ္တရက္ေပါက္ထြက္လာတဲ႔ ကဗ်ာမ်ား၊ ဖတ္မိသမွ်၊ ေတြ႔မိသမွ်၊ လြဲခဲ႔တာေလးေတြကို မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ စေမြးဖြားလိုက္ခဲ႔တာ။ အဲေန႔က ကႏၱာရမွာ မိုးေတြရြာေနတယ္။

   မိုးခ်ံဳးသံေတြ၊ လ်ပ္စီးလွ်က္တာေတြကို ေၾကာက္တတ္တဲ႔ မငံုတစ္ေယာက္အတြက္ ရံုးမွာကတည္းက  ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ခန္းဆီးေတြကို ဆြဲပိတ္တာကို သူေဌးမလုပ္သူက ကႏၱာရမွာရြာမိုး တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ ႏွစ္ခါသာ ရြာတာဆိုၿပီး သူတို႔က မိုးအံု႔ေလးျဖစ္ေနတာ ရြာေနတာ လ်ပ္သီးလွ်က္ေနတာကို ထိုင္ၾကည္႔ေနၾကပါေတာ့တယ္။ မငံုက ေႀကာက္ေတာ့ နံရံအကြယ္ေလးမွာ ေက်ာေပးထိုင္ေနေတာ့တာပဲ။ အဲလိုနဲ႔ ရံုးကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ အျပင္မထြက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ အခန္းေအာင္းၿပီးေနရင္းကေန “ တေရးႏိုးေသာ္ အႀကံေပၚ ”  ဆိုသလို စာေရးခ်င္စိတ္ပိုးေလးက အရင္ကရွိေပမဲ႔ ငါမျဖစ္ပါဘူး။ မေရးတတ္ပါဘူးနဲ႔. အခုေတာ့ အႀကံေပၚတုန္းလးဆိုျပီး အိမ္ေဆာက္ပလိုက္တာ။ အိမ္ေလးကိုလဲ မွတ္မွတ္ရရ အမ်ားႀကီးမစဥ္းစားပဲ ေခါင္းထဲထြက္လာတဲ႔ နာမည္ေလးကို သေဘာက်သြားတာ။ စစခ်င္းတာ့ အိမ္ေလးက တင္ထားတဲ႔ပိုစ္႔ကလြဲ ဘာမွမရွိတာ။ တပတ္ေလာက္ၾကာမွ ေမာင္ငယ္ ကိုရဲ နဲ႔ အိုက္ခိေလာက္တို႔က သိသြားၿပီး သူတို႔က ဘေလာ့ဂ္အိမ္ေလးရဲ႕ ရွိသင့္တဲ႔အဂၤါရပ္ေတြရွိေအာင္ ျပန္ေဆာက္ေပးလိုက္တာေလ။

         ဒီအိမ္ေလးထဲမွာ ေ၀မွ်ထားတဲ႔စာတိုေပစေတြ၊ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုျပီး ယူသံုးထားတာမ်ားကို မွတ္မွတ္ရရ အသိေပးၿပီးမွ ယူသံုးထားလို႔ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္။ အခုဆို ဒီဘေလာဂ္ေလးကို စာေတြေရးလိုက္၊ ဖုန္တက္ေလာက္ေအာင္ ပစ္ထားမိလိုက္ျဖစ္ေနေပမဲ႔ မငံုခ်စ္တဲ႔ ဒီအိမ္ေလးကိုေတာ့ အၿမဲတံခါးဖြင့္ထားဦးမွာပဲ။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို စာေတြဆက္ေရးေနဦးမွာပါ။ တခါတေလ အိမ္ရွင္ မငံု မရွိလို႔ ေႏြးေထြးႀကိဳဆိုမဲ႔သူမရွိဘူး မထင္နဲ႔ေနာ့။ အိမ္ေလးက အၿမဲတံခါးဖြင့္ထားတယ္။

ဤမွန္ေသာသစၥာေၾကာင့္

  “ကတိသစၥာတည္ေသာအခါ၀ယ္ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေဆးဖက္၀င္သည္။” မွန္ကန္တဲ႔ သစၥာဆိုျခင္းေၾကာင့္ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေတာင္ ေဆးဖက္၀င္သတဲ႔။ သစၥာတရားေၾကာင့္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳး အက်ပ္အတည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကေန လြတ္ေျမာက္လာတဲ႔ သာဓကေတြ အမ်ားၾကီးရွိသားလား။

           ရာမမင္း က သီတာေဒ၀ီရဲ႕ ဒႆဂီရိမင္း ထံမွာ ရက္အနည္းၾကာ ေခၚေဆာင္ထားျခင္း ခံရတာကို ခ်စ္ေပမဲ႔ စိတ္ကသို႔၏ေလာ သို႔၏ေလာနဲ႔ ထင္ျမင္ေနတာကို သိသြားတဲ႔ သီတာေဒ၀ီက သူ႔ရဲ႕ ရာမမင္းအေပၚထားတဲ႔ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ သစၥာတရားကို သက္ေသျပဖို႔ သစၥာထားလို႔ မီးပံုေပၚဆင္းသက္လိုက္တာ မီးမေလာင္တဲ႔အျပင္ ၾကာပြင့္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနတာကို ျမင္ေတာ့မွ ရာမမင္း ယံုၾကည္ခံခဲ႔ရတာကိုး။ ဒါက သီတာေဒ၀ီ ..ရာမမင္းေပၚထားတဲ႔ သူ႕ရဲ႕သစၥာ.....

      ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာ သူတပါးအထင္အျမင္လြဲခံရတာေတြက ေရွးေရွးဘ၀တုန္းက အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ဆိုတာ သိထားပါတယ္။ ခံရတာမ်ားလာေတာ့လဲ အခက္အခဲေတြ အက်ပ္အတည္းေတြကို စစ္မွန္တဲ႔ေမတာတရား၊ ေကာင္းတဲ႔စိတ္ထားနဲ႔ ေမတာပို႔ျခင္း ၊ မွန္ကန္ေသာ သစၥာတို႔ျဖင့္္ ေျပေပ်ာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ၀႗္္ေၾကြးမေၾကေသးေတာ့လဲ ဆပ္ေပးရဦးမေပါ။ “ ၀႗္္မွာအၿမဲ ငရဲမွာအပ” ဆိုတဲ႔စကားရွိသားပဲ။

    သစၥာရွိတယ္လို႔ခံစားရတယ္။ သစၥာေဖာက္ျခင္းခံရတယ္။ အဲလို ခံစားမွုအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ သစၥာဆိုတဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔စိတ္ထားေကာင္းမြန္ျမတ္စြာနဲ႔ သစၥာဆိုမွု႔ကို မငံုသိပ္သေဘာက်တယ္။ ယံုၾကည္တယ္။ လုပ္တတ္တယ္။

 မငံု မွန္ကန္တဲ႔သစၥာ ဆိုလိုက္တဲ႔အခါ သစၥာရဲ႕ မွန္ကန္မွဳ႔ေၾကာင့္ အခက္အခဲ  ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပလည္သြားဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းကေန ဒီအသက္အရြယ္အထိ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းႀကံဳရတိုင္း ၊ အထင္အျမင္လြဲခံရတိုင္း မငံုအတြက္ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္တဲ႔ ဘုရားနဲ႔ ဒီသစၥာကို တိုင္တည္တတ္ခဲ႔ပါတယ္။

အတၱနဲ႔ရယူေသာကုသိုလ္

             ေခါင္းစဥ္နဲ႔ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး။ လတ္တေလာ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ႔ အျဖစ္ေလးကို သတိရမိလို႕။ ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ အဖူးေျမာ္ခံခိုက္မွာ မငံုတစ္ေယာက္လဲ ရန္ကုန္ ေရာက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ စံပယ္ရက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ (၇)ရက္ေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ တစ္ခါ ထပ္သြားျဖစ္တုန္းက ႀကံဳရတာေလးေပါ့။

        လံုၿခံဳေရးအတြက္ အဆင့္ဆင့္စစ္ေဆးခံၿပီး ၀င္လာပါၿပီ။ လိုဏ္ဂူမ၀င္ခင္ ဖိနပ္အပ္တဲ႔ေနရာေလာက္မွာ စတာပါပဲ။ အားလံုးက ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲႏွုန္းနဲ႔ တန္းစီေနတာကို ေက်ာ္တက္တာတို႔၊ ၾကားျဖတ္တာတို႔ကို မ်က္ႏွာခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဘယ္သူမဆို ျမန္ျမန္ဖူးခ်င္ၾက၊ လိုဏ္ဂူထဲကို  ေရာက္ခ်င္ၾကတဲ႔သူခ်ည္းခ်ည္းပါပဲ။ အားလံုးက ျမတ္စြယ္ေတာ္ကို ဖူးခ်င္လို႔ အကုန္လံုး သည္းခံၿပီး ေနပူေအာက္မွာ၊ လူတန္းရွည္ႀကီးကို စီရပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ္႔အလွည္႔ေရာက္မွာပါပဲ။ ဒါမဲ႔ ဘာလို႔  ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ အတင္းကိုတိုးေ၀ွ႕ ေက်ာ္တက္ၾကားျဖတ္ၾကတယ္မသိ။ အင္မတန္မွ စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကုသိုလ္မရခင္ စိတ္ညစ္လို႔ အကုသိုလ္အရင္ရပါတယ္။

`        ေနာက္ လိုဏ္ဂူထဲ၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္စီ တန္းစီရျပန္တယ္။ မငံုက ဒီဘက္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ သီလရွင္မ်ား ေဘးက လူပုဂၢိဳလ္အတန္းမွာ စီတယ္။ တျဖည္းျဖည္းန႔ဲ၀င္သြားလိုက္တာ။ စိတ္ထဲမွာလဲ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကို ရြတ္ေနမိတယ္။ အဲအခ်ိန္မွာ ေနာက္ေက်ာကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္လို႔ လူက ေရွ႕က အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကို တိုးမိလို႔ ကိုယ္႔မွာ “ ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့ ” ဆိုျပီး ေတာင္းပန္ျပီး ေနာက္ကို လွည္႔ၾကည္႔ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ..

`        အဲမွာ အဲေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က တေယာက္စီလဲစီတန္းတာမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္ကို မရမက စီေနတယ္။ အဲေနာက္က အမႀကီးတေယာက္က “ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ နင္တို႔က” လို႔ဆိုလိုက္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ “ ေဘးအတန္းက ေက်ာ္လာတာေလ” တဲ႔. .

ျပီးေတာ့ တဆက္တည္း တဘက္အတန္းမွာရွိေနတဲ႔ သူတို႔အေဖာ္ကို “ ဟဲ႔ ဒီဘက္တန္းကိုလာ ဒီကိုလာ ဒီမွာက စြယ္ေတာ္နဲပိုနီးတယ္ ” တဲ႔။

          သူအစဥ္အလိုက္အတိုင္း စီတန္းသြားရင္လဲ ကိုယ္႔အလွည္႔က်လာမွာပါ။ ဘာလုိ႔ အတင္းကို တိုးေ၀ွ႔ေနတာၾကီးကေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစပါတယ္။ မေျပာခ်င္လို႔သာ ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔မို႔သာ သည္းခံေနၾကတာ မငံုေတာင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္မိတဲ႔အထိိ စိတ္ညစ္သြားရပါတယ္။

          ျမတ္စြယ္ေတာ္အစစ္မို႔ ဖူးခ်င္တာ အနီးကပ္ဖူးခ်င္တာ သိေပမဲ႔ ဒီလိုၾကီး စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔နဲ႔ လူႀကီးမွန္းမသိ ဘာမွန္းမသိ ကိုယ္႔ဖို႔သာၾကည္႔ၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္တိုးေ၀ွ႕ ေနၾကတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ အားလံုးက အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စြယ္ေတာ္အစစ္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားကို တကယ္ဖူးေျမာ္ရသလို ျဖစ္ၾကတဲ႔စိတ္နဲ႔မို႔ ၾကည္ညိဳၾကလြန္း လို႔  ေနပူခံေစာင့္ ဆိုင္းျ ပီး မွ ရာက္လာၾကတဲ႔သူခ်ည္းပါ။

          ေ၇ွးေရွးတုန္းက ဘုရားအဆူေပါင္းမ်ားစြာ ပြင့္ေတာ္မူခဲ႔ၿပီးျပီ။ ကိုယ္ေတြမွာ အခုခ်ိန္ထိ မကၽြတ္ႏိုင္ေသး။ ဒီသံသရာထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ေနရတုန္း။ ဘယ္ဘုရားမွ ကယ္မရလို႔ အခုထိ က်န္ေနခဲ႔ရေသးတယ္။ အခု သာသနာနဲ႔ႀကံဳခိုက္၊ ျမတ္ဘုရားရဲ႕ စြယ္ေတာ္အစစ္ကို ဖူးခြင့္ရခိုက္ေလး ကုသိုလ္ေလး လိုခ်င္လို႔ သံသရာလြတ္ရာေလး ဆုေတာင္းခ်င္လို႔လာတာပါ။

          ေရွ႔ကို အရင္ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာကေန ဖူးခ်င္ေဇာနဲ႔ သူမ်ားတကာအေပၚ ကိုယ္႔အတြက္ဆိုတဲ႔ အတၱထားၿပီးမွ ရလာမဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ေတာ့ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး။ ကုသိုလ္ယူတာခ်င္းတူတူ သံသရာမွာထပ္ၾကာသြားႏိုင္တယ္ေနာ္။

          အင္းးးးးးးးလူဆိုေတာ့ ေျပာရခက္သားလား။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးေအာက္မွာကိုး။

သည္းခံ…………သည္းခံ

                

၀န္ခံခ်က္

မင္းသိရဲ႕လား………

မင္းမို႔လို႔ ငါေပးခဲ႔တယ္……..

ျဖဴစင္တဲ႔ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ သံေဃာဇဥ္ကို

မင္းေၾကာင့္မို႔ မက္ခဲ႔မိတယ္…..

လွပတဲ႔ညစဥ္အိပ္မက္ေလးကို

မင္းနဲ႔မို႔လို႔ ဖန္ဆင္းခ်င္တယ္…

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔ဥယ်ာဥ္ငယ္ကို

ဒါေပမဲ႔လဲ

မင္းသိလိုက္ရဲ႕လား………

မင္းမို႔လို႔ ေျပာထြက္ရက္တယ္္ …….

ငါ့ရဲ႕အျပစ္ကင္းတဲ႔ ခ်စ္ျခင္းကို

မင္းမို႔လို႔ နင္းေျခရက္တယ္ ……..

ငါ့ရဲ႕မင္းအေပၚမထားခဲ႔တဲ႔ မာနတရားကို

မင္းျမင္ႏိုင္ခဲ႔ရဲ႕လား….

ငါ မင္းအေပၚထားခဲ႔တဲ႔

မင္းသတိရရင္ၿပီးတာပဲ…..

 လိုအပ္ခ်ိန္ ငါရွိခဲ႔ရင္ ေတာ္ျပီေပါ့လို႔

ဒါေပမဲ႔လဲ

မင္းထင္ေနခဲ႔တယ္မလား….

ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္။

ပိုင္စိုးခဲ႔တယ္။

ခ်စ္သူ………….

ငါ မင္းထင္သလိုျဖစ္ခဲ႔သလား

ဒါဆိုရင္ ေက်နပ္စြာနဲ႔

ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။

ဒါဟာ…..မင္းအတြက္

ငါ့အခ်စ္က အမွတ္သဥာဏ္မရွိလို႔႔ပဲ။

Pi Mai Tai - 2106

Myy,Suung Pi Mai Tai – 2106!!  

ရွမ္းရုိးရာ ကုိယ္ပုိင္ျပကၡဒိန္တြက္ကိန္းမ်ားအရေတာ့ ရွမ္းႏွစ္သစ္ကူးရက္ဟာ ႏွစ္စဥ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ ရက္ေန႔ ပုံမွန္က်ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ရွမ္းျပကၡဒိန္အရ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားဟာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုိ စတင္ေရတြက္တဲ့ေနရာမွာ တန္ခူးလမွာ စတင္ၿပီး မေရတြက္ပါဘူး။ နတ္ေတာ္လမွာ အၿမဲစတင္ ေရတြက္ပါတယ္။ ရွမ္းဘာသာနဲ႔ဆုိရင္ နတ္ေတာ္လဟာ “လိန္စိန္”(ပထမဦးဆုံးလ)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွမ္းရုိးရာ ျပကၡဒိန္ကိန္းခန္းအရ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕အစကုိ ျမန္မာလုိ နတ္ေတာ္လမွာ စတင္ေရတြက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အခုေရာက္ဆဲ့ ရွမ္းႏွစ္သစ္အရကေတာ့ ၂၁၀၆ ခုႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြက မသိလုိ႔ ေမးၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရွမ္းခုႏွစ္သကၠရာဇ္က ျမန္မာေကာဇာသကၠရာဇ္ထက္ ပုိမ်ားေနတာလဲ-ဆုိၿပီး ေမးၾကတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျဖရရင္ေတာ့ ျမန္မာသကၠရာဇ္ကုိ ျမန္မာဘုရင္မ်ားက ရာဇ၀င္သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သုံးႀကိမ္သုံးခါ သကၠရာဇ္ေတြ ၿဖိဳခဲ့ၾကတယ္။ ရွမ္းသကၠရာဇ္ကေတာ့ စတင္ေရတြက္သည္မွစၿပီး ဘယ္ဘုရင္ ဘယ္ေစာ္ဘြား ဘယ္အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားကမွ မၿဖိဳခဲ့လုိ႔ အခုလုိ အေရအတြက္အားျဖင့္ ပုိမ်ားေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရွမ္းသကၠရာဇ္ဟာ သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္က အရင္းခံခဲ့လုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ရွမ္းမ်ား မုိင္းေမာျပည္ေထာင္(ယခု တရုတ္ႏုိင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္)ေခတ္မွာ စ၀္ခြန္ေဟာင္လုိ႔ ဘြဲ႕ေတာ္တြင္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းရဟန္းေတာ္တစ္ပါးဟာ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါမ်ားနဲ႔အတူ အိႏၵိယ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ ပိဋိကတ္သုံးပုံက်မ္းမ်ား သြားေရာက္ေလ့လာ ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္လုိ႔ သမုိင္းမ်ားက ဆုိပါတယ္။ စ၀္ခြန္ေဟာင္နဲ႔သာသနာျပဳအဖြဲ႕မ်ား ေနရင္းမုိင္းေမာျပည္ေထာင္သုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္လာေသာ ခုႏွစ္မွာ သာသနာသကၠရာဇ္ ၄၅၀ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ စ၀္ခြန္ေဟာင္နဲ႔အဖြဲ႕သားမ်ား ပိဋကတ္သုံးပုံက်မ္းျမတ္မ်ားပင့္ေဆာင္လာေသာခုႏွစ္ကုိ အထြဋ္အျမတ္ခုႏွစ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး မုိင္းေမာဘုရင္နဲ႔ သာသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညုိေလးစားသူမ်ားက သာသနာသကၠရာဇ္ ၄၅၀ မွာ ရွမ္းသကၠရာဇ္ကုိ စတင္ေရတြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သည္ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၄၅၀ သည္ ရွမ္းမ်ားရဲ႕သကၠရာဇ္အစျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွမ္းသကၠရာဇ္ကုိ သိခ်င္ရင္ ေရာက္ဆဲသာသနာသကၠရာဇ္ကုိတည္ ၄၅၀ ႏုတ္လုိက္ရင္ အဲဒါ ရွမ္းသကၠရာဇ္ပါပဲ။

အရိပ္တခ်ိဳ႕

၆နာရီမထိုးေသးေပမဲ႔ ေဆာင္းရာသီိမို႔ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနျပီေလ။ ေဆာင္းပံုရိပ္ ဆီးႏွင္းေတြကလဲ တဖြဲဖြဲက်လို႔လာေနသလို အေအးကလဲ ပိုပိုကဲလာေနေလရဲ႕။

အဲေန႔က ဆီႏွင္းေတြျဖဴစင္ေဖြးသလို ၀ါဂြမ္းသဖြယ္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတဲ႔ နီတာရဲေလး ေလာကအလယ္ကို ေရာက္လာလိုက္တာ စေနသမီးရယ္မို႔ စိတ္ကလဲႀကီးလိုက္တာ အငိုကိုမတိတ္ေတာ့ဘူး။ အင္မတန္ဂ်ီက်မဲ႔ကေလး၊ စိတ္ႀကီးလိုက္တဲ႔ကေလးရယ္လို႔ မွတ္ခ်က္သံၾကား အသံေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ငိုသံမစဲတဲ႔ ကေလးေလး…..

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေတာ့လဲ တေတာက္ေတာက္နဲ႔ ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား၊ ေတြ႔သမွ် အကုန္ဆြဲရယ္နဲ႔ စိတ္မထင္လွ်င္မထင္သလို အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္လုိက္တတ္ေသးတဲ႔ ကေလးေလး………

အသက္ေလးရလာျပန္ေတာ့ နားလည္မလိုလိုနဲ႔ ေပကပ္ကပ္၊ ပါ၀ါထူထူမ်က္မွန္ႀကီးတပ္ရေတာ့ တတ္မတက္ငိုပလိုက္တာ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မျမင္တာကို အတင္းႀကီး မရမက မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳတ္ႀကည္႔လို႔ မ်က္မွန္တပ္ခိုင္းဖို႔အေရး မိဘေဆြမ်ိဳးတင္မကဘူး ဆရာ/ ဆရာမ လက္ေျမွာက္ခဲ႔ရတဲ႔ ကေလးေလး…..

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီေပကပ္ကပ္နဲ႔ ကေလးေလး……….

Happy Birthday မငံု !!!!!!!!!!

( ဒီေန႔က်မွပဲ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ႏွာရည္ေတြကလဲ တရွံဳ႕ရွံဳ႕ရယ္ေပါ့။ )

ခ်စ္သူ႔ကပြဲ

ခ်စ္သူေရ..
ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မင့္မ်က္၀န္းနက္အိမ္ရဲ႕အရိပ္ၾကား
ငါ့ကိုျမတ္ႏိုးတဲ႕ အၾကင္နာရိပ္ေတြ လႊမ္းေနတယ္။

ခ်စ္သူေရ...
ပိရိတင္းေနတဲ႔ မငိ့ႏွုတ္ခမ္းပါးလႊာၾကား
ငါ့ကိုလြမ္းတဲ႔ အလြမ္းေတြ ဖြဲ႕သီေနတယ္။

ခ်စ္သူေရ...
တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ခုန္ေနတဲ႔ မင္းရင္ခုန္စည္းခ်က္ၾကား
ငါ့ကိုခ်စ္တဲ႔အခ်စ္ေတြ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတယ္။

ဒီကပြဲေလးမွာ ငါကေတာ့ တိမ္လႊာစီးျပီး လြင့္ေမ်ာေနတယ္။

“ 17 ” ရက္ေန႔စြဲေရာက္တိုင္း ကပြဲေလး ေရာင္စဥ္ျဖာလို႔
ၾကယ္ေရာင္ေတြေအာက္မွာ ပိုအသက္၀င္ေနတယ္။

အနမ္း

တစိမ္႔စိမ္႔ေလး ၾကည္႔ေနတယ္

ပါးျပင္ထက္က သနပ္ခါးကို၊

ႏွစ္ႏွစ္ကာကာေလး ျပံဳးေနတယ္

ျမတ္ႏိုးမွဳ႔ေတြနဲ႔ ၊

ေဟာ...သူအနားတိုးလာတယ္

တရွွိဳက္မက္မက္နမ္းသြားေလရဲ႕။

ေရႊလက္ဆက္

ဤေန႔ ဤရက္ ဤခ်ိန္မွစ

ေန႔ရက္မ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ပါလို႔

သက္ထက္ဆံုးတိုင္ သစၥာမိုးေျမ

ခ်စ္ျခင္းတည္လို႔

ေရႊလက္ခိုင္ခိုင္ၿမဲေစတည္း။

ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးထားတာေတာ့ တႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီ။ မငံုရဲ႕အစ္မ မဂၤလာပြဲမွာ လက္ဖြဲ႔ဖို႔ေရးထားတာေလ။ အခုဆို ၀ါကၽြတ္လို႔ မဂၤလာေဆာင္ၾကမဲ႔သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး လက္ဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။

အနားသတ္

အစရွိသလို အဆံုးမဲ႔မဟုတ္တဲ႔ မ်ဥ္းတေၾကာင္း
ယံုၾကည္လို႔ဆြဲခဲ႔တယ္။
တစ္ေျဖာင့္တည္းမ်ဥ္းဆိုေပမဲ႔
ေျဖာင့္တန္းလိုက္ ေကာက္ေကြ႔လိုက္နဲ႔
ၾကာလာေလေလ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ႔
ငါ့အနားသတ္ ဘယ္မလဲ.........?

ေလးပါးေသာအႏွစ္ေတြက်န္ရစ္ေစ...

• ေငြေတြကုန္သြားေပမဲ႔ ေရႊေလးေတာ့က်န္ရစ္ေစ...
• အခ်ိန္ေတြကုန္သြားေပမဲ႔ အသိေလးတစ္ခုေတာ့က်န္ရစ္ေစ...
• အခ်စ္ေတြကုန္သြားေပမဲ႔ ခင္မင္မွုေလးေတာ့က်န္ရစ္ေစ...
• အသက္ကုန္သြားေပမဲ႔ နာမည္ေလးေတာ့က်န္ရစ္ေစ...

မွတ္ခ်က္။ ။ မၾကာေသးမီက အမွတ္မထင္ဖတ္လိုက္ရတဲ႔ စာသားပါ။ ႀကိဳက္လို႔မွ်ေ၀လိုက္တယ္ေနာ။

စိတ္နဲ႔ကိုယ္ရယ္္

အေဖက ေျပာတယ္ “ သမီး ၊ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ထဲကို ပင္စိမ္းရြက္ေလးခတ္လိုက္ေနာ္ ”တဲ႔ ။ မီးဖိုေပၚက ႏြားႏို႔အိုးဆူလာေတာ့ ပင္စိမ္းရြက္ေလးခတ္လိုက္ပါတယ္။

ေၾသာ္…….စိတ္နဲ႔ကိုယ္ရယ္ မကပ္ပါလားေနာ္။။။။။

………….လား ၊ ……………..လား

ေခါင္းထဲမွာ……လားေပါင္းမ်ားစြာ ရွဳပ္ေထြးေနတယ္။ယေန႔ေခတ္ႀကီးကေတာ့ ၾကာလာေလေလ လား..ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔။ ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ႔သလို၊ ေတြ႔ႀကံဳဖူးခဲ႔တာလဲရွိတယ္။ “မိန္ရာဟင္းေကာင္း ၊ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး ” အဲလိုစကားပံုေတြလိုေပါ့။ မိဘေမာင္ႏွမေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ သူမရွိ ကိုယ္ကူညီ၊ သူက ကိုယ္႔ကိုကူညီလိုက္နဲ႔ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေနထိုင္ခဲ႔ၾကတယ္။ အဲလိုပဲ တစ္ေယာက္တည္း အေ၀းတစ္ေနရာမွာဆိုလဲ ကိုယ္နဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ၊ တေျမတည္းအတူေနေတြ ၊ အိမ္နဲ႔ေ၀းေနတူခ်င္း ေမာင္ႏွမေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းသဖြယ္ အခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီၾကလို႔ အားရွိခဲ႔ၾကမွာပဲ။ အဲဒါက အရင္တုန္းကေပါ့။ အခုေခတ္ကာလမွာ မရွိဘူးလို႔မေျပာပါဘူး။ ရွိေတာ့ရွိတယ္ရွားသြားပါၿပီ။
အခုခ်ိန္ခါမွာေတာ့ “ ေဆြမ်ိဳးလား၊ ေရႊမ်ိဳးလား ” မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းလား၊ အေပၚယံလား ဆိုၿပီး မ်ားျပားလာၾကပါၿပီ။ စိတ္ရွိေပမဲ႔ မကူညီႏိုင္ မေဖးမႏိုင္ၾကေတာ့လို႔ ကူညီခ်င္ေပမဲ႔ မကူညီႏိုင္ေတာ့ပဲ အားေပးစကားမ်ား အႀကံဥာဏ္ေပး ေျပာႏိုင္၊ အားေပးႏိုင္ၾက သလိုေတြပဲရွိတယ္။ ကိုယ္ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ သူ႔ကိုဘယ္လိုသြားကူညီမလဲဆိုတာ ျဖစ္ကုန္ၾကသလို၊ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး။ အလကားေနရင္း အမွဳတြဲထဲပါေနဦးမယ္။ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္မွ ဒါမွမဟုတ္ အကူအညီလာေတာင္းရင္ သူ႔အရင္ ကိုယ္ၿငီးျပလိုက္မယ္ ဆိုတာေတြလဲမ်ားလာပါၿပီ။ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္တာေတြ မ်ားလာပါၿပီ။ အဲလိုေတြလုပ္ၿပီး ကိုယ္အဆင္မေျပတဲ႔ခါ သူ႔ဆီ အကူအညီရလိုရျငား သြားေတာင္းခ်ိန္ အကူအညီမေပးလိုက္လို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မကူႏိုင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မရလာခဲ႔ရင္ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ၿပီး ကိုယ္မကူညီလိုက္တဲ႔အခါကို သတိမရေတာ့ပဲ စိတ္ဆိုးကုန္ၾကျပန္ေရာ။ အဲထဲမွာ ကိုယ္လဲ tပါအ၀င္ျဖစ္ေနျပီလား ဆိုၿပီး….လား…ေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြးမိေနတဲ႔အထဲက ဒီ “ ……လား ” အေတြးေလးကို ပိုစ္႔မတင္တာၾကာၿပီ ျဖစ္လို႔ ေရးခ် လုိက္ရပါတယ္။

ဖိတ္စာမ်ားႏွင့္မငံု

ကႏၱာရေျမမွေမာင္ႏွမေတြက ေမးေနၾကျပီ။ မငံုေပ်ာက္ေနတယ္။ စာမေရးဘူးလားတဲ႔။ မငံု ဖိတ္စာေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနပါတယ္ဆိုတာ ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။ မငံုတို႔ ၿမိဳ႔ေလးက ပအို၀္႔ေဒသျဖစ္ေလေတာ့ သူတို႔ထံုးစံကိုက ဖိတ္စာေတြ ေထာင္ခ်ီလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႔ေပၚမွာလို ေလးငါးရာမဟုတ္ပဲ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေထာင္ေလာက္လုပ္ျပီး ထမင္းဟင္းေကၽြး ဧည္႔ခံတတ္ၾကတယ္ေလ။ အခုလို မဂၤလာေဆာင္ရာသီမွာ ပိုပင္ပန္းတာက ဖိတ္စာလာအပ္ၾကတဲ႔ သတို႔သား၊ သတို႔သမီးမ်ားေၾကာင့္ပါ။ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕၊ သန္ဘက္ခါလို မဂၤလာေဆာင္မွာ ဒီေန႔လိုေန႔လည္ပိုင္း ဒါမွမဟုတ္ ညေနပိုင္းမွ မဂၤလာဖိတ္စာလာေရာက္အပ္ႏွံၾကတာပါပဲ။ အခ်ိန္ကလဲကပ္ေနျပီ။ ဖိတ္စာအရအတြက္ကလဲမ်ားနဲ႔ မငံုတေယာက္ ေဒါင္ခ်ားကိုစိုင္းေနပါေတာ့တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပအို၀္႔စာနဲ႔ ေရးသားၾကပါတယ္။ ဖိတ္စာကို အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေလးေတ ြၾကိဳက္တတ္ၾကၿပီး သတို႔သားမွ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္လာေရာက္ အပ္ႏွံရင္ ေစ်းအနည္းဆံုးကိုမွ ေရြးအပ္တတ္ၾကေပမဲ႔ သတို႔သမီးေခၚလာမိတဲ႔သူကေတာ့ ဖိတ္စာခပိုကုန္ဖို႔ ျပင္ထားၾကပါ။
အခ်ိန္နည္းနည္းနဲ႔ ဖိတ္စာအေရအတြက္မ်ားမ်ားလုပ္ေပးရမဲ႔သူကို အားမနားတမ္းထပ္မံဆိုၾကတာက. ေစ်းစကားမဟုတ္ပဲ နာရီပိုင္းနဲ႔အျပီး လိုခ်င္ၾကတာပါ။ ရက္စက္ခ်က္ကေျပာမေနနဲ႔။ မနည္းရွင္းျပေတာင္းပန္ရပါတယ္။ တရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါလို႔။ အလ်င္လိုေနရင္ေတာ့ တခ်ိဳ႔တ၀က္ကို ဘယ္အခ်ိန္လာယူပါဆိုျပီး ရွင္းျပရပါတယ္။ ဖိတ္စာလုပ္တာ လြယ္တာမွတ္လို႔.. ဖိတ္စာတေစာင္ျဖစ္ဖို႔အေရး အနည္းဆံုး ခုႏွစ္ခါေလာက္လုပ္မွ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ရတာပါ။ ဒီႏွစ္မွာျဖင့္ မငံုတို႔ေဒသမွာ ပိုမဂၤလာေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သံုးႏွစ္တစ္ၾကိမ္ ဆံုေတြ႔ၾကတဲ႔ ခြန္ဆန္ေလာနဲ႔နန္းဦးျပင္ ၾကယ္ေလးေတြေၾကာင့္ပါ။ ဒီခ်စ္သူႏွစ္ဦးဆံုဆည္းတဲ႔ႏွစ္ျဖစ္လို႔ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ၾကတာ ရြာမွာ အပ်ိဳလူပ်ိဳေတာင္က်န္ေသးရဲ႔လားမသိဘူးလို႔ေျပာရသလို မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာလာဖိတ္က်လြန္းလို႔ို ေခါင္းအံုးအိပ္လို႔ေတာင္ရေနျပီလို႔ ဆိုေနၾကပါၿပီ။
တမ်ိဳးရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီထဲကတစ္ခ်ိဳ႕ေဒသကဆိုရင္ျဖင့္ ဖိတ္စာလာအပ္ရင္း တမ်ိဳးစိတ္ညစ္ရတာက သတို႔သား၊သတို႔သမီးနာမည္ကို မနည္းရွာယူရတာပါပဲ။ ရွိသမွ်အမ်ိဳးအေဆြနာမည္ထဲ႔ထားလိုက္တာ ျပန္ျဖဳတ္ခိုင္းယူရရွိတယ္။
ဒီႏွစ္ မငံုတို႔ၿမိဳ႕မွာ စုေပါင္းရွင္ျပဳပြဲေလးကလဲ ရွိလိုက္ေသးတယ္။ ရွင္ေလာင္းအပါးေရ ၃၅၀ေက်ာ္တယ္ေလ။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ၄ရက္ေတာင္ က်င္းပမွာပါ။ ၿမိဳ႔ေလးရဲ႕စုေပါင္းရွင္ျပဳပြဲေလးကို ေလးႏွစ္တစ္ႀကိမ္ က်င္းပတာမို႔ အင္မတန္စည္ကားဦးမယ္ေလ။
ကဲ…မငံုတစ္ေယာက္ ဖိတ္စာၾကား ေခါင္းျမွပ္ေနေပမဲ႔ ပိုစ္႔ေလးတစ္ပုဒ္ကို အေျပးတင္သြားတယ္ေနာ့။