တင္းတင္းေစ့ထားတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးက
အၿမဲတမ္းပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္တာ အခုထိပဲ။
ဒါေပမဲ႔...ငါသိေနတယ္။
အညိဳေရာင္ခ်ယ္တဲ႔ မ်က္၀န္းေတြက
သံေဃာဇဥ္ျဖတ္မရဘူးဆိုတာ ညႊန္းေနတယ္။
က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ႔လက္သီးမ်ားက
လက္လႊတ္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတာသက္ေသပဲ။
ဒါမဲ႔ ..........ခ်စ္သူ
ဆက္ထံုးဆိုတာ ရွိဖူးထားသလို
သံသယေတြၾကား ေနရတာၾကာလာေတာ့...
ငါ.....ေၾကာက္တယ္။
ငါ....မယံုရဲဘူး။
နင္....ငါ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။




တင္းတင္းေစ့ထားတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးက
အၿမဲတမ္းပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္တာ အခုထိပဲ။
ဒါေပမဲ႔...ငါသိေနတယ္။
အညိဳေရာင္ခ်ယ္တဲ႔ မ်က္၀န္းေတြက
သံေဃာဇဥ္ျဖတ္မရဘူးဆိုတာ ညႊန္းေနတယ္။
က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ႔လက္သီးမ်ားက
လက္လႊတ္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတာသက္ေသပဲ။
ဒါမဲ႔ ..........ခ်စ္သူ
ဆက္ထံုးဆိုတာ ရွိဖူးထားသလို
သံသယေတြၾကား ေနရတာၾကာလာေတာ့...
ငါ.....ေၾကာက္တယ္။
ငါ....မယံုရဲဘူး။
နင္....ငါ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။



မနက္ေစာေစာ ဒီေန႔ လခထုတ္ရက္ေန႔ပါလား ဆိုတဲ႔အသိစိတ္နဲ႔ ႏိုးလာေပမဲ႔ လူက မထခ်င္ေနေသးဘူး။ တေနကုန္ တေနခမ္း တဖြဲဖြဲရြာေနတာ တပတ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔  ပင္ေလာင္းမိုးေၾကာင့္ ေစာင္ၿခံဳကာ ေကြးခ်င္ေသးတယ္။ ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ အသံဗလံစံုလင္ေနၿပီ။ အဘ့ နဲ႔ မမတို႔ ဆရာ၊ ဆရာမၾကား ျမွပ္ေနေရာေပါ့။ 
မငံုတို႔က အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ မိတၱဴ၊ ရံုးသံုးေက်ာင္းသံုး စာေရးကရိယာဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားေတာ့ ဒီေန႔လို လခထုတ္ရက္ဆို အင္မတန္လူစည္ကားတာ။ အခုလို ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္စဆို ၀ယ္မဆံုးႏိုင္ေနဘူးေလ။ ပညာေရးရံုးနဲ႔ကပ္လ်က္ရွိေနေတာ့ လခထုတ္ရက္ဆို မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ စည္ကားေနၿပီ။ ဆရာေတြထက္ ဆရာမအသံေတြက ဆူညံေနေတာ့တာပဲ။ တခါတေလမ်ားဆို ပညာေရးရံုးလို႔ထင္ရတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ။ အိမ္မွာရွိသမွ် ခံုေတြေပၚ ထိုင္ခံုေပၚ စားပြဲေပၚ တင္ေရးလို႔ရတဲ႔ေနရာလြတ္မွန္သမွ်  တခါတေလမ်ား ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပားျပားထိုင္ၿပီး ေရးေနၾကတာ အလုပ္ကိုရွဳပ္ေနတာပါပဲ။ ကိုယ္ေတြေတာင္ ေနရာမရေတာ့ဘူး။ :) 
ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ အလုပ္လုပ္ကူတာနဲ႔ မနားရေတာ့ဘူး။ သူတို႔အစည္းအေ၀း စခ်ိန္က်မွ တခ်က္ရွင္းလင္းသြားတုန္း အေျပးအလႊား မနက္စာလိုလို ေန႔လည္စာလိုလို စားေသာက္ရတယ္။ အဲအခ်ိန္ တျခားအလုပ္အပ္တဲ႔သူလာရင္ ေတာင္းပန္ရတယ္။ ဒီေန႔ လခထုတ္ရက္မို႔ မနက္မွလာယူလို႔ရမရ ေမးျမန္းရ၊ လက္ခံထားရနဲ႔ ထမင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္မစားရျပန္ဘူး။ 
သိပ္မၾကာခင္..အစည္းအေ၀းၿပီးလုိ႔လာလိုက္ၾကတာ အိမ္မွာ အျဖဴ အစိမ္းမ်ားထပ္သြားလုိက္တာ အလုပ္အပ္ဖို႔ေရာက္ေနတဲ႔သူက “ ဟ...လူ၀ိုင္းခံရၿပီ..လူ၀ိုင္းခံရၿပီ ” ဆိုၿပီး စေနာက္ေနေသးတယ္။ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္စြာနဲ႔ ေျပာေန လုပ္ေပးေနရတာ ေျခေထာက္ေတြ ေတာင့္တင္းၿပီး ပါးစပ္လဲ အေတာ္အာေပါက္ေတာ့တာပါပဲ။ 
သူတို႔ခမ်ာလဲ သနားပါတယ္။ ရံုးက ခ်က္ခ်င္းလုပ္ခိုင္းသမွ်ကို အေျပးအလႊားလုပ္ရ အနီးနားမွာ ဒီဆိုင္ပဲရွိေတာ့ စုၿပံဳၿပီးတိုးေ၀ွ႕ေနၾကနဲ႔။ လစာျမန္ျမန္ထုတ္ခ်င္.ျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္နဲ႔.အျမန္လိုသူေတြခ်ည္း။ သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးေနရတဲ႔ မငံုတို႕မွာလဲ မလြယ္လွဘူး။ တေယာက္က..ဒါလိုခ်င္တယ္ တေယာက္က.. ဟိုဟာမရွိဘူးလားနဲ႔ ရွဳပ္ယက္ခတ္ေနတာ ညေန ၅နာရီထိုးခါနီးမွ လံုးလံုးနားရေတာ့တယ္။
လူလဲကုန္ မငံုတို႔လဲ ေမာၿပီး ညစာကို ေမာေမာနဲ႔ သိပ္မစားျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဆိုင္အေစာပိတ္ၿပီး နားရေတာ့တာပဲ။ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြလဲ သူတို႔တာ၀န္က်တဲ႔ ေတာရြာေလးေတြကို ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားၾကံဳေတြနဲ႔ ေရာက္သေလာက္ေနရာေလးထိ အႀကံဳလုိက္ၿပီး  ျပန္ၾကၿပီေလ။ 
ဒီလို မိုးတြင္းဆို ပင္ေလာင္းမိုးက တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ တေနကုန္တေနခမ္း ရြာတာ ေနကို မျမင္ရဘူး။ မိုးတြင္းမကုန္မခ်င္းေပါ့။ တခ်ိဳ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းေခါင္တဲ႔ေက်ာင္းမွာ တာ၀န္က်သူေတြဆို မိုးရြာလို႔ လမ္းအေျခအေနမေပးရင္ မလာႏိုင္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေ၀းလံေခါင္တဲ႔ေနရာမွာ တာ၀န္က်သူေတြဟာ မလြယ္ကူလွဘူး။ မိေ၀းဖေ၀းနဲ႔ လာလုပ္ၾကရတာ။ သြားလာေရးခက္ခဲ၊ ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲနဲ႔ေပါ့။  လခထုတ္ရက္ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္သူနဲ႔ လိုအပ္တာ၀ယ္ရသူနဲ႔ေပါ့. အခုေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးက အရင္ကထက္ ေကာင္းလာေတာ့ ရြာေတြမွာလဲ CDMA 450 လိုင္းေတြရေတာ့ မဆိုးလွေတာ့ပါဘူးေပါ့။ 
မလြယ္ပါဘူး။ ဘယ္အလုပ္မဆို..ဘယ္ေနရာမဆိုပါပဲ။ ဘာေျပာေျပာ ဒီလိုေ၀းလံတဲ႔ရြာေလးေတြမွာလာၿပီး  ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမလာလုပ္ၾကတဲ႔သူေတြကို ခ်ိီးက်ဴးမိပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ အိမ္မွာေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ေနရ၊ စားရနဲ႔..သူတို႔လို မလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ 

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ေသာ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြနဲ႔တဂ္ၾက၊ ေရးၾက၊ c box မွာ ေအာ္ၾကနဲ႔...တကယ္ေပ်ာ္ခဲ႔ပါတယ္။ အခုတေလာ စာေတြျပန္ေရးေနေပမဲ႔ အရင္လို မသြက္လက္ေနေတာ့ဘူး။ ေရးခ်င္တာရွိေပမဲ႔.. ခ်ေရးမရျဖစ္ၿပီး ပိုစ့္မတင္ျဖစ္လိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ပိုစ့္ေဟာင္းေလးေတြ ေကာမန္႔ေလးေတြျပန္ဖတ္. ၿပံဳးမိတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ရွိတဲ႔စာပိုဒ္ေလးေတြ ေတြ႔ရင္ အဲတုန္းက ဒီေနရာေလးမွာ ဒီလိုေလးေရးခဲ႔ရမွာဆိုၿပီး မခ်င့္မရဲျဖစ္မိတယ္။ မငံု.. တအားသေဘာက်တဲ႔ပိုစ့္ထဲက “ ခုတေလာ ” ဆိုတဲ႔ပိုစ့္ေလးကို ခံစားခ်က္အသစ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေရးၾကည့္ရေအာင္။ ဟိုတေလာက ကိုဖိုးစိန္တို႔ FB မွာ အခုတေလာေလးေတြ ျပန္ေရးေနတာ ဖတ္လုိက္ရေသးတယ္။ ကဲ မငံုရဲ႕ အခုတေလာ က..........ဒီလိုပါ။ ၂၀၀၉ က မငံု နဲ႔ ၂၀၁၃ မွာရွိေနတဲ႔ မငံု ကို ယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္.

ေတြးေနမိတာက.............
 ဘာေတြမ်ား ေသခ်ာလုပ္ျပီးျပီလဲ။ ( ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ နဲ႔ ဖြထားတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ  )

သံသရာဆိုတဲ႔အေၾကာင္း.( သံသရာေပါင္းမ်ားစြာကို ဘယ္လိုမ်ား လည္ပတ္ရဦးမလဲ)


ကုိယ့္ကုိကုိယ္ၿပန္ဆင္ၿခင္မိတာက..........
 စိတ္အလိုတအားလိုက္ေနတယ္။ 
 ( စိတ္ထဲရွိတာ ေလွ်ာက္လုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္လာတယ္)

ငါ.... ေနာင္ဘ၀အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ????
 ( သံသရာဆိုတာကို ေတြးမိေတာ့ ေသဖို႔အဆင့္သင့္မျဖစ္ေနေသးဘူး။)


က်န္းမာေရး..........
 ၂၀၀၉ ႏွစ္စကတည္းက ခ်ဴခ်ာလိုက္တာ ေဆး နဲ႔ ဆရာ၀န္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာင္ မၾကည္႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။ :P

မဆိုးပါဘူး။ က်န္းမာေရးေအာင္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ေနပါၿပီ။ ဆင္ျခင္ၿပီးေနရတာေပါ့။


ဖတ္ၿဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက......

ရွမ္းယဥ္ေက်းမွဳ႔သမိုင္း ( တူေတာ္ေမာင္ခ်ီခန္႔ ေပးထားတာေလ။ ဖတ္လဲ ဖတ္သင့္ေနတယ္ )

အစံုပါပဲ။ 
( အခုတေလာ တအားဖတ္ခ်င္ေနတာက The Lost of River On The Footstep  ဆိုတဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာေလးရယ္၊ ျမန္မာျပန္.. ေျခရာေပ်ာက္ျမစ္ ဆိုတာေလးကို ဖတ္ခ်င္ေနတာ ။ ရန္ကုန္ေရာက္မွ ရွာ၀ယ္ရမွာေလ။ )


ေရာက္ေနၿဖစ္တာက.....
လမ္းထိပ္က ကေလးကစားကြင္း ( ဒန္းစီးရတာကို ၾကိဳက္လို႔္)

ဘယ္မွမေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ အိမ္မွာပဲ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတယ္၊ ဒန္းကေတာ့ အိမ္မွာလဲ စီးေနတုန္းပါပဲ :))


ေရးၿဖစ္ေနတာက......
တဂ္ေၾကြးေတြဆပ္ေနတယ္။ ( ဒီတပုဒ္ေနာက္ဆံုးပဲ )

ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ( ခ်ေရးလိုက္ေပမဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး )


နားေထာင္ၿဖစ္ေနတာက
cry on my shoulder ( ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ႏွစ္သိမ္႔ေနတာပါ )

အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသရဲ႕တရားေတာ္ေတြပါ။ 


ရြတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာက......
မရြတ္ၿဖစ္ပါဘူး။ ( သီခ်င္းေတာ့ လိုက္ေအာ္ေနမိတယ္)

အရင္ကတည္းက ကဗ်ာေတြဖတ္တတ္၊ ခံစားတတ္ေပမဲ႔ မရြတ္တတ္ေနဘူး။ 
( သီခ်င္းေတာ့ ညည္းျဖစ္ေနေသးတယ္)


ၿဖစ္ခ်င္ေနတာက......
အိမ္ေစာင့္နတ္ ( ဒါဆို ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔အိမ္မွာ အျမဲေနရမယ္ေနာ္)

မိသားစု စံုစံုလင္လင္ဘ၀ေလး ( လြန္ခဲ႔တဲ႔ေျခာက္လက တစ္ဦးတည္းေသာေမာင္ေလး ဆံုးသြားတယ္ေလ )


စားၿဖစ္ေနတတ္တာက....
မစားခ်င္လဲစား ၊ စားခ်င္လဲစားေနရတဲ႕ မိသားစုမပါ ထမင္းဟင္းပြဲ

ေကာ္ဖီစြဲေနၿပီ။ (အရင္ကဆို ေကာ္ဖီမႀကိဳက္ဘူး)


သနားေနမိတာက.....
သူေဌးအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းတေယာက္မွ မရွိတဲ႔ ရံုးခန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးတေယာက္ 

အေမ နဲ႔ အမလတ္ ( ေမာင္ေလးကို သူတို႕ရဲ႕အသက္ထက္ တအားခ်စ္ၾကေတာ့ အခုထိ ခံစားေနဆဲမို႔ )


လြမ္းေနမိတာက.......
မိသားစု ( တအားကိုလြမ္းေနတာ)

ခ်စ္သူေပါ့ ( မရီေၾကးေနာ့)


ေမ့ေလ်ာ့ပစ္မိေနတာက......
အသက္ကို ကံ တင္မကဘူး။ ဥာဏ္ပါေစာင့္တယ္ဆိုတဲ႔ စကား 
( အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကံေကာင္းေနေသးတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး )

အသက္ေလ။ ( တျဖည္းျဖည္းအသက္ႀကီးလာတာကို ေမ့ေနတယ္။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကေလးလိုထင္ေနမိတယ္ :P )


ခါးသက္ေနမိတာက......
ေႏြးေထြးမွဳ႔မရွိတဲ႔ အရပ္ေဒသမွာ ေနေနရတာ ( ဘာတခုမွ မက္ေမာစရာမရွိပဲ ေနေနတာ အံ႔ၾသလာျပီ)

( တခါတေလေပါ့ေနာ္..) ခ်စ္သူထားမိတာကို

တမ္းတေနမိတာက.......
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ (အေမ ၊ အမေတြကို ဖက္ျပီး အားရပါးရ ငိုခ်င္ေနတယ္)

ငါ့ေမာင္ေလး ျပန္ေရာက္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔


ၾကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက......
ေမတၱာတရားနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ႔သူေတြ ( ကိုယ္က ေမတၱာထက္ အတၱေတြမ်ားေနတယ္)

ေမတၱာတရားနဲ႔ေနႏိုင္တဲ႔သူေတြ ( ကိုယ္က ေမတၱာထက္ အတၱေတြမ်ားေနတယ္။ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ )


ၾကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက.....
အၾကင္နာကင္းျပီး ငါမွငါသမားမ်ား ၊ ကိုယ္႔အက်ိဳးပဲၾကည္႔တဲ႔လူစားမ်ား
 ( ကိုယ္ေတာင္ ပါ၀င္ေနသလားလို႔ အလန္႔တၾကား ျပန္ေတြးေနမိတယ္ :D )

ဒါလဲ အတူတူပဲ။။ အၾကင္နာကင္းၿပီး ငါမွငါသမားေတြ၊ ကိုယ့္အက်ိဳးပဲၾကည့္တဲ႔လူစားေတြကိုေပါ့။


ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ......
ဒူဘိုင္း ( မရွိလဲ ေနေနရတယ္ )

ဆႏၵရွိတယ္ မရွိဘူး မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ( အိမ္မွာေနေနရလို႔လဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ့ )


ဆႏၵရွိေနတဲ့ ကိစၥ.......
ပင္ေလာင္းျပန္ျပီး အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ အားရပါးရရယ္ေမာခ်င္တယ္ 
( ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရယ္ရတာၾကာေနျပီ။ လူကစက္ရုပ္ျဖစ္ေနျပီ)

အတင္းေျပာတတ္၊ လိုက္ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဖန္အျပစ္ေျပာေနတတ္တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို  ေျပာင္းလဲေပးလို႔ရ ေျပာင္းလဲေပးလိုက္ခ်င္တယ္။


ခ်စ္ေနတာက......
Laptop ပိစိေကြးေလး နဲ႔ Wireless Network ( အဲဒါေတြရွိေနလို႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနရတာ)

Stitch ေလးေပါ့။ ရုပ္ဆိုးဆိုးေလးနဲ႔ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔အရုပ္ေလး

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက.......
ျပန္လာတိုင္း ၾကိဳဆိုေနတဲ႔ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ( အိမ္ထဲ၀င္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာတယ္)

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ( ေလာဘေတြ တအားႀကီးတတ္ေနတယ္ )


စြဲလန္းေနမိတာက......
Facebook က Farm Ville နဲ႔ တျခားဂိမ္းေတြထဲပဲဲ စိတ္ေရာက္ေနတယ္။ 
( စိတ္ၾကိဳက္ကို ခ်ယ္လွယ္စိုက္ပ်ိဳးေနပါတယ္)

သတင္းေတြဖတ္ရတာ၊  ေနာက္  Fruit Ninja ( သစ္သီးေလးေတြခုတ္ေနရေတာ့ စိတ္ၿငိမ္သား )


လုိအပ္ေနတာက.....
ေႏြးေထြးမွဳ႕ ( အသက္မပါတဲ႔ လူေတြမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ရတာမ်ားလာလို႔ တအားလိုအပ္ေနတယ္)

မွီတြယ္စရာ :P 

ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု......
၂၀၁၀ ဧျပီ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ ( ခြင့္ႏွစ္လ ရမွာမို႔ေလ)

သိန္းထီဆုႀကီးေပါက္ပါေစ။ 


ထပ္ၿပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတာက....
အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး 

အရူးးးးးးးးးးးးးးမ  ( ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေျပာတာပါ )

ဝန္ခံခ်င္တာက.......
ဘာတခုမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ေသးဘူး။ ခ်မွတ္ထားျပီး မလိုက္နာႏိုင္ေသးဘူး။ 
( တျခား ၀န္ခံစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ :D )


လုပ္ခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားတာေတြရွိၿပီး အကုန္လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။၊ ဇြဲမရွိေသးဘူး။

ကဲ.... မငံုတစ္ေယာက္ အခုတေလာ အသက္ပိုႀကီးလာတယ္မလား။။
ေမြးရပ္ေျမ..............တဲ႔။
လူတိုင္း လူတိုင္း ေမြးရပ္ေျမဆိုတာကို လက္ရွိေနထိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာမို႔ တနယ္တေက်း ေရာက္ေနပေစ ေမြးရပ္ေျမကိုေတာ့ လြမ္းတတ္ၾက၊ အလည္တေခါက္ေတာ့ အေရာက္ျပန္လာခ်င္ၾက၊ မေမ့တတ္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ႔ေျမ၊ ကိုယ့္ကို တဆင့္ျမင့္တက္သြားေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ႔ေျမ..မေမ့အပ္ဘူးေလ။
ကၽြန္မရဲ႕ေမြးရပ္ေျမေလး  အေၾကာင္းေျပာျပမယ္ေနာ္။
ေျမျပန္႔ကေန ေတာင္စဥ္ေတြ ေ၀့၀ိုက္ၿပီး တရိပ္ရိပ္တက္လာလိုက္တာ. ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း၊ ကေလာၿမိဳ႔မွ ႀကိဳဆိုလိုက္တာနဲ႔ ထင္းရွဴးနံ႔ေလး သင္းေနမွာပါ။ ကေလာၿမိဳ႔ေလးကေန ေရွ႔ဆက္လာရင္ ေတာင္ႀကီးသို႔ သြားမဲ႔လမ္းေလးရယ္၊ ေငြေတာင္ျပည္ ကယားတို႔႒ာနီကိုလွမ္းမဲ႔လမ္းေလးရယ္ တစ္လမ္းစီခြဲၾကတယ္။ 
ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ေငြေတာင္ျပည္ကိုဆက္ထားတဲ႔ ျပည္ေထာင္စုလမ္းမကေန လာခဲ႔ရင္.....
ေတာင္နံရံေၾကာကို တခ်က္ေကြ႕လိုက္တာနဲ႔ ရုတ္တရက္ေပၚထြက္လာတဲ႔ ၿမိဳ႔ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႔။ ကုန္းထိပ္ကေန စီးျမင္ေနရတဲ႔ ၿမိဳ႔ေသးေသးေလးတစ္ၿမိဳ႔။ သိပ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ႔ ရွဳ႔ခင္းသာေလးေပါ့။
ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္တန္းေတြကာရံထားလိုက္တာ...ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္ၾကရတာက.
ဒယ္အိုးပံုသဏၰန္တဲ႔။ 
ကုန္ုးနီေတာင္ဆိုတဲ႔ မတ္ေစာက္တဲ႔ကုန္းေလးကေန သတိထားၾကီးစြာနဲ႔ ဆင္းလာေတာ့ ၿမိဳ႔ငယ္ေလးက သပ္ရပ္စြာ ႀကိဳေနမယ္။ ၿမိဳ႕ေလးက ေသးေသးေလးပါ။ ဒါမဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ဒီၿမိဳ႕႔ေလးမွာ ရွမ္း၊ ပအို၀့္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားဆံုးေနထိုင္ၾကတယ္။
ၿမိဳ႕ထဲ၀င္တာနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္ကန္ေလးရယ္ ေမြေတာ္ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားရယ္က ပနာရလိုက္တာ။ အင္မတန္သပၸာယ္လွတယ္။ 
ၿမိဳ႕ငယ္ေလးထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မသိသူမရွိ၊ အားလံုးေဆြမ်ိဳးရင္းျခာေတြခ်ည္းပဲေပါ့။
ဒီၿမိဳ႔ေလးမွာ ငါးရက္တစ္ေစ်းဆိုတဲ႔ဓေလ့နဲ႔ ေစ်းေလးရွိတယ္။ ေစ်းေန႔မွာ အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြ မွ လတ္ဆတ္တဲ႔ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ လာေရာင္းၾကတယ္။ ေစ်းေန႔မွာ လူသိပ္စည္ကားတယ္။ တို႔ဖူးသုတ္၊ တို႔ဖူးေၾကာ္၊ ငါးထမင္းခ်ဥ္၊ ဟင္းထုတ္၊ ေခါက္ဆြမ္႔ျပား၊ ေခါက္မူ႕ေခြ ဆိုတဲ႔ ရွမ္းအစားအစာေတြ စားလို႔ေကာင္းမွေကာင္း။
ဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အဓိကထြက္ကုန္က လက္ဖက္ေျခာက္ေပါ့။ ပင္ေလာင္းလက္ဖက္ေျခာက္ ဆိုေသာက္လို႔ေကာင္းတယ္။ လွတယ္ဆိုတဲ႔ နာမည္ေကာင္းေလးရွိတယ္။ ဘာအနံ႔ဆိုးေဆးမပါ သဘာ၀ ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္လွမ္းထားတဲ႔ လက္ဖက္ေျခာက္ေမႊးေမႊးေလးရယ္ေပါ့။
ရိုးရာပြဲေတာ္ေတြကလဲ မ်ားလွတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ၾကတဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ အလွဴအဒါန္းဆို ရက္ေရာတယ္။ တစ္မူးရွိလို႔တစ္ပဲလွဴ..တို႔ရွမ္းေတာင္သူ တုႏိုင္ရိုးလား ဆိုတဲ႔စကားအတိုင္း အလွဴေပးၿပီဆို၊ အထူးသျဖင့္ ရွင္ျပဳပြဲေတြမွာေပါ့. ထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီး လွဴၾကတယ္။ တျခားပြဲေတာ္ေတြမွာလဲ ယုတ္လတ္ျမတ္မေရြး ေကၽြးေမြးၾကတယ္။


ကၽြန္မတို႔ ဒီလူ႔ေလာကႀကီးထဲကို ေရာက္လာတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ကံေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိၾကတယ္မလား။ မိုးေပၚကအပ္တစ္စင္း နဲ႔ ေျမျပင္က အပ္တစ္စင္း ထိမိဖို႔က လြယ္လိုက္မယ္။ လူျဖစ္ဖို႔က မလြယ္ဘူးဆိုတဲ႔ စကားေလးၾကားဖူးသလို၊ ျမတ္စြာဘုရ/ားကိုယ္တုိင္ သဲကႏၱာရၾကီးထဲမွ လက္သည္းခြံပမာဏေလာက္သဲေလာက္သာ လူဘံု႒ာနမွာျပန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေဟာၾကားတာကိုလဲ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ရုပ္ နာမ္မျပတ္သမွ် သံသရာမွာလည္ျပီးရင္းလည္ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ ဘံုဘ၀ေတြအေထြေထြေတြကိုေရာက္ရ၊ ကံ ကံ၏အက်ိဳးဆက္ေတြေၾကာင့္ ၀ဋ္ေၾကြးမေၾကသေရြ႕ အလူးအအလိမ့္ခံရေပဦးမယ္။
ဒီေတာ့ ကံထူးစြာနဲ႔ လူျဖစ္လာၿပီ။ အခုလို သက္တမ္းက ဆယ္ဂဏန္းမွ်သာရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာ သိပ္တိုေတာင္းလြန္းတဲ႔ မ်က္စိတမွိတ္ေလးအတြင္းမွာကို ျမတ္စြာဘုရားႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ႔ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နတရားေတြကို မက်င့္ၾကံ မအားထုတ္ပဲ လူလူခ်င္း လူေပၚလူခ်င္း နင္းခ်ေက်ာ္တက္စြာနဲ႔....
ေၾသာ္...ရုပ္၀တၣဳေတြတိုးတက္လာေတာ့ စိတ္ေတြမာေၾကာကုန္ၾကတာပါလား။ မိသားစု၀င္မွတပါး တျခားမိတ္ေဆြမရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစုအေပၚေတာင္ အတၱထား၊ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ထားနဲ႔.....
သံသရာဆိုတာ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေသျပီးလို တျခားဘံုဘ၀ကိုေရာက္တာ ကိုယ္မျမင္ႏိုင္လို႔ မသိတာထား...အခုလက္ရွိဘ၀မွာ ေရွးဘ၀က ကံ အက်ိဳးေပးခ်ိန္တန္လာေတာ့ ေလာကဓံရွစ္ပါးမက ဘယ္ေလာက္မ်ားက ႏွိပ္စက္ၾကပါလိမ့္ဆိုျပီး အလူးအလိမ့္နဲ႔ ခံရၾကတာပဲမလား..ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ကံအက်ိဳးေပးတာ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသလဲေနာ္။ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳဖူးပါတယ္။ 
မငံုရဲ႕အျမင္ေလးေတြကို ေျပာျပတာပါေနာ္။ ဆရာႀကီးလုပ္ျပီး ေျပာေနတာလဲမဟုတ္ပါဘူး။ မငံု သိတာေလးပဲ မငံုေျပာတာပါေနာ္။ အခု မငံုကိုယ္တိုင္ ျမင္ေနရ ေတြ႕ေနရ ႀကံဳေနရတာေတြကို ေ၀မွ်တဲ႔သေဘာပါပဲ။ ႏႈိင္းယွဥ္ျပမယ္ေနာ္...
မငံ အသိထဲက မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ စိတ္ပုတ္လိုက္တာ..အေျပာခ်ိဳလိုက္တာ..စိတ္ထဲကတမ်ိဳးနဲ႔ အျပင္ပန္းကရုပ္...သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အံ႔လဲၾသတယ္။ ဘယ္လိုမ်ားေၾကာင့္ ဒီလိုမဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ၾကံေျပာဆိုလိုက္၊ သူတပါးပစၥည္းကို လိုခ်င္တပ္မက္ခ်င္စိတ္ေတြကို စိတ္ထဲမပါပဲ အေျပာတအားေကာင္း သူ႔ေလာက္ သေဘာမေနာေကာင္းတဲ့သူမရွိ အဲေလာက္ကို လုပ္တတ္တာ..ၾကည့္ျပီးေတာ့ အသဲေတြယားလိုက္တာ..ကိုယ္တိုင္လဲ သူ႔အေျပာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ေျပာေန သေဘာေကာင္းျပေနေတာ့ စိတ္ထဲဘ၀င္မက်ေပမဲ႔ ေၾသာ္..ငါ့ေဆြမ်ိဳးအသိနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ မိသားစုအရင္းအျခာေတြ စိတ္၀မ္းကြဲေအာင္ ကုန္းတိုက္တယ္။ ဒါမဲ႔ေနာ္...သူ စီးပြားေရးသိပ္ျဖစ္တာ. ဒါ သူ ေရွးကကံအက်ိဳးေပးေနတာလို႔ မငံုထင္တယ္။ အခုလက္ရွိ သူလုပ္ေဆာင္ေန တာေတြဟာ ေနာင္သံသရာအတြက္လိုျဖစ္ေနျပီ။ သိပ္သနားစရာမေကာင္းဘူးလား....
ေနာက္တစ္ဦး..သူက်ေတာ့..ဘုရားတရားလုပ္တယ္။ အလွဴအဒါန္းလဲ တအားရက္ေရာတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းတယ္။ မတရားတာမလုပ္ဘူး။ ဒါမဲ႔ စကားအေျပာမတတ္ဘူး။ သူမွန္ေပမဲ႔. အေပၚတေယာက္လို အေျပာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ အေျပာမတတ္ေတာ့ လူခ်စ္လူခင္နည္းတယ္။ ျပီးေတာ့ အရင္က တအားအဆင္ေျပတယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေနာက္.ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ရွိၿပီ။ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပ..သူ႔ဘာသာသူေနတာေတာင္ အတင္းေျပာခံရ၊ လူမုန္းခံရနဲ႔....ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ကိုေတာင္ ျပႆနာက အိမ္ေပၚထိတက္တတ္တယ္။ သူကေတာ့ ေျပာရွာတယ္။ ဘယ္လိုဆုေတာင္းမွားခဲ႔တာလဲ။ ဘယ္ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးေတြလဲ။ ေၾကပါေစေတာ့တဲ႔။ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴဒါန္း၊ တရားထိုင္နဲ႔...ေလာကဓံကိုခံေနရွာတယ္။ 
ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကို မငံုၾကည့္ရင္း..မငံု သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမွာလဲ...သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ဒီေတာ့ မငံုလုပ္ႏိုင္တဲ႔.. စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းထားေပးတာ၊ ဘာမဆို ေစတနာရွိရွိ လွဴတာ၊ ဘုရားတရားမေမ့တာေလးနဲ႔ ေနေနမိတယ္။ 
ဒါေတာင္ မငံုရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး အသက္ ၂၉ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ မထင္မွတ္ပဲ လံုး၀ထင္မထားပဲ မ်က္စိေအာက္တြင္ ဆံုးသြားတယ္။ မငံု သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ...ၾကည့္ပါဦး.....မ်က္စိေအာက္မွာတင္ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္တာ... မငံု ကံၾကမၼာကိုေၾကာက္လြန္းသြားတာ မယံုႏုိင္ျဖစ္သြားတာ .ေမာင္ေလးဆံုးတာကို မ်က္ရည္တစက္က်မလာ၊ လူကထံုထံုႀကီးျဖစ္ေနတာ. တလေက်ာ္ထိ အိပ္ေဆးကူေပမဲ႔ မ်က္စိမမွိတ္တာ. မအိပ္တာ..တခါတခါ အခုခ်ိန္ထိေပါ့ လက္မခံႏိုင္ေသးတာေတြ ရွိေနတယ္။ 
မငံုတို႔ ခဏေလးဆံုၾကတာပါ။ ဒီခဏေလး ဘယ္အခ်ိန္ထြက္သြားရမယ္ဆိုတာ မသိခ်ိန္ေလးမွာ ဘုရားႀကိဳက္တာေလးကိုလုပ္ျပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မယုတ္မာၾကရေအာင္.. တေယာက္အေပၚတေယာက္ ေမတၱာထားရေအာင္..  မငံုကိုယ္တိုင္ စိတ္ထားျဖဴစင္ေအာင္ မနာလိုစိတ္ကင္းေအာင္ မေနႏုိင္ေသးပါဘူး. ငါတေကာေကာလဲ ေကာေနဆဲပါ။ ဒါမဲ႔ အသိေလးနဲ႔ ရသေလာက္ေလးထိန္းၿပီး လူ႔ဘ၀ေလးရလာတုန္းေလး ေနရတုန္းေလး စိတ္ယုတ္မာေတြ တကုိယ္ေကာင္းစိတ္ေတြ ငါတေကာေကာေတြနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ သံသရာမွာ ဆိုးတာခ်ည္းေတြနဲ႔ ထြက္မသြားၾကရေအာင္နဲ႔လား။ 
ေမးၾကည့္ပါ.... ငါ..အခုေန ေသဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလားလို႔... မငံုေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သံသရာအတြက္ မငံု တကယ္ဆို ဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူး။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေလး ဖတ္ေပးတာကို။


ပန္းတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အဆင္းရနံ႕ရွိသလို...
လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းရွိတယ္...
တိမ္ျမွပ္ေနတဲ႔အရာ နဲ႔
ထပ္တလဲလဲ ေသြးလို႔ ပိုပိုထက္ျမက္လာတဲ႔အရာရွိသလို...
မျမင္ႏိုင္တဲ႔ကံတရား...မသိလိုက္ႏိုင္တဲ႔ ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္
 ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရတာေတြလဲ မ်ားလွပါတယ္ေလ။
 ေလာကႀကီးက မ်က္ႏွာသာေပးတလွည့္ ... ကံအက်ိဳးေပးခ်ိန္မွာေတာ့ ၿပံဳးေပ်ာ္လို႔.
ဆိုးတလွည့္နဲ႔.. လိႈ္င္းႀကီးေအာက္ေရာက္ဖို႔  ေရွးကံအက်ိဳးေပးတန္လာေတာ့...ျပားျပား၀ပ္ခဲ့ရပါေကာ။
လူခ်င္းသာယွဥ္ႏိုင္ေပမဲ႔ ကံခ်င္းမယွဥ္ႏိုင္သလို..လုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္းတူေပမဲ့ ရလာတဲ႔ရလာဒ္ခ်င္း မတူညီတာကေတာ့ ေရွးကကိုယ္ျပဳခဲ႔တဲ႔ကံအက်ိဳးေပါ့။
ကံကိုယံုဆူးပံုမနင္းသလို...ကံကိုခ်ည္းယိုးမယ္လဲမဖြဲ႕တတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ႔....ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္...ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ႔ကံ..ကိုယ္ျပဳေနတဲ႔ကံ...
တေန႔..... ကိုယ္ထံျပန္လာမယ္ဆိုတာေတာ့ ယံုၾကည္တယ္ေလ။
ဒါမဲ႔...လူတိုင္း ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ေဆာင္တယ္ဆိုတာေတာ့ လက္ခံတယ္ေလ။
ကၽြမ္းက်င္ရာလိမၼာလို႔ပဲဆိုဆို..ငါသာသိ ငါသာတတ္ ဆိုတာ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာနယ္ပယ္မွာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ္မသိ ကိုယ္မတတ္တဲ႔နယ္ပယ္ရွိေသးတယ္ဆိုတာ လက္ခံထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့. သူ႔အလင္း သူေဆာင္တယ္လို႔။

ေၾသာ္......လူရယ္ျဖစ္လာျပန္ေတာ့...ငိုခ်င္းနဲ႔စ......ငိုခ်င္းနဲ႔ဆံုးလို႔ပါပဲလား။ 
အူ၀ဲဆိုလို႔ အမိ၀မ္းက ကၽြတ္စကတည္းက  ငိုလိုက္ရတာ...
.ေလာကအလယ္မွာ ဆိုးတခါ ေကာင္းတလွည့္နဲ႔ ငိုလိုက္ ရယ္လိုက္ အရူးႀကီးပမာ..ေနလာခဲ႔ရၿပီး.... .ေနာက္ဆံုးေတာ့.. အမွတ္မထင္ နႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္ခြာရတဲ႔သူရွိသလို  ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသူေတြလဲရွိပါတယ္။
က်န္ရစ္သူမွာ အငိုမ်က္လံုးေတြနဲ႔ပါလား...ေနာက္တဖန္ သံသရာတေၾကာမွာ အဖန္ဖန္ေမာရဦးမေပါ့....
ေၾကာက္လွခ်ည္ရဲ႕...သံသရာ၀ဲကို ျမတ္ဘုရားရဲ႕တရားအႏွစ္အမွန္ကိုသာ ကိုယ္တိုင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး  က်င့္ႀကံလို႔ ထြက္ေျပးၾကစို႔လား။။

 (ျမန္မာႏွစ္သစ္အခါသမယမွာ ျမတ္ဘုရားရဲ႕တရားေတာ္အတိုင္း ေနထိုင္က်င့္ၾကံႏိုင္ၾကပါေစ။ )

“ သံသရာေၾကာမွာ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနခဲ႔တာ အသေခ်ၤေပါင္းမနည္းလွဘူးထင္တယ္။ ငိုလာခဲ႔ရတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ သမုဒၵရာဆယ္စင္းမကဘူး ” တဲ႔ ။ ဘုရားေဟာခဲ႔တာရွိေပမဲ႔လည္း...ပုထုဇဥ္လူမို႔ မ်က္ရည္မက်ပဲ မေနႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘ၀ဆက္တိုင္းမွာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ခဲ႔တဲ႔သူခ်ည္းဆိုေပမဲ႔ ဒီဘ၀ကိုသာ တိတိက်က်သိတာမို႔..သားေရ...ဘယ္ဘ၀မွာ ငါတို႔ဘယ္လိုေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ခဲ႔လဲ မသိေပမဲ႔........ ဘယ္ေလာက္ငိုခဲ႔ရလဲ မသိေပမဲ႔.....အခုဘ၀မွာေတာ့ ငါဆို႔နင့္လြန္းလို႔ ပူေလာင္လိုက္တာဟာ။
သားေရ...မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားတာ ျမန္လိုက္တာ. ငါမယံုႏိုင္ဘူး။ ငါ့ကိုယ္ငါ အိပ္မက္မက္ေနတယ္ထင္လို႔ ႏိုးေအာင္လုပ္ေနတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ ...
ညအိပ္ခ်ိန္ထိ ရီေမာျပီး ေနာက္ေျပာင္ေနတဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ႔ အသံေတြ...အိပ္ေနတဲ႔အတိုင္းပဲ အခုပဲ ႏိုးလာေတာ့မလား...အခုပဲ ၿပံဳးျပေတာ့မလား...အခုပဲ သားကေလ ...သားကေလ ဆိုျပီး ခၽြဲေတာ့မလားနဲ႔...မ်က္ႏွာေလးကို ထိုင္ၾကည့္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ ပြတ္သပ္မိေနတယ္...
ငါဆိုတဲ႔ နင့္အမကေလ...လူေသေတြကို အင္မတန္ေၾကာက္တတ္...ရွာႀကံေတြးျပီးေၾကာက္တတ္လြန္းတဲ႔ ငါကေလ....နင့္ကို ဘာလို႔ ပါးေလးေတြ မ်က္ခံုးေလးေတြ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ နဖူးေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး. စကားေျပာေနတာလဲ...အေမ့နဲ႔ မမတို႔ရဲ႕ ဘယ္လိုမွ ေျဖမရတဲ႔ ငိုေၾကြးသံကို ငါ ဘယ္လိုနားေထာင္ရသလဲ သိလားဟာ...
အေမ့ကေျပာတယ္..အေဖဆံုးဖူးတယ္။ ညီမဆံုးဖူးတယ္..အဘြားဆံုးဖူးတယ္..သူမ်ားကေလးေတြဆံုးတာ သြားၿပီး ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ေနတယ္..ငါ့သားက် ေျဖမရဘူးေကာတဲ႔.....
သား...နင္ ငါတို႔ကို လုပ္ရက္တယ္ဟာ....ဘာမွမေျပာပဲ ရုတ္တရက္ႀကီးထြက္သြားတယ္ဟာ...


သားအတြက္ အမွတ္တရ...

(ဒီေန႕ မငံုရဲ႕ တစ္ဥိိးတည္းေမာင္ေလး ဖိုးလမင္း အသက္(၂၉)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ေလးေပါ့။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္လေက်ာ္  (၁-၁၂-၂၀၁)ရက္ေန႔ေလးမွာ မိသားစုနားကေန ထာ၀ရထြက္သြားတယ္။ သားသားအတြက္ ခံစားမိသမွ်ကို ေရးခ်ေပမဲ႔ ခံစားရတာကိုမမွီဘူးေလ...ေမာင္ေလးအတြက္..မငံု ဘေလာ့ဂ္စေရးစမွာ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ သူ႔ေမြးေန႔ပိုစ့္ေလး တင္ေပးဖူးတယ္။။ ဒါေလးကို မငံု အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္...)


ဒီေန႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ဆယ္႔ကိုးရက္ေန႔မွာ မင္းအသက္ ၂၅ႏွစ္ၿပည္႔ခဲ႔ၿပီေနာ္။ ေတာင္းပန္တယ္ကြာ။ ငါေလ အလုပ္ေတြရွဳပ္ၿပီး ေမ႔ေနခဲ႔မိတယ္။ တကယ္ဆို မၿဖစ္သင့္ဘူးေနာ္။ သားေရ. မင္းဟာ ငါတို႔မိသားစုရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေယာက်္ားေလးေနာ္။ ငါ အခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္။ သမီးခ်ည္းသံုးေယာက္ ေမြးတယ္။ သားေယာက်္ားေလး လိုခ်င္ခဲ႔ၾကတယ္။ မင္းကို ေတာင္ၾကီးမွာေမြးခဲ႔တယ္။ အဲဒီတုနး္က ငါဟာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္ဆုိေတာ့ လူၾကီးေတြက ေမးၾကတယ္။
“ပူးေရ.ေမ႔ ဘယ္သြားလဲ” လုိ႔ ေမးတဲ႔အခါ.ငါက “ ဖိုးလမင္း သြားေမြးတယ္” လို႔ ၿပန္ေၿဖခဲ႔တယ္တဲ႔။
ဒါေၾကာင့္ မင္းေတာင္ လူ႔ေလာကထဲ မေရာက္လာေသးဘူး။ ဖိုုးလမင္း လို႔ နာမည္ကတြင္ေနၿပီးသားေနာ္။ ငါေပးခဲ႔တဲ႔ နာမည္ေလးေပါ့။ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္း သြယ္သြယ္ ၿမင့္ၿမင့္နဲ႔ မင္းက ဘ႔ ငယ္ငယ္ကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူတယ္လို႔ ေၿ႔ပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အားလံုး ဆံုးသြားတဲ႔ ေမ႔ရဲ႕အေဖ ၀င္စားတာလို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္ေနာ္။ ဟုတ္တယ္ မင္းက အဘိုးနဲ႔ ပိုတူတယ္။ အရပ္ၿမင့္တာပဲ ဘ႔နဲ႔တူတာပါ။
မင္းက ေမ႔ နဲ႔ မမတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသားနဲ႔ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ အိမ္မွာ အထူးအခြင့္ေရးခံ လူသားေပါ့ေလ။ ငါမွာေတာ့ အငယ္ဆံုးဘ၀ကေန ႏို႔ညွာဘ၀ကို ေရာက္သြားရတယ္။ ငါလဲ ခ်စ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အၿမင္ကတ္တယ္။ မင္းက ဗိုလ္က်ဆိုးတယ္။ မင္းလိုခ်င္တာဆို ေမ႔ နဲ႔ မမ က ခ်က္ခ်င္းၿဖည္႔ေပးၾကတယ္။ မနာလိုဘူး။
အခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ” သား” လို႔ ေၿပာေၿပာေနေပမဲ႔ ဟြန္႔ မေၿပာခ်င္ဘူး။ ေကာင္မေလးတြက် တန္းစီၿပီး ၇ည္းစားထားတယ္။ မင္းေနာ္..မင္းက ၇ည္းစားတစ္ေယာက္ထားလိုက္၇င္း အမေတြကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္၇င္း. မၾကာဘူး ၿပတ္သြားလို္က္ရင္း ေနာက္တစ္ေယာက္ထားလိုက္ရင္းနဲ႔ ငါတို႔ေတာင္ နာမည္ေတြ မွားေခၚမိကုန္ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ၾကိဳေၿပာထားမယ္ေနာ္။ ဘ႔နဲ႔ ေမ႔ကို ခ်စ္တဲ႔ သမီးလို ေခၽြးမ ေယာင္းမ ပဲလိုခ်င္တယ္။ အဟဲ ငါနဲ႕ေတာ့ ေအးေဆးပါ။ တည္႔မွာပါ။ က်န္ အမႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တာ၀န္မယူဘူးေနာ္။
မင္းက စိတ္ထားေကာင္းၿပီးလိမၼာေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေၿပာစကားဆို အရမ္းယံုလြယ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚဆို ေကာင္းလြန္းေနတယ္။ သတိထားပါေနာ္။
ကဲ ငါစာေရးတာရွည္သြားၿပီ။ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ၊ မိဘကိုေက်းဇူးသိတတ္ေသာသား လိမၼာသာ ၿဖစ္ပါေစလို႔ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေပးတယ္ေနာ္။။။။။။ 



 ၀န္ေဆာင္မႈ  ဒီစကားလံုးနဲ႔ မငံု ခဏခဏအခက္ေတြ႕ပါတယ္။ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔ေပးမဲ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ပါတဲ႔၀န္ေဆာင္မႈစာရင္းထဲမပါလို႔လားမသိ။ ပထမဆံုးေျပာခ်င္တဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈက...... ဘဏ္၀န္ေဆာင္မႈပါပဲ။  ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္လာတာ အားလံုးအသိပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ထက္ငါ ပိုေကာင္းတဲ႔၀န္ေဆာင္မႈေတြေပးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာလဲ အသိပါ။ အဲလို ဘဏ္ေတြ သူ႔ထက္ငါပိုေကာင္းတဲ႔၀န္ေဆာင္မႈေတြေပးေနခ်ိန္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ားမငံု တစ္ခါတစ္ေခါက္ေရာက္သြားတဲ႔  ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္က ၀န္ေဆာင္မႈက ဒီလိုျဖစ္ေနတာလဲပါလဲ။
မငံုအေဒၚကို ေငြလႊဲေရာက္လို႔ ေျခေထာက္နာေနေတာ့ ေဘးကေန တြဲေဖာ္ေလးအျဖစ္လိုက္သြားတာပါ။ အတြင္းခန္းက်က် စားပြဲခံုေလး သံုးခံုကို အလယ္ကေန ေရွ႕၊ ေရွ႕ဆံုးကေန ေနာက္ နဲ႔ အေဒၚကိုကိုယ္စား လုပ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ မေျပာပါဘူး။ သူတို႔လုပ္ထံုးလုပ္နည္းကိုးေနာ့။ အဲ လက္မွတ္လဲထိုးေရာ.. မငံုက အေဖာ္အျဖစ္ပါလာမွန္းသိေတာ့ လူပိုကအျပင္ထြက္တဲ႔။ ဟင္းးးးး လူပိုႀကီးပါလားေနာ္။ ထြက္ေပးပါတယ္။ အေဒၚခမ်ာေျခေထာက္နာနာနဲ႔ အၾကာႀကီး(ဘာလုပ္မွန္းမသိတာကို ရပ္ေစာင့္ေနတာ) က်န္ေနခဲ႔ေတာ့တယ္။ ခဏေနၾကာေတာ့ ထြက္လာေရာ .... ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ကာေစာင့္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မလာဘူး။ ကိုယ္လိုလူေတြတန္းစီထိုင္ေစာင့္ေနတာ အမ်ားၾကီး။ ေဘးက အန္တီကေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မက လတိုင္းပင္စင္ထုတ္ေနက်ဆိုေတာ့ ရိုးေနပါၿပီတဲ႔။ မန္ေနဂ်ာခန္းကေန ေနာက္တဆင့္လက္မွတ္ထိုးရမဲ႔ေနရာၾကားထဲမွာ ေငြလႊဲစာရြက္လာယူဖို႔ နာမည္ေခၚတာကို ေစာင့္ရပါေသးတယ္။ ေခၚပါၿပီ...နာမည္။ တခြန္းတည္းေခၚတာေနာ္...ဟိုးးးးေနာက္ဘက္ခန္းကေန။ မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္။ မိုက္မပါ ဘာမပါနဲ႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ေအာ္ေခၚရတာ ေမာမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တခြန္းတည္းေခၚတာေနမွာ။ အဲစာရြက္ကိုလဲ ေငြလႊဲလက္ခံမဲ႔သူကပဲ ထယူရပါတယ္။ ယူလာတဲ႔စာရြက္ကို ေကာင္တာတစ္ခုမွာ လက္မွတ္ထိုး ၿပီးေတာ့ ေငြထုတ္ေကာင္တာေရွ႕က ခံုတန္းေလးမွာ ထပ္ေစာင့္ေစသတည္း။ အင္မတန္အံ႔ၾသဖြယ္တခုေတြ႕လိုက္ရတာက...ေငြဘယ္ေလာက္ထုတ္ထုတ္..တစ္ေသာင္းကေန သိန္းတစ္ရာထုတ္ထုတ္...ေငြထည့္ၿပီးယူသြားဖို႔ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မေပးျခင္းပါပဲ။ ဒီေနရာတခုတည္းမွာပဲ အႏၱရာယ္မ်ားေသာကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကို ဆန္႔က်င္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲတေန႔တာရဲ႕ေန႔တ၀က္ကိုေတာ့ ဘဏ္မွာပဲထိုင္ျဖဳန္းလိုက္ပါတယ္။
ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္ဆိုတာ  အင္မတန္မွ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရတဲ႔ဘဏ္တခုပါ။ သူ႔မွာ ျပိဳလဲသြားျခင္းမရွိပါဘူး။ အင္မတန္ခိုင္မာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေငြစုလိုသူ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈကို ရွာသူေတြက ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္မွာအပ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀န္ေဆာင္မႈေလး နည္းနည္းေလးျမွင့္ေပးပါလား။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္တိုင္းကိုမဆိုလိုပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္ေတြ ၀န္ေဆာင္မႈအျပည့္မေပးႏိုင္ေတာင္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးတာကို ႀကံဳဖူးသလို အျပင္ပုဂၢကဘဏ္အခ်ိဳ႕မွာလဲ စိတ္ကတိကေအာက္ျဖစ္ရတဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈကိုလဲ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ဘဏ္လုပ္ငန္းမွာ ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္လုပ္ခဲ႔ဖူးတာမို႔ သေဘာေပါက္နားလည္ေပမဲ႔ အဲတေန႔ကေတာ့ လြန္ပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့ရွင္....
ေနာက္တခု အင္မတန္မွစိတ္ဆိုးမိတဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈကေတာ့ Supermarket မွာပါ။ အိမ္အနီးနားက Supermarket တခုမွာ လိုအပ္တဲ႔ပစၥည္းေလး၀ယ္ဖို႔ ထြက္လာပါတယ္။ အိမ္နဲ႔လဲမေ၀း ၿပီးေတာ့ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာလဲမဟုတ္ေတာ့ အိမ္ေနရင္း၀တ္စံုနဲ႔ပဲထြက္လာမိတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ပစၥည္းရွာေနရင္း သတိထားမိေနတာက ကိုယ္႔ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာပါပဲ။ အဲေတာ့ “ ဘာလဲဟ ” ဆိုၿပီး စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ၀ယ္မဲ႔ပစၥည္းေတာင္ မေရြးေသးပဲ တပတ္ၿပီးတပတ္ ေလွ်ာက္သြားေနလိုက္တယ္။ ရွာမေတြ႕လို႔မ်ားေမးေတာ့လဲ ေျဖခ်င္သလိုလို မေျဖခ်င္သလိုလိုနဲ႔။ မ၀ယ္ႏိုင္ပဲေမးသလိုလို၊ ၀ယ္မွာလဲမဟုတ္ပါဘူးဆိုတဲ႔ အၾကည့္ေတာင္ခံလာရေသးတယ္။ Customer တေယာက္ကို ၀န္ေဆာင္မႈေပးရာမွာ အျပင္ပန္းနဲ႔ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔၀တ္စံုနဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ႀကီးမွ ေပးခ်င္တာလား???? သူလိုအပ္တာ သူတတ္ႏိုင္လို႔လာ၀ယ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္၀င္စားလို႔ၾကည့္တာျဖစ္ျဖစ္ Customer က Customer ပါပဲ။ Customer ေမးတာကို မၾကားေလာက္ေအာင္ ဘာေတြစိတ္၀င္တစား အေရးတႀကီးစကားေဖာင္ဖြဲ႕ေန၊ သူခိုးတစ္ေယာက္လို၊ အလစ္သုတ္သြားေတာ့မဲ႔သူတစ္ေယာက္လို လုပ္တာေတြက အင္မတန္မွ ကိုယ္႔ဆိုင္ကို နာမည္ပ်က္ေစတဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈႀကီးဆိုတာပါပဲ။
မျဖစ္သင့္လို႔ေရးလိုက္တာပါ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် ထိခိုက္လိုစိတ္မရွိပါ။