အသားညိဳညိဳ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ဆရာႀကီးအထာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္ ကိုယ္ရခဲ့ဖူးတယ္။စကားကို ေကြ႕ဝိုက္ၿပီး မေျပာတတ္ဘူး ဒဲ့ေျပာ ဒဲ့ရွင္းတတ္တယ္။ စိတ္ရင္းေကာင္းေပမဲ့ မွန္တယ္ထင္ ဇြတ္လုပ္တတ္တဲ့သူ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းႀကီးေပါ့။ ကိုယ္ေတြ ပထမဦးဆံုး စေတြ႕ခင္မင္ခဲ့တာ ခုထိ အမွတ္ရေနဆဲ။ လူအမ်ားႀကီးေတြထဲမွ ကိုယ့္ကို မိတ္ဆက္ျပီး စကားလာေျပာတယ္။ သူ႔ကို မိတ္ဆက္ခ်င္သူ သတိထားမိေစခ်င္သူ ခင္ခ်င္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးၾကားထဲက သူ႔ကို သတိမထားမိတဲ့ကိုယ့္ကို ဘာလို႔ခင္တာလဲေမးမိေတာ့ ရယ္ၿပီး နင္က အူေၾကာင္ၾကားမို႔ေပါ့တဲ့။ စိတ္ကူးေပါက္လာခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ - နင့္ကိုစေတြ႕ခ်ိန္တည္းက နင္ဟာ အျဖဴ ေရာင္ပဲ။ လူေတြ နင့္အေပၚလိမ္ညာလွည့္စားသြားမွာစိုးလို႔ ငါေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ္လို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အေျဖတပုဒ္ေၾကာင့္တဲ့။ 
အဲဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ေတြ သိပ္ခင္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူက ကိုယ့္ကို ကူးကူး တဲ့။ ဟဲ့ အဲဒါ ငါ့နာမည္မွ မဟုတ္တာဆိုေတာ့ ငါေခၚခ်င္သလိုေခၚမယ္ဆိုၿပီး သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မူပိုင္နာမည္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ သူဟာ ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္တဲ့ နတ္သား တကယ္ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ 
ကိုယ့္ကို အတည္ေပါက္နဲ႔ စေနာက္လိုက္ စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္လိုက္ ျပန္ေခ်ာ့လိုက္နဲ႔ ကိုယ့္အတြက္က သူဟာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာထက္ အကိုတေယာက္ပါပဲ။
ဘယ္ေလာက္ထိ ကိုယ့္ကို သူခင္သလဲဆို ဘယ္သူ႔နဲ႔မွ ေပးမေတြ႕ တဲ့ သူ႔ခ်စ္သူကို ကိုယ္နဲ႔ေတြ႕ေပးခဲ့တယ္။ သိပ္လွတဲ့သူ႔ခ်စ္သူကို ပုန္းထားတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။ 
ေနရာအသစ္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ သူစိမ္းေတြအလယ္ေရာက္သြားခ်ိန္ကိုယ့္ကို ကူးကူး နင္ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္မို႔ ငါတကယ္စိတ္ပူတယ္နဲ႔ ဆရာႀကီးက လုပ္ၿမဲေပါ့။ ဘယ္ဟာက အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ ဘယ္ဟာကျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္နဲ႔ အေဝးကေန ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ထုတ္ေနေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကလဲ သူကိုယ့္အနားမွာရွိသလို ခံစားရၿပီး လံုၿခံဳေနတယ္။ 
သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ လမ္းခြဲၾကေတာ့ အဆင္မွေျပပါ့မလားေတြးပူေပမဲ့ သူကေတာ့ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေအာင္ တည္ၿငိမ္လြန္းေနတယ္။ နင္ဟာ အသဲႏွလံုးမရွိ မခ်စ္တတ္သူပဲလို႔ေျပာေတာ့ ... နင္ ငါ႔ကိုနားမလည္ပါဘူး. အခုလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ ငါႀကိဳသိၿပီးသား အေျဖတပုဒ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။  
ဒီႏွစ္ေတြၾကာလာခ်ိန္အတြင္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီေပမဲ့ သူဘာလုပ္ေနတယ္ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ အၿမဲအသိေပး ေစာင့္ေရွာက္ေနဆဲ။ တခါတရံ အလုပ္ေတြၾကား စိတ္ဖိစီးမုွ႕ေတြၾကား အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခ်ိန္ေတြရွိခဲ့ေပမဲ့ မေျပာင္းလဲခဲ့ၾကဘူး။ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ခင္မင္မုွ႕ကို အေရာင္ဝင္ဆိုးတဲ့သူေတြနဲ႔လဲ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ဒါမဲ့ ကိုယ္ေတြရဲ႕ ျဖဴ စင္မုွ႕ကို မတားႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲပဲ ကိုယ့္ကိုအၿမဲေစာင့္ေရွာက္မဲ့ ထာဝရသူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီး အထင္ရွိခ့ဲတာ။  ဒါမဲ့ မတည္ၿမဲဘူးဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။ 
ဒီလိုနဲ႔... သူလဲ သူ႔အလုပ္မွာႏွစ္ျမႇပ္ေနသလို ကိုယ္ဟာလဲ ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူတစ္ေယာက္က ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်ိန္မွာေတာ့ သူနဲ႔ကိုယ္ဟာ မသိလိုက္ပဲ သူစိမ္းဆန္သြားတယ္။ သိပ္သတိရလြန္းမွ ႏႈတ္ဆက္တတ္ေတာ့တယ္။ 
တခါတရံ သတိရေနေပမဲ့ သူအဆင္ေျပေနပါတယ္ေလဆိုၿပီး သတင္းစကားမေမးမိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနခဲ့မိခဲ့သလို သူကလဲ ကိုယ့္ကိုျမင္ေနရက္နဲ႔ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္လာခဲ့တယ္လို႔ ခံစားရလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုသူသတိရေနတယ္ .  အေဝးကေန ကိုယ့္ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာသိရခ်ိန္ .... 
သို႔ေပမဲ့ ( 4-8-2019).. ကိုယ့္ကိုႏႈတ္မဆက္ပဲ အႏိုင္ပိုင္း ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ျဖစ္ရၿပီ။ တင္းၾကပ္လြန္းလို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်မလာခဲ့ဘူးဟာ။ လိုက္ပို႔ခြင့္မရေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ငါ့ကို မ်က္ရည္က်ခြင့္ေပးပါဟယ္ လို႔ အရူးတစ္ေယာက္လို ေတာင္းဆိုေနမိတယ္။ 
သူ႔ကို အသဲႏွလံုးမရွိတဲ့သူ မ်က္ရည္မရွိတဲ့သူလို႔ စြပ္စြဲမိတာ မွားသြားၿပီ။ သူ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ဘဝက ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ့္ကိုထိခိုက္မွာစိုးလို႔ တမင္ေမ့ေဖ်ာက္ထားခဲ့တယ္ဆိုတာ နားမလည္ေပးခဲ့မိဘူး။  သူတန္ဖိုးထားတဲ့လူေတြအတြက္ပုစၧာမေမးပဲ မထိခိုက္ေအာင္ သူ႔ဘာသာသူ လွပတဲ့အေျဖထုတ္ေနတတ္တဲ့သူဆိုတာ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ 
ကိုယ့္ကိုႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားတာကို မေက်နပ္တာမ်ား သိလို႔လား? ဒါမွမဟုတ္ သူအဆင္ေျပေနတယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္လို႔လား? လက္ရွိၿငိမ္းေအးေနတဲ့ကမၻာေလးကေန လာေတြ႕ၿပီး ဘာစကားမွမေျပာပဲ ကိုယ့္ကိုေငးၾကည့္ေနတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ႕ေတြကို ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့တယ္။
အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာခ်ိန္မွာ ေက်နပ္မႈ႕အျပည့္နဲ႔ပါ။ သူအဆင္ေျပေနတယ္ေလ။ ကိုယ္ကိုမေမ့ေၾကာင္း သက္ေသျပသြားတယ္ေလ။   
" နင့္ကို အၿမဲသတိရေနမယ္လို႔ ကတိမေပးႏိုင္ဘူး။ အရင္လိုပဲ ငါ့ဘဝမွာ ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ နင့္ကိုေမ့ေနႏိုင္ေပမဲ့ ဝမ္းနည္းခ်ိန္က်ရင္ ငါ နင့္ကို သတိရမိေနဦးမွာပါ။ နင့္ကိုမေမ့ပါဘူး ငါ့ဘဝမွတ္တမ္းမွာ နင့္ကိုသိမ္းထားမွာပါ။  ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခ်ိန္က ငါ့ကိုေျပာခဲ့တဲ့ , nomatter what, don't forget me! ဆိုတာကို ငါျဖည့္ဆည္းေပးပါ့မယ္" သူသိပါေစေတာ့ေလ....

ႀကီးမားတဲ႔အားတခုက ထင္မွတ္မထားခ်ိန္လဲမဟုတ္ ေမ်ွာ္လင့္ေနတဲ႔အခ်ိန္မဟုတ္မွာ ဘဝထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ညစဥ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆံပင္အုပ္အုပ္ အသားျဖဴ ဝင္းဝင္း မ်က္လံုးနက္နက္ေလးနဲ႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ လာလာၾကည့္ေနခဲ႔တာ တစ္လနီးပါးရွိေနျပီဆိုတာေတာ့ သတိထားမိေနတယ္။ ဒါမဲ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္အမွတ္မထားလိုက္မိဘူးေပါ့။ 
ေဆးခန္းကအျပန္ ေတြေဝမႈ႕ေတြအျပည့္ပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အျမန္ခြဲစိတ္မႈ႕ ခံယူလိုက္ပါတဲ႔။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတာလား ဟင္းအင္း ေတြေဝေနတာပါ။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာေရာ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ မ်က္လံုးနက္နက္နဲ႔ၾကည့္ေနတဲ႔ ကေလးေလး ကို တမ္းတမ္းတတ သတိရလာမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းသပ္မိေတာ့.....ဟာ ...ငါ့ကိုယ္ေလးထဲမွာ ကေလးေသးေသးေလး ရွိေနတယ္တဲ႔။ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ခံစားမႈ႕က လိႈက္ခနဲပဲ .ငိုခ်င္သလို ရယ္ခ်င္သလိုနဲ႔ေပါ့။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ဘာမွမစဥ္းစားပဲ ျငင္းဆန္ပစ္တယ္။ ငါ ဘာခြဲစိတ္မႈ႕မွ မလုပ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ငါ့အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ေပးမယ္လို႔ ကေလးေလးက ဘာမွမေတာင္းဆိုေပမဲ႔ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးေနလိုက္ေတာ့တယ္။ 
ဆရာဝန္ရဲ႕စကားအကုန္နားေထာင္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး ေနခဲ႔တယ္။ ထိခိုက္သြားမွာစိုးလြန္းလို႔ေပါ့။ ဒီလိုျငိမ္သက္ေနရာကေန, တေန႔မွာ ငါေလ အရူးတေယာက္လိုပဲ ေသြးစက္ေသြးခဲေတြကို မရြံမရွာကိုင္ၾကည့္မိရင္း ကေလးေလးလား?  ဒါ မင္းအသက္ေလးလား? ထားမသြားပါနဲ႔။ ထြက္မသြားပါနဲ႔။ ငါ ကာကြယ္ေပးမယ္ေလလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ခဲ႔တယ္။ စစ္ေဆးမႈ႕ေတြ လုပ္ေနတဲ႔တစ္ေလ်ွာက္လဲ ငါနာက်င္မွာမေၾကာက္ေနဘူး ကေလးေလး ထြက္မသြားဖို႔ပဲ တားေနမိတယ္။ 
မရွိႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ အားလံုးက လက္ခံေန အားေပးေနေပမဲ႔ ... ကေလးေလးက ငါ့ကို ယံုၾကည္ၿပီး အတင္းဖက္တြယ္ထားခဲ႔တာ အံ႔ၾသစရာေပါ့။ ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ျပင္းျပလြန္းတဲ႔ေတာင္းဆိုမႈ႕ေတြေၾကာင့္လား? ဒို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကံတရားလား?
ေက်းဇူးပါ ထြက္မသြားရေအာင္ ဖက္တြယ္ထားေပးလို႔ေပါ့။ ဒီထက္ပိုဂရုစိုက္ပါ့မယ္။ 
တေန႔ထက္ တေန႔ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေလာကထဲေရာက္လာမဲ႔ေန႔ကို ေမ်ွာ္ရင္း ေပ်ာ္ခဲ႔ရျပီေပါ့။ ဒါမဲ႔ ေလာကထဲကို ၿပီးျပည့္စံုတဲ႔ ဘဝေလးနဲ႔ ေရာက္ေစခ်င္မိေတာ့ ေဆးဒဏ္ေတြ ခံေနရတဲ႔အတြက္ တစံုတခု ထိခိုက္မႈ႕ရွိေနမွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ေလးေတြ အျပည့္ပါပဲ။ 
ေျခာက္လအရြယ္မွာ " သား "ဆိုတာ အားလံုးက ေသခ်ာသိခဲ႔ေပမဲ႔ ကိုယ့္မွာ သား ဆိုတာ စတင္ခ်ိန္တည္းက ေသေသခ်ာခ်ာကို ႀကိဳသိႏွင့္ေနၿပီးသားပါ။ 
ေအာက္တိုဘာလ ၁၉ရက္ေန႔ေလးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ရတဲ႔ေန႔ေလးတစ္ရက္ေပါ့။ 
ကေလးေလးေရ မင္းေလးကို ျမင္ရေတာ့မဲ႔ေန႔အထိ ေနမေကာင္းျဖစ္မိတာ အားနာတယ္။ 
ေဆးထိုးအပ္ေသးေသးေလးကိုေတာင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူက ခြဲစိတ္ကုတင္ေပၚမွာ ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။ 
ေဟာ.... ေအးခနဲ.. လ်ပ္ခနဲ တခုခုလစ္ဟာသြားသလိုခံစားရၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းတင္မွာ ငိုသံတစာစာနဲ႔ အားရပါးရ ငိုသံေလး...
စတင္ခ်ိန္ကေန ေမြးဖြားခ်ိန္ထိ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ေဆးဒဏ္ေတြခံခဲ႔ရေပမဲ႔ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေလာကႀကီးထဲကို ၿပီးျပည့္စံုစြာ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ အားတခုျဖစ္ေပးရေအာင္ အေရာက္လာေပးခဲ႔တဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ အရာရာအားလံုးထက္ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
( ဒီစာစုေလးက သိပ္ခ်စ္ရတဲ႔ သား စိုင္းအြမ္ဟန္ေခး အတြက္ အမွတ္တရေပါ့။)
ကႏၲာရမွာ မိုးစက္ပြင့္မ်ားနဲ႔ ေအးခ်မ္းေစခဲ႔ဖူးတဲ႔ေန႔ရက္မ်ား လြမ္းဆြတ္မိလို႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ ကႏၲာရမိုးေလး ရြာက်ေစသတည္း။
တင္းတင္းေစ့ထားတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးက
အၿမဲတမ္းပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္တာ အခုထိပဲ။
ဒါေပမဲ႔...ငါသိေနတယ္။
အညိဳေရာင္ခ်ယ္တဲ႔ မ်က္၀န္းေတြက
သံေဃာဇဥ္ျဖတ္မရဘူးဆိုတာ ညႊန္းေနတယ္။
က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ႔လက္သီးမ်ားက
လက္လႊတ္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတာသက္ေသပဲ။
ဒါမဲ႔ ..........ခ်စ္သူ
ဆက္ထံုးဆိုတာ ရွိဖူးထားသလို
သံသယေတြၾကား ေနရတာၾကာလာေတာ့...
ငါ.....ေၾကာက္တယ္။
ငါ....မယံုရဲဘူး။
နင္....ငါ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။




တင္းတင္းေစ့ထားတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးက
အၿမဲတမ္းပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္တာ အခုထိပဲ။
ဒါေပမဲ႔...ငါသိေနတယ္။
အညိဳေရာင္ခ်ယ္တဲ႔ မ်က္၀န္းေတြက
သံေဃာဇဥ္ျဖတ္မရဘူးဆိုတာ ညႊန္းေနတယ္။
က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ႔လက္သီးမ်ားက
လက္လႊတ္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတာသက္ေသပဲ။
ဒါမဲ႔ ..........ခ်စ္သူ
ဆက္ထံုးဆိုတာ ရွိဖူးထားသလို
သံသယေတြၾကား ေနရတာၾကာလာေတာ့...
ငါ.....ေၾကာက္တယ္။
ငါ....မယံုရဲဘူး။
နင္....ငါ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။



မနက္ေစာေစာ ဒီေန႔ လခထုတ္ရက္ေန႔ပါလား ဆိုတဲ႔အသိစိတ္နဲ႔ ႏိုးလာေပမဲ႔ လူက မထခ်င္ေနေသးဘူး။ တေနကုန္ တေနခမ္း တဖြဲဖြဲရြာေနတာ တပတ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔  ပင္ေလာင္းမိုးေၾကာင့္ ေစာင္ၿခံဳကာ ေကြးခ်င္ေသးတယ္။ ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ အသံဗလံစံုလင္ေနၿပီ။ အဘ့ နဲ႔ မမတို႔ ဆရာ၊ ဆရာမၾကား ျမွပ္ေနေရာေပါ့။ 
မငံုတို႔က အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ မိတၱဴ၊ ရံုးသံုးေက်ာင္းသံုး စာေရးကရိယာဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားေတာ့ ဒီေန႔လို လခထုတ္ရက္ဆို အင္မတန္လူစည္ကားတာ။ အခုလို ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္စဆို ၀ယ္မဆံုးႏိုင္ေနဘူးေလ။ ပညာေရးရံုးနဲ႔ကပ္လ်က္ရွိေနေတာ့ လခထုတ္ရက္ဆို မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ စည္ကားေနၿပီ။ ဆရာေတြထက္ ဆရာမအသံေတြက ဆူညံေနေတာ့တာပဲ။ တခါတေလမ်ားဆို ပညာေရးရံုးလို႔ထင္ရတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ။ အိမ္မွာရွိသမွ် ခံုေတြေပၚ ထိုင္ခံုေပၚ စားပြဲေပၚ တင္ေရးလို႔ရတဲ႔ေနရာလြတ္မွန္သမွ်  တခါတေလမ်ား ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပားျပားထိုင္ၿပီး ေရးေနၾကတာ အလုပ္ကိုရွဳပ္ေနတာပါပဲ။ ကိုယ္ေတြေတာင္ ေနရာမရေတာ့ဘူး။ :) 
ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ အလုပ္လုပ္ကူတာနဲ႔ မနားရေတာ့ဘူး။ သူတို႔အစည္းအေ၀း စခ်ိန္က်မွ တခ်က္ရွင္းလင္းသြားတုန္း အေျပးအလႊား မနက္စာလိုလို ေန႔လည္စာလိုလို စားေသာက္ရတယ္။ အဲအခ်ိန္ တျခားအလုပ္အပ္တဲ႔သူလာရင္ ေတာင္းပန္ရတယ္။ ဒီေန႔ လခထုတ္ရက္မို႔ မနက္မွလာယူလို႔ရမရ ေမးျမန္းရ၊ လက္ခံထားရနဲ႔ ထမင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္မစားရျပန္ဘူး။ 
သိပ္မၾကာခင္..အစည္းအေ၀းၿပီးလုိ႔လာလိုက္ၾကတာ အိမ္မွာ အျဖဴ အစိမ္းမ်ားထပ္သြားလုိက္တာ အလုပ္အပ္ဖို႔ေရာက္ေနတဲ႔သူက “ ဟ...လူ၀ိုင္းခံရၿပီ..လူ၀ိုင္းခံရၿပီ ” ဆိုၿပီး စေနာက္ေနေသးတယ္။ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္စြာနဲ႔ ေျပာေန လုပ္ေပးေနရတာ ေျခေထာက္ေတြ ေတာင့္တင္းၿပီး ပါးစပ္လဲ အေတာ္အာေပါက္ေတာ့တာပါပဲ။ 
သူတို႔ခမ်ာလဲ သနားပါတယ္။ ရံုးက ခ်က္ခ်င္းလုပ္ခိုင္းသမွ်ကို အေျပးအလႊားလုပ္ရ အနီးနားမွာ ဒီဆိုင္ပဲရွိေတာ့ စုၿပံဳၿပီးတိုးေ၀ွ႕ေနၾကနဲ႔။ လစာျမန္ျမန္ထုတ္ခ်င္.ျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္နဲ႔.အျမန္လိုသူေတြခ်ည္း။ သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးေနရတဲ႔ မငံုတို႕မွာလဲ မလြယ္လွဘူး။ တေယာက္က..ဒါလိုခ်င္တယ္ တေယာက္က.. ဟိုဟာမရွိဘူးလားနဲ႔ ရွဳပ္ယက္ခတ္ေနတာ ညေန ၅နာရီထိုးခါနီးမွ လံုးလံုးနားရေတာ့တယ္။
လူလဲကုန္ မငံုတို႔လဲ ေမာၿပီး ညစာကို ေမာေမာနဲ႔ သိပ္မစားျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဆိုင္အေစာပိတ္ၿပီး နားရေတာ့တာပဲ။ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြလဲ သူတို႔တာ၀န္က်တဲ႔ ေတာရြာေလးေတြကို ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားၾကံဳေတြနဲ႔ ေရာက္သေလာက္ေနရာေလးထိ အႀကံဳလုိက္ၿပီး  ျပန္ၾကၿပီေလ။ 
ဒီလို မိုးတြင္းဆို ပင္ေလာင္းမိုးက တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ တေနကုန္တေနခမ္း ရြာတာ ေနကို မျမင္ရဘူး။ မိုးတြင္းမကုန္မခ်င္းေပါ့။ တခ်ိဳ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းေခါင္တဲ႔ေက်ာင္းမွာ တာ၀န္က်သူေတြဆို မိုးရြာလို႔ လမ္းအေျခအေနမေပးရင္ မလာႏိုင္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေ၀းလံေခါင္တဲ႔ေနရာမွာ တာ၀န္က်သူေတြဟာ မလြယ္ကူလွဘူး။ မိေ၀းဖေ၀းနဲ႔ လာလုပ္ၾကရတာ။ သြားလာေရးခက္ခဲ၊ ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲနဲ႔ေပါ့။  လခထုတ္ရက္ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္သူနဲ႔ လိုအပ္တာ၀ယ္ရသူနဲ႔ေပါ့. အခုေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးက အရင္ကထက္ ေကာင္းလာေတာ့ ရြာေတြမွာလဲ CDMA 450 လိုင္းေတြရေတာ့ မဆိုးလွေတာ့ပါဘူးေပါ့။ 
မလြယ္ပါဘူး။ ဘယ္အလုပ္မဆို..ဘယ္ေနရာမဆိုပါပဲ။ ဘာေျပာေျပာ ဒီလိုေ၀းလံတဲ႔ရြာေလးေတြမွာလာၿပီး  ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမလာလုပ္ၾကတဲ႔သူေတြကို ခ်ိီးက်ဴးမိပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ အိမ္မွာေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ေနရ၊ စားရနဲ႔..သူတို႔လို မလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ 

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ေသာ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြနဲ႔တဂ္ၾက၊ ေရးၾက၊ c box မွာ ေအာ္ၾကနဲ႔...တကယ္ေပ်ာ္ခဲ႔ပါတယ္။ အခုတေလာ စာေတြျပန္ေရးေနေပမဲ႔ အရင္လို မသြက္လက္ေနေတာ့ဘူး။ ေရးခ်င္တာရွိေပမဲ႔.. ခ်ေရးမရျဖစ္ၿပီး ပိုစ့္မတင္ျဖစ္လိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ပိုစ့္ေဟာင္းေလးေတြ ေကာမန္႔ေလးေတြျပန္ဖတ္. ၿပံဳးမိတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ရွိတဲ႔စာပိုဒ္ေလးေတြ ေတြ႔ရင္ အဲတုန္းက ဒီေနရာေလးမွာ ဒီလိုေလးေရးခဲ႔ရမွာဆိုၿပီး မခ်င့္မရဲျဖစ္မိတယ္။ မငံု.. တအားသေဘာက်တဲ႔ပိုစ့္ထဲက “ ခုတေလာ ” ဆိုတဲ႔ပိုစ့္ေလးကို ခံစားခ်က္အသစ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေရးၾကည့္ရေအာင္။ ဟိုတေလာက ကိုဖိုးစိန္တို႔ FB မွာ အခုတေလာေလးေတြ ျပန္ေရးေနတာ ဖတ္လုိက္ရေသးတယ္။ ကဲ မငံုရဲ႕ အခုတေလာ က..........ဒီလိုပါ။ ၂၀၀၉ က မငံု နဲ႔ ၂၀၁၃ မွာရွိေနတဲ႔ မငံု ကို ယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္.

ေတြးေနမိတာက.............
 ဘာေတြမ်ား ေသခ်ာလုပ္ျပီးျပီလဲ။ ( ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ နဲ႔ ဖြထားတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ  )

သံသရာဆိုတဲ႔အေၾကာင္း.( သံသရာေပါင္းမ်ားစြာကို ဘယ္လိုမ်ား လည္ပတ္ရဦးမလဲ)


ကုိယ့္ကုိကုိယ္ၿပန္ဆင္ၿခင္မိတာက..........
 စိတ္အလိုတအားလိုက္ေနတယ္။ 
 ( စိတ္ထဲရွိတာ ေလွ်ာက္လုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္လာတယ္)

ငါ.... ေနာင္ဘ၀အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ????
 ( သံသရာဆိုတာကို ေတြးမိေတာ့ ေသဖို႔အဆင့္သင့္မျဖစ္ေနေသးဘူး။)


က်န္းမာေရး..........
 ၂၀၀၉ ႏွစ္စကတည္းက ခ်ဴခ်ာလိုက္တာ ေဆး နဲ႔ ဆရာ၀န္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာင္ မၾကည္႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။ :P

မဆိုးပါဘူး။ က်န္းမာေရးေအာင္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ေနပါၿပီ။ ဆင္ျခင္ၿပီးေနရတာေပါ့။


ဖတ္ၿဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက......

ရွမ္းယဥ္ေက်းမွဳ႔သမိုင္း ( တူေတာ္ေမာင္ခ်ီခန္႔ ေပးထားတာေလ။ ဖတ္လဲ ဖတ္သင့္ေနတယ္ )

အစံုပါပဲ။ 
( အခုတေလာ တအားဖတ္ခ်င္ေနတာက The Lost of River On The Footstep  ဆိုတဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာေလးရယ္၊ ျမန္မာျပန္.. ေျခရာေပ်ာက္ျမစ္ ဆိုတာေလးကို ဖတ္ခ်င္ေနတာ ။ ရန္ကုန္ေရာက္မွ ရွာ၀ယ္ရမွာေလ။ )


ေရာက္ေနၿဖစ္တာက.....
လမ္းထိပ္က ကေလးကစားကြင္း ( ဒန္းစီးရတာကို ၾကိဳက္လို႔္)

ဘယ္မွမေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ အိမ္မွာပဲ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတယ္၊ ဒန္းကေတာ့ အိမ္မွာလဲ စီးေနတုန္းပါပဲ :))


ေရးၿဖစ္ေနတာက......
တဂ္ေၾကြးေတြဆပ္ေနတယ္။ ( ဒီတပုဒ္ေနာက္ဆံုးပဲ )

ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ( ခ်ေရးလိုက္ေပမဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး )


နားေထာင္ၿဖစ္ေနတာက
cry on my shoulder ( ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ႏွစ္သိမ္႔ေနတာပါ )

အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသရဲ႕တရားေတာ္ေတြပါ။ 


ရြတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာက......
မရြတ္ၿဖစ္ပါဘူး။ ( သီခ်င္းေတာ့ လိုက္ေအာ္ေနမိတယ္)

အရင္ကတည္းက ကဗ်ာေတြဖတ္တတ္၊ ခံစားတတ္ေပမဲ႔ မရြတ္တတ္ေနဘူး။ 
( သီခ်င္းေတာ့ ညည္းျဖစ္ေနေသးတယ္)


ၿဖစ္ခ်င္ေနတာက......
အိမ္ေစာင့္နတ္ ( ဒါဆို ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔အိမ္မွာ အျမဲေနရမယ္ေနာ္)

မိသားစု စံုစံုလင္လင္ဘ၀ေလး ( လြန္ခဲ႔တဲ႔ေျခာက္လက တစ္ဦးတည္းေသာေမာင္ေလး ဆံုးသြားတယ္ေလ )


စားၿဖစ္ေနတတ္တာက....
မစားခ်င္လဲစား ၊ စားခ်င္လဲစားေနရတဲ႕ မိသားစုမပါ ထမင္းဟင္းပြဲ

ေကာ္ဖီစြဲေနၿပီ။ (အရင္ကဆို ေကာ္ဖီမႀကိဳက္ဘူး)


သနားေနမိတာက.....
သူေဌးအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းတေယာက္မွ မရွိတဲ႔ ရံုးခန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးတေယာက္ 

အေမ နဲ႔ အမလတ္ ( ေမာင္ေလးကို သူတို႕ရဲ႕အသက္ထက္ တအားခ်စ္ၾကေတာ့ အခုထိ ခံစားေနဆဲမို႔ )


လြမ္းေနမိတာက.......
မိသားစု ( တအားကိုလြမ္းေနတာ)

ခ်စ္သူေပါ့ ( မရီေၾကးေနာ့)


ေမ့ေလ်ာ့ပစ္မိေနတာက......
အသက္ကို ကံ တင္မကဘူး။ ဥာဏ္ပါေစာင့္တယ္ဆိုတဲ႔ စကား 
( အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကံေကာင္းေနေသးတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး )

အသက္ေလ။ ( တျဖည္းျဖည္းအသက္ႀကီးလာတာကို ေမ့ေနတယ္။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကေလးလိုထင္ေနမိတယ္ :P )


ခါးသက္ေနမိတာက......
ေႏြးေထြးမွဳ႔မရွိတဲ႔ အရပ္ေဒသမွာ ေနေနရတာ ( ဘာတခုမွ မက္ေမာစရာမရွိပဲ ေနေနတာ အံ႔ၾသလာျပီ)

( တခါတေလေပါ့ေနာ္..) ခ်စ္သူထားမိတာကို

တမ္းတေနမိတာက.......
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ (အေမ ၊ အမေတြကို ဖက္ျပီး အားရပါးရ ငိုခ်င္ေနတယ္)

ငါ့ေမာင္ေလး ျပန္ေရာက္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔


ၾကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက......
ေမတၱာတရားနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ႔သူေတြ ( ကိုယ္က ေမတၱာထက္ အတၱေတြမ်ားေနတယ္)

ေမတၱာတရားနဲ႔ေနႏိုင္တဲ႔သူေတြ ( ကိုယ္က ေမတၱာထက္ အတၱေတြမ်ားေနတယ္။ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ )


ၾကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက.....
အၾကင္နာကင္းျပီး ငါမွငါသမားမ်ား ၊ ကိုယ္႔အက်ိဳးပဲၾကည္႔တဲ႔လူစားမ်ား
 ( ကိုယ္ေတာင္ ပါ၀င္ေနသလားလို႔ အလန္႔တၾကား ျပန္ေတြးေနမိတယ္ :D )

ဒါလဲ အတူတူပဲ။။ အၾကင္နာကင္းၿပီး ငါမွငါသမားေတြ၊ ကိုယ့္အက်ိဳးပဲၾကည့္တဲ႔လူစားေတြကိုေပါ့။


ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ......
ဒူဘိုင္း ( မရွိလဲ ေနေနရတယ္ )

ဆႏၵရွိတယ္ မရွိဘူး မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ( အိမ္မွာေနေနရလို႔လဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ့ )


ဆႏၵရွိေနတဲ့ ကိစၥ.......
ပင္ေလာင္းျပန္ျပီး အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ အားရပါးရရယ္ေမာခ်င္တယ္ 
( ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရယ္ရတာၾကာေနျပီ။ လူကစက္ရုပ္ျဖစ္ေနျပီ)

အတင္းေျပာတတ္၊ လိုက္ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဖန္အျပစ္ေျပာေနတတ္တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို  ေျပာင္းလဲေပးလို႔ရ ေျပာင္းလဲေပးလိုက္ခ်င္တယ္။


ခ်စ္ေနတာက......
Laptop ပိစိေကြးေလး နဲ႔ Wireless Network ( အဲဒါေတြရွိေနလို႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနရတာ)

Stitch ေလးေပါ့။ ရုပ္ဆိုးဆိုးေလးနဲ႔ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔အရုပ္ေလး

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက.......
ျပန္လာတိုင္း ၾကိဳဆိုေနတဲ႔ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ( အိမ္ထဲ၀င္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာတယ္)

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ( ေလာဘေတြ တအားႀကီးတတ္ေနတယ္ )


စြဲလန္းေနမိတာက......
Facebook က Farm Ville နဲ႔ တျခားဂိမ္းေတြထဲပဲဲ စိတ္ေရာက္ေနတယ္။ 
( စိတ္ၾကိဳက္ကို ခ်ယ္လွယ္စိုက္ပ်ိဳးေနပါတယ္)

သတင္းေတြဖတ္ရတာ၊  ေနာက္  Fruit Ninja ( သစ္သီးေလးေတြခုတ္ေနရေတာ့ စိတ္ၿငိမ္သား )


လုိအပ္ေနတာက.....
ေႏြးေထြးမွဳ႕ ( အသက္မပါတဲ႔ လူေတြမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ရတာမ်ားလာလို႔ တအားလိုအပ္ေနတယ္)

မွီတြယ္စရာ :P 

ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု......
၂၀၁၀ ဧျပီ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ ( ခြင့္ႏွစ္လ ရမွာမို႔ေလ)

သိန္းထီဆုႀကီးေပါက္ပါေစ။ 


ထပ္ၿပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတာက....
အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး 

အရူးးးးးးးးးးးးးးမ  ( ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေျပာတာပါ )

ဝန္ခံခ်င္တာက.......
ဘာတခုမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ေသးဘူး။ ခ်မွတ္ထားျပီး မလိုက္နာႏိုင္ေသးဘူး။ 
( တျခား ၀န္ခံစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ :D )


လုပ္ခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားတာေတြရွိၿပီး အကုန္လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။၊ ဇြဲမရွိေသးဘူး။

ကဲ.... မငံုတစ္ေယာက္ အခုတေလာ အသက္ပိုႀကီးလာတယ္မလား။။