ဒီလို ေတာ္သလင္းလဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ ေမြးရပ္ေျမေလးမွာေတာ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲေတာ္ရွိပါတယ္။ ဒီေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားက ပင္ေလာင္းျမိဳ႕ရဲ႕ အနီးနားက ပင္ေလာင္းၾကီးဆိုတဲ႔ ရြာေလးမွာ တည္ရွိတယ္ေလ။ ဒီပင္ေလာင္းၾကီးေဒသဟာ ေတာင္ထူထပ္ျပီး ဂူေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္။ ဒီဂူေတြထဲကို အဂၤလိပ္ေခတ္ ၊ ဂ်ပန္ေခတ္ စတဲ႔စစ္ၾကီး ေခတ္ေတြမွာ သြားေရာက္ေနထိုင္ ခိုေအာင္းၾကရတယ္လို႔ လူၾကီးသူမမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ပင္ေလာင္းျမိဳ႕႔ေလးကို လူအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိတာက ပအို၀္႕လူမ်ိဳးအမ်ားစု ေနထိုင္ရာေပါ့။ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္မေမြးရပ္ေျမရဲ႕နယ္ေျမေလးမွာ အမ်ားစုက ပအို၀္႔လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ျပီး ရွမ္း ၊ေတာင္ရုိး အသင့္အတင့္ ေနထိုင္ပါတယ္။ ဒီပင္ေလာင္းၾကီးေက်းရြာမွာေတာ့ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ားခ်ည္းသာ ေနထိုင္ပါတယ္။ အဓိက လက္ဖက္ေျခာက္လုပ္ငန္း ၊ ရွမ္းစကၠဴလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးပါတယ္။

ဒီေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲကို ပင္ေလာင္းျမိဳ႔နယ္တစ္ခြင္ ရပ္နီးရပ္ေ၀းမွ တိုင္းရင္းသားမ်ား လာေ၇ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီအတြက္လာေရာက္သမွ် ဧည္သည္မ်ားကို ေကၽြးေမြးရန္ ပင္ေလာင္းၾကီး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲရဲ႕ဟင္းလို႔ သတ္မွတ္ရေလာက္တဲ႔ မွ်စ္စင္းဟင္းပါပဲ။ မွ်စ္မ်ားကို ပင္ေလာင္းနယ္တခြင္မွ လူၾကီးလူငယ္မ်ားက ပြဲမစမီ သံုးရက္အလိုကတည္းက မိမိတို႔အိမ္မွ ဓားကိုယ္စီနဲ႔ သြားေရာက္ၾကျပီး အတူတကြ စင္းၾကပါတယ္။ ဒါေလးက တကယ္႔ခ်စ္စရာ အေလ႔အထေလးပါ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တိုက္တြန္းမွဳ႔မပါပဲ တေပ်ာ္တပါး လာေရာက္ မွ်စ္စင္းၾကပါတယ္။ မွ်စ္စင္းရာမွ ထြက္လာေတာ့ ဒုတ္..ဒုတ္ ဆိုတဲ႔ ဓားခ်က္သံေတြ ၊ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာျခင္း ၊ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုျခင္းမ်ားျဖင့္ ညီညႊတ္စြာ စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ ဒီစင္းျပီးသားမွ်စ္မ်ားကို ၀က္သားသံုးထပ္သားနဲ႔ ခ်က္ၾကပါတယ္။ ေနာက္အခ်ဥ္ပြဲအေနနဲ႔ သရက္သီးစင္းသုပ္ေလးပါ။ မလာေရာက္ႏိုင္တဲ႔ အိမ္မ်ားကိုလဲ ခ်ိဳင့္မ်ားျဖင့္ ထဲ႔ေပးျပီး ပို႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ဒီမွ်စ္စင္းဟင္းကို မစားလိုက္ရရင္ တစ္ႏွစ္တာမျပည္႔စံုသလိုအထိ ပင္ေလာင္းၾကီးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲ မွ်စ္စင္းဟင္းက နာမည္ၾကီးလွပါတယ္။

ဒီဘုရားပြဲကို ပေဒႆပင္မ်ား သီကံုးျပီး သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္အလိုက္ ေက်းရြာအလိုက္အျပင္ ပင္ေလာင္းျမိဳ႕ရွိ ေက်ာင္းမ်ားမွလဲ ပေဒႆပင္သီကံုးျပီး သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ စိန္ေရာင္ျခည္ဘုရားပင့္ကို ပြဲေတာ္အတြက္ ႏွစ္ပတ္အလိုကတည္းက ဆရာမမွ ေလ႔က်င့္သင္ၾကားေပးျပီး သြားေရာက္ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းဆိုရင္ အတန္းအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူမ်ားမွ ပူေဇာ္တယ္။ မူလတန္းဆိုရင္ ေလးတန္းေက်ာင္းသူမ်ားမွ ပူေဇာ္တယ္။ အဲဒီလို ပြဲေတာ္ရက္ ေတာ္သလင္းလျပည္႔ေန႔မွာ စည္းကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပတဲ႔ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲ႔အေၾကာင္းေလးကို ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ အလည္တစ္ေခါက္အေရာက္လာကာ ဘုရားဖူးရင္ ပြဲေတာ္ရဲ႕ မွ်စ္စင္းဟင္းကို လာေရာက္ျမည္းစမ္းဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။။။။။
Justify Fullေမလရဲ႕ တညေနခင္းမွာ မိုးမိုးက အျပင္သြားမယ္ေျပာလို႔ လိုက္သြားရာကေန ငါးေပရွစ္လက္မ အရပ္အေမာင္း အသားညိဳမေယာင္နဲ႔ျဖဴ၀င္းေနျပီး ရယ္ျပံဳးေနတဲ႔ မ်က္ႏွာထားခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ သူ႔ကိုစျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးခင္မင္ေနခဲ႔မိတယ္။ မိုးမိုးနဲ႔စကားေတြ ေျပာေနတဲ႔ပံုက မာနရိပ္ဆိုတာမရွိပဲ ရိုေသေလးစားမွဳ႔အျပည္႔ရွိေနခဲ႔တယ္။ အျပန္မွာေတာ့ ကၽြန္မကိုပါ ေခါင္းျငိမ္႔ျပီး အသိအမွတ္ျပဳ ႏွုတ္ဆက္လိုက္တဲ႔ အျပံဳးေလးက စြဲျမဲျပီးထင္က်န္ရစ္လာတယ္ေလ။ အဲဒီေန႔ရက္မွစ စေနေန႔တိုင္း ကၽြန္မအတြက္ တာ၀န္ေလးတစ္ခု ရရွိလာပါေတာ့တယ္။ သူ႔အေဆာင္ဆီသို႔သြားျပီး လိုအပ္တဲ႔ပစၥည္းေလးေတြ ပို႔ေဆာင္ေပးရတဲ႔ ၀တၱဳရားေလးကို ေက်နပ္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တယ္။

ဧည္႔ေတြ႔ေဆာင္ရဲ႕ ဆက္တီခံုမွာ ထိုင္ေနေပမဲ႔ ေနာက္ဘက္ဆီက ေလွ်ာက္လမ္းလာတဲ႔ ေျခသံဖြဖြေတြအၾကား ႏွစ္ေျမာေနမိတယ္။ ပုဆိုးအျပာရင့္ရင့္ကို ရွပ္အက်ၤီ၀ါႏုႏုေလးနဲ႔ တြဲဖက္၀တ္ထားတဲ႔ အဲဒီစေနညေနေလးက ေမ႔မရျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုတာ မယံုၾကည္ရဲခဲ႔ဘူး။ “ ညီမေလး sorry ေနာ္။ ေစာင့္ေနတာၾကာသြားလား “ တဲ႔။ ေတြ႔တာနဲ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းျပီး ျပံဳးရယ္ေနတတ္တဲ႔ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ အားတံု႔အားနာပံုျဖင့္ ေျပာဆိုလာပံုက ေႏြးေထြးေနတယ္။ အသက္အရြယ္ခ်င္း တစ္ႏွစ္သာကြာေပမဲ႔ လူၾကီးဆန္လွတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေမးျမန္းမွဳ႔ေတြနဲ႔အတူ စကားေတြေျပာေနေပမဲ႔ ရွက္ရြံ႕မွဳ႕ေတြက အလိုလိုျဖစ္ေပၚလာမိတယ္ေလ။ ကားထဲအေရာက္ ပို႔ေဆာင္ေပးျပီး ႏွုတ္ဆက္ထြက္သြားတဲ႔ သူ႔ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ကားေပၚကေန အလိုိုအေလ်ာက္ ေငးေမာေနမိတယ္။

တနဂၤေႏြေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ သူ႔အေဆာင္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးက မေ၀းေပမဲ႔ လမ္းက သြားရခက္တာမို႔ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚကေနပဲ ျဖတ္လမ္းျဖင့္ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေရာက္ရွိလာျပီး အိမ္မွာပဲ သူ႔မိသားစုနဲ႔ဖုန္းေျပာ၊ ေန႔လည္စာစား၊ စကားေျပာျခင္းမ်ားျဖင့္ ညေန ငါးနာရီမထိုးမခ်င္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔တယ္ေလ။

တနလၤာေန႔ကေန ေသာၾကာေန႔အထိ အရင္ကဆို အေမာင္းသင္ေလယာဥ္သံမ်ားကို အမွဳ႔မဲ႔အမွတ္မဲ႔ ရွိေနခဲ႔သူက အခုဆို ေက်ာင္းျပန္လာခ်ိန္တိုင္း အိမ္ထဲမ၀င္ျဖစ္ေသးပဲ အိမ္ကေန ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးကို ေငးေမာေနတတ္လာခဲ႔တယ္ေလ။ စေနေန႔ရက္မ်ားကိုလဲ ရင္ခုန္စြာ မွန္ေရွ႔မွာ အခ်ိန္ပိုၾကာျမင့္စြာ ေနတတ္လာသလို တနဂၤေႏြေန႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလဲ ဒန္းေလးေပၚကေန စာထဲစိတ္၀င္စားသေယာင္နဲ႔ လာရာလမ္းေလးဆီ ေငးေမာေနတတ္လာခဲ႔တယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ အရိပ္ေလးကို ေတြ႔ျမင္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာမိျပီေလ။

နာ၇ီစကၠန္႔တိုင္း ရက္ေတြတိုင္းျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ႔ရသလို သူနဲ႔ရင္းႏွီးေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနရတဲ႔အခ်ိန္တိုင္းကို စိန္စီထားမိလာတယ္။ အခၽြဲႏြဲ႔လြန္းျပီး “ကိုး “ လို႔ေခၚလိုက္တိုင္း ရယ္ဟဟနဲ႔ သေဘာက်ေနတတ္တဲ႔ ၊ စိတ္ေကာက္ေနတဲ႔ ကၽြန္မကို ေခါင္းပုတ္ျပီး ေခ်ာ့လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္သလို ၊ ကၽြန္မ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္မွာ အင္မတန္မွ ေၾကာက္သူေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းကေလးပါးစပ္ဖ်ား ထြက္ေပၚလာတဲ႔ သူ႔နာမည္ကို ၾကားရရင္ေတာင္ ပူေလာင္စြာ သ၀န္တိုမိေနျပီး မ်က္ႏွာစူပုတ္ေနတတ္ေပမဲ႔ အဲဒီမိန္းကေလးေတြအေရွ႔မွာ ေနပူမွာစိုးလို႔ အရိပ္ေအာက္မွာ ေနဖို႔ နဲ႔ ျမင္ရေလာက္တဲ႔ေနရာကေန ရပ္ျပီး မၾကာခဏ စိတ္ပူစြာ လွမ္းၾကည္႔ေနတတ္တဲ႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ဲ ေမာ္ၾကြားစိတ္နဲ႔ ျပံဳးေနမိတယ္ေလ။

အမ်ားအျမင္မွာ လက္တြဲခိုင္ၿမဲမယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ၾကား ကြဲကြာခဲ႔ရေပမဲ႔ ဒီေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဒိုင္ယာရီေန႔ရက္ေလးကိုေတာ့ မေမ႔ေဖ်ာက္မိေသးဘူးေလ။

မၾကီးေက်နပ္တယ္မလား?? ဒို္င္ယာရီရက္စြဲမ်ားထဲကေနျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရတဲ႔ ဒိုင္ယာရီေန႔စြဲေလးကိုပဲ ဖတ္ျပလိုက္မိတယ္ေလ။
မမေရ..ဒီေန႔ ၾသဂတ္ ၂၅ ရက္ေန႔ မမရဲ႕ေမြးေန႔ေရာက္လာျပန္ျပီ။ ေမြးေန႔မွာ အတူမရွိတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိသြားျပီေနာ္။ အစ္မေကာင္းတေယာက္ ပီသတဲ႔ မမ ေမြးေန႔ရက္မွစ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာနဲ႔ ရွိေနပါေစ။

မမေရ သိလား. ဒီေန႔ျပန္ေတြးၾကည္႔မိတယ္။ မမ ဘယ္လိုအစ္မမ်ိဳးလဲ?? ဘယ္လိုသမီးမ်ိဳးလဲ?? ဆိုတာကိုေလ။ မမ အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးၾကည္႔ျပီး ရယ္မိတာေတြရွိသလို သနားတာေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ။ မမ က မိသားစုကိုခ်စ္တာ တအားတရားလြန္ေအာင္ ခ်စ္တတ္တယ္ေနာ္။ မမက မိသားစုကိုထိရင္ တစက္ကေလးမွ မၾကိဳက္ဘူးေနာ္။ လူၾကီးေတြေျပာျပလို႔သိရတာက မမက ေမ႔ႏို႔ကို ေျခာက္လပဲစို႔လိုက္ရတယ္တဲ႔။ ႏို႔မျဖတ္ရပဲ ျပတ္သြားရတဲ႔ အေၾကာင္းေလးကေတာ့ သနားစရာပဲ။ ေျခာက္လအရြယ္ ေလးဘက္ေထာက္တတ္ေနျပီ ျဖစ္တဲ႔ မမက တစ္ေန႔ ပင္ေလာင္းရဲ႕အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေရေႏြးအိတ္ကပ္ထားတဲ႔ အေမ႔ရင္ခြင္ေပၚ မေျပာမဆို တက္ျပီး ႏို႔စို႔မလို႔အလုပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးျဖစ္ေနတဲ႔ ေရေႏြးအိတ္ရဲ႕ အထိေၾကာင့္ လန္႔ျဖန္႔သြားျပီး အဲဒီေန႔ကစ ဘယ္လိုမွ ႏို႔တိုက္လို႔မရေတာ့တာတဲ႔လို႔ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ရယ္ရမလိုလို ငိုရမလိုလုိနဲ႔ သနားမိပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေၾကာင္ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ငါရဲ႕အျဖစ္ဟာ မမရဲ႕ေၾကာင္ေၾကာက္မွဳ႕ကိုေတာင္ မမွီဘူးေနာ္။ ေမြးပြအရုပ္ေလးရဲ႕အေမႊးအမွ်င္ကိုလဲ ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ နဲ႔ ေမာင္ေလး သားသားတို႔ရဲ႕ စ စရာကိုျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေၾကာက္တတ္မွန္းသိတဲ႔ မမကို က်ားသားေရနဲ႔ လိုက္လိုက္ေျခာက္ၾကတာ ငယ္တုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ႔ေပမဲ႔ အခုျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ့ မမေရ..ငါ နင့္ကိုသိပ္သနားတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္လိုက္မလဲေနာ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေၾကာက္ျပီး လန္႔ျဖန္႔ငိုတာကို သေဘာက်ခဲ႔မိတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ႔တာပဲေနာ္။

သားသားကိုလဲခ်စ္လိုက္တာ လြန္ေရာ။ တစ္ဦးတည္းေမာင္မို႔လို႔ ငါတို႔လဲ ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ နင္က သည္းက္ိုသည္းလြန္းပါတယ္ဟယ္။ ငါတို႔ သူ႔ကိုေျပာရင္ေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး။ ေမ႔နဲ႔ နင္ ဒီေလာက္အလိုလိုက္ေနလို႔ သားသားက ဆိုးေနတာသိလား။ အဟဲ ငါက လိမၼာတယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာတာေပါ့။ ပညာေတြခ်ည္းပဲ သင္ေနလိုက္တာ ပညာေလာဘကို ၾကီးလြန္းေနတယ္ေနာ္။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ပညာေလာဘၾကီးတိုင္း ငါ့ကိုလဲ အလြတ္မေပးပါလား။ တစ္ခ်ိန္လံုး စာဆက္သင္ဖို႔ပဲေျပာေနတယ္။ ေတာ္ျပီဟာ ဆက္မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာင္ ေလးေနျပီ။ ထပ္မထဲ႔ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ငါေတြးမိတယ္။ စိတ္ထားျဖဴစင္လြန္းျပီး ႏူးညံ႔လြန္းတဲ႔နင္ဟာ တကယ္႔ဘ၀ထဲကို ၀င္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူးေနာ္။ ဒီေတာ့ မိသားစုနဲ႔စာပဲ သိတဲ႔နင့္ကို ငါအပ်ိဳၾကီးလုပ္ခိုင္းမယ္။ ဒါေပမဲ႔ နင္က ငါဒီမထြက္လာခင္ရက္ေတြမွာ ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္လိုေနထိုင္၊ ဘယ္လိုဂရုစိုက္နဲ႔ အၾကီးပီပီ မွာေနတာ ျပီးကို မျပီးႏိုင္ဘူး။ နားျငီးလို႔ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္လိုက္တာ မသိဘူးမလား။ နားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ မွတ္ေနတယ္မလား။ အငိုသန္တဲ႔နင္က ငါေတာင္အိမ္က မထြက္ရေသးဘူး ငိုေနျပီ။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့လဲ နင့္ကိုၾကည္႔ျပီး ငါေတာင္ မသြားခ်င္စိတ္ေတြ ပိုေပၚလာတယ္။ ငါက စိတ္ညစ္လို႔ငိုပါတယ္။ နင့္ေရွ႔ေရာက္ရင္ ငိုေတာင္မငိုရဲသေလာက္ပဲ။ ငါခံစားရတာထက္ ပိုျပီးနင္က ခံစားရသလိုျဖစ္ေနေတာ့ ငါ့မွာ မငိုရဲဘူးဟ။ ေနာက္အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ရင္ မငိုနဲ႔ ၾကားလား။

မမေရ..နင့္ေမြးေန႔အတြက္ ငါကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ႔ျပဳေပးတယ္ေနာ္။ စိတ္သိပ္မေကာက္နဲ႔။ ေနေကာင္းေအာင္ေန။ ဟိုတခါလို ဖိနပ္ေလး တခ်က္ေခ်ာ္တာနဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေလး က်ိဳးတဲ႔ေလာက္အထိ မျဖစ္နဲ႔ေနာ္။ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ ခ်စ္တဲ႔မိသားစုနဲ႔အတူ ဘ၀တေလ်ာက္လံုး သာသနာအက်ိဳးကို ဆထက္တပိုး သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အသက္ရွည္ရွည္ ေနထိုင္သြားၾကရေအာင္ေနာ္။
ကၽြန္မအႏွစ္သက္ဆံုးေသာ ရွမ္းပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းကလဲ အျမဲနားေထာင္ခဲ႔ရသလို ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့လဲ သင္ခဲ႔ရတယ္။ ေမာင္ႏွမမ်ား သိျပီးသားျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္မသိပ္ႏွစ္သက္တဲ႔ ပံုုျပင္ေလးကို ေျပာျပခ်င္တယ္။

ခြန္ဆန္ေလာဆိုတဲ႔ ရွမ္းေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဖခင္နဲ႔ မိေထြးလက္မွာ ၾကီးျပင္းလာျပီး ဖခင္ေသဆံုးေတာ့ မိေထြးျဖစ္သူနဲ႔ေနထိုင္ျပီး ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ အလုပ္နဲ႔အသက္ေမြးသတဲ႔။ တစ္ေန႔ ခြန္ဆန္ေလာဟာ ကုန္ကူးရင္း ရြာေလးတစ္ရြာအေရာက္မွာေတာ့ ေမာလို႔ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္နားေနတုန္း သူ႔နားထဲကို ပုေလြသံခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔အတူ သီခ်င္းဆိုသံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံေလးက တအားနားေထာင္လို႔ေကာင္းေတာ့ အသံပိုင္ရွင္ကို လိုက္ရွာမိေတာ့ ေတြ႔လိုက္ပါျပီ။ သိပ္ေခ်ာလွတဲ႔ ရွမ္းမေလးတစ္ေယာက္ သီခ်င္းဆိုေနတာေလး ေတြ႔သြားတယ္။ အဲဒီ ရွမ္းမေလးနာမည္က နန္းဦးျပင္တဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ခြန္ဆန္ေလာဟာ အဲဒီရြာမွာ တည္းခိုရင္း နန္းဦးျပင္နဲ႔ ခ်စ္မိသြားၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကသတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ခြန္ဆန္ေလာလဲ တျခားျမိဳ႔ရြာကို ကုန္ကူးထြက္တာေပါ့။ သူ႔ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မိေထြးျဖစ္သူက သူသေဘာတူတဲ႔ မိန္းကေလးကို ျပသတဲ႔အတြက္ ခြန္ဆန္ေလာ က လက္မထပ္ႏိုင္ပဲ သူ႔ခ်စ္သူကိုပဲ သစၥာရွိခဲ႔တယ္ေလ။ ဒါ့အျပင္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာေတာ့ နန္းဦးျပင္ကိုလဲ လြမ္းတာနဲ႔ နန္းဦးျပင္ရွိရာ ရြာေလးဆီျပန္လာျပီး အျပန္မွာေတာ့ တစ္ခါတည္း လက္ထပ္ေခၚေဆာင္လာပါေတာ့တယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိေထြးျဖစ္တဲ႔သူက လံုး၀သေဘာမတူေပမဲ႔ ခြန္ဆန္ေလာေရွ႔မွာေတာ့ သမီးရင္းပမာခ်စ္ျပျပီး ေနာက္ကြယ္မွာ ႏွိပ္စက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔ ခြန္ဆန္ေလာ ကုန္ကူးသြားေတာ့တယ္။ မိေထြးက ခြန္ဆန္ေလာလဲ မရွိေရာ ပိုမိုႏွိပ္စက္ပါေတာ့တယ္။ စားမဲ႔ ထမင္းဟင္းခြက္ထဲမွာ အပ္ေတြျမွ႔ပ္ျပီး ေကၽြးတာတို႔ ၊ ေလွကားေတြမွာ နန္းဦးျပင္ေျခရွေအာင္ ၀ါးႏွီးေတြ ေထာင္ထားတာတို႔ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစံုကို ႏွိပ္စက္ပါေတာ့တယ္။ နန္းဦးျပင္ခမ်ာ ခြန္ဆန္ေလာကို ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနေပမဲ႔ ခြန္ဆန္ေလာကလဲ သူ႔မိေထြးနဲ႔ နန္းဦးျပင္ အဆင္ေျပတယ္ထင္ျပီး ဒီတစ္ခါ ခရီးသြားတာ နည္းနည္းၾကာသတဲ႔။ ေနာက္ဆံုး ႏွိပ္စက္မွဳ႕ဒဏ္ကို လံုး၀မခံႏိုင္တာနဲ႔ မိဘေနရပ္ရြာေလးဆီကို ကိုယ္၀န္အရင့္အမာနဲ႔ ျပန္သြားပါေတာ့တယ္။

လမ္းခရီးမွာပဲ ရင္ေသြးေလးကို ေမြးဖြားလိုက္ေပမဲ႔ ကေလးေလးက အသက္မရွင္ေတာ့ သစ္ပင္ခြၾကားေပၚေလးမွာ တင္ထားခဲ႔ရျပီး မိဘရွိရာရပ္သို႔ ဆက္ထြက္ခြာလာရျပန္တယ္။ အဲဒီကေလးေလးဟာ ဥၾသငွက္ေလးျဖစ္သြားျပီး အေဖျဖစ္သူကို လိုက္ရွာပါသတဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြနားမွာ “ဥၾသ “လို႔ အသံထြက္ၾကားေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြနားမွာေတာ့ “ေပါ့ေ၀႕ “(အေဖေရ)လို႔ ေခၚသံၾကားရပါတယ္။ တကယ္လဲ ကၽြန္မေသခ်ာနားေထာင္ၾကည္႔တာ ဒီအသံေလးအတုိင္းပါပဲ။

နန္းဦးျပင္တစ္ေယာက္ မိဘအိမ္အေရာက္မွာေတာ့ ႏွိပ္စက္မွဳ႔ဒဏ္ ၊ ခရီးပင္ပန္းဒဏ္ ၊ ရင္ေသြးဆံုးရွံဳးရတဲ႔ဒဏ္စတဲ႔ ဒဏ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲလဲသြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ခြန္ဆန္ေလာတစ္ေယာက္ ရြာျပန္အေရာက္မွာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ေျပာျပမွဳ႕ေတြေၾကာင့္ အေၾကာင္းစံုသိရျပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ နန္းဦးျပင္ရွိရာသို႔ လိုက္လာခဲ႔ေပမဲ႔ နန္းဦးျပင္က ဆံုးသြားခဲ႔ျပီေလ။ ဒီမွာတင္ပဲ ခြန္ဆန္ေလာလဲ ႏွလံုးကြဲေၾကလို႔ ေသဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕မီးသၿဂိဳလ္ရာသို႔ မိေထြးျဖစ္သူက လိုက္လာခဲ႔ျပီး သူက ေရွးအဆိုအရ စုန္းကေ၀အတတ္ကိုလဲ တတ္ေတာ့ အေလာင္းယွဥ္ထားတာကို ၾကားကေန ၀ါးလံုးတစ္ေခ်ာင္းျခားလိုက္တယ္တဲ႔။ ေသတာေတာင္ လုိုက္ခြဲေသးတယ္ေနာ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မီးသၿဂၤိဳလ္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးႏွစ္ခုက ေကာင္းကင္ထက္သို႔တက္သြားျပီး ေပါင္းစံုမိျပီး ၾကယ္ေလးအျဖစ္ ျဖစ္တည္သြားေပမဲ႔ ေပါင္းဆံုခြင့္မရရွာပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား ( ၾကယ္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ) ၾကယ္တစ္လံုး ၀င္ေရာက္တားဆီးေနတယ္ေလ။ အခုေကာင္းကင္မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ တခ်ိဳ႕အေခၚကေတာ့ ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းၾကယ္ေပါ့ေနာ္။ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ရွိေနတဲ႔ ၾကယ္ေလးႏွစ္လံုးကေတာ့ ခြန္ဆန္ေလာနဲ႔ နန္းဦးျပင္ျဖစ္ျပီး အလယ္ကေတာ့ မိေထြးရဲ႕တားဆီးလိုက္တဲ႔ ၾကယ္ေပါ့။ ညမိုးေကာင္းကင္မွာ ထြန္းလင္းေနေပမဲ႔ အခုခ်ိန္ထိ ဆံုဆည္းခြင့္မရွိေသးတဲ႔ ခြန္ဆန္ေလာနဲ႔ နန္းဦးျပင္ဆိုတဲ႔ ဒီၾကယ္ေလးႏွစ္လံုးကို ေတြ႕မိတိုင္း သနားေနရဆဲေပါ့။။။။။
တုနန္ တဂ္လိုက္ျပန္ျပီ။ ခုတေလာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိခ်င္တယ္တဲ႔။ အင္းးး ေျပာရရင္ေတာ့ အခုတေလာ အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ေကာင္းတာ တခုမွ ရွိဘူးရယ္။ ကဲ..မငံု အခုတေလာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကည္႔ရေအာင္…

ေတြးေနမိတာက
ဘာေတြမ်ား ေသခ်ာလုပ္ျပီးျပီလဲ။ ( ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ နဲ႔ ဖြထားတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ )

ကုိယ့္ကုိကုိယ္ၿပန္ဆင္ၿခင္မိတာက
စိတ္အလိုတအားလိုက္ေနတယ္။ ( စိတ္ထဲရွိတာ ေလွ်ာက္လုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္လာတယ္)

က်န္းမာေရး
၂၀၀၉ ႏွစ္စကတည္းက ခ်ဴခ်ာလိုက္တာ ေဆး နဲ႔ ဆရာ၀န္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာင္ မၾကည္႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။ :P

ဖတ္ၿဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက
ရွမ္းယဥ္ေက်းမွဳ႔သမိုင္း ( တူေတာ္ေမာင္ခ်ီခန္႔ ေပးထားတာေလ။ ဖတ္လဲ ဖတ္သင့္ေနတယ္ )

ေရာက္ေနၿဖစ္တာက
လမ္းထိပ္က ကေလးကစားကြင္း ( ဒန္းစီးရတာကို ၾကိဳက္လို႔္)

ေရးၿဖစ္ေနတာက
တဂ္ေၾကြးေတြဆပ္ေနတယ္။ ( ဒီတပုဒ္ေနာက္ဆံုးပဲ )

နားေထာင္ၿဖစ္ေနတာက
cry on my shoulder ( ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ႏွစ္သိမ္႔ေနတာပါ )

ရြတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာက
မရြတ္ၿဖစ္ပါဘူး။ ( သီခ်င္းေတာ့ လိုက္ေအာ္ေနမိတယ္)

ၿဖစ္ခ်င္ေနတာက
အိမ္ေစာင့္နတ္ ( ဒါဆို ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔အိမ္မွာ အျမဲေနရမယ္ေနာ္)

စားၿဖစ္ေနတတ္တာက
မစားခ်င္လဲစား ၊ စားခ်င္လဲစားေနရတဲ႕ မိသားစုမပါ ထမင္းဟင္းပြဲ

သနားေနမိတာက
သူေဌးအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းတေယာက္မွ မရွိတဲ႔ ရံုးခန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးတေယာက္

လြမ္းေနမိတာက
မိသားစု ( တအားကိုလြမ္းေနတာ)

ေမ့ေလ်ာ့ပစ္မိေနတာက
အသက္ကို ကံ တင္မကဘူး။ ဥာဏ္ပါေစာင့္တယ္ဆိုတဲ႔ စကား ( အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကံေကာင္းေနေသးတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး )

ခါးသက္ေနမိတာက
ေႏြးေထြးမွဳ႔မရွိတဲ႔ အရပ္ေဒသမွာ ေနေနရတာ ( ဘာတခုမွ မက္ေမာစရာမရွိပဲ ေနေနတာ အံ႔ၾသလာျပီ)

တမ္းတေနမိတာက
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ (အေမ ၊ အမေတြကို ဖက္ျပီး အားရပါးရ ငိုခ်င္ေနတယ္)

ၾကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက
ေမတၱာတရားနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ႔သူေတြ ( ကိုယ္က ေမတၱာထက္ အတၱေတြမ်ားေနတယ္)

ၾကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက
အၾကင္နာကင္းျပီး ငါမွငါသမားမ်ား ၊ ကိုယ္႔အက်ိဳးပဲၾကည္႔တဲ႔လူစားမ်ား ( ကိုယ္ေတာင္ ပါ၀င္ေနသလားလို႔ အလန္႔တၾကား ျပန္ေတြးေနမိတယ္ :D )

ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ
ဒူဘိုင္း ( မရွိလဲ ေနေနရတယ္ )

ဆႏၵရွိေနတဲ့ ကိစၥ
ပင္ေလာင္းျပန္ျပီး အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ အားရပါးရရယ္ေမာခ်င္တယ္ ( ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရယ္ရတာၾကာေနျပီ။ လူကစက္ရုပ္ျဖစ္ေနျပီ)

ခ်စ္ေနတာက
Laptop ပိစိေကြးေလး နဲ႔ Wireless Network ( အဲဒါေတြရွိေနလို႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနရတာ)

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက
ျပန္လာတိုင္း ၾကိဳဆိုေနတဲ႔ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ( အိမ္ထဲ၀င္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာတယ္)

စြဲလန္းေနမိတာက
Facebook က Farm Ville နဲ႔ တျခားဂိမ္းေတြထဲပဲဲ စိတ္ေရာက္ေနတယ္။ ( စိတ္ၾကိဳက္ကို ခ်ယ္လွယ္စိုက္ပ်ိဳးေနပါတယ္)

လုိအပ္ေနတာက
ေႏြးေထြးမွဳ႕ ( အသက္မပါတဲ႔ လူေတြမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ရတာမ်ားလာလို႔ တအားလိုအပ္ေနတယ္)

ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု
၂၀၁၀ ဧျပီ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ ( ခြင့္ႏွစ္လ ရမွာမို႔ေလ)

ထပ္ၿပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတာက
အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး

ဝန္ခံခ်င္တာက
ဘာတခုမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ေသးဘူး။ ခ်မွတ္ထားျပီး မလိုက္နာႏိုင္ေသးဘူး။ ( တျခား ၀န္ခံစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ :D )

ကဲ တုနန္ မငံုတစ္ေယာက္ အခုတေလာ အလုပ္ၾကီးအကိုင္ၾကီးေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ ေရးရင္းနဲ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ဆိုး၀ါးေနပါလားဆိုတာ ပိုပိုသိလာတယ္။ အင္းးးးျပင္ရဦးမွာပါလားေနာ္။ ေျပာျပန္ျပီ။ ျပီးေတာ့လဲ ဒံုရင္းပဲ :D
ဦးလူေထြးအိမ္မွာ ေကာမန္႔အေပးေကာင္းလို႔ သိမ္းၾကံဳတဂ္တဲ႔အထဲ ပါ၀င္သြားတယ္။ ေလးစားရတဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ ဦးလူေထြးရ ။ ေရွးေရွးပေ၀သဏီကေနစတာေပါ့။ အစက ကၽြန္မ ၀န္းသိုေစာ္ဘြားၾကီးအေၾကာင္းေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားေပမဲ႔ လိုအပ္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြအတြက္ အခက္အခဲ ရွိခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ေလး ခြန္ဖ( ယမကာလုလင္) နဲ႔ တူေတာ္ေမာင္ ခ်ီခန္႔ (ငပ်င္းေလး) တို႔ကို အပူကပ္ေနရတာ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အႏုပညာေလာကမွာ ကၽြန္မတို႔ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြသာမက ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးက အသိအမွတ္ျပဳထားရတဲ႔ ေတးေရးဆရာ ဦးစိုင္းခမ္းလိတ္အေၾကာင္း ေရးဖို႔ ေရြးလိုက္ၾကတယ္။

ေတးေရး ဆရာ ဦးစုိင္းခမ္းလိတ္ကို ၁၉၄၉ ခု ဧၿပီလ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ သိႏီၷ ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ အမတ္၊ ရွမ္းစာဆုိေတာ္ လုံးခမ္းကာ နဲ႕ ပါစိန္ဥတုိ႔ရဲ႕ သားသမီး ၄ ေယာက္အနက္ ဒုတိယ သားႀကီး အျဖစ္ သိႏၷီၿမိဳ႕ ဟုိတဲန္႔ရပ္ကြက္မွာေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၁ မွာ ေဒါက္တာေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔တင္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး သားသမီး ၄ ေယာက္ထြန္း ကားခဲ့ပါ တယ္။ ၁၉၇၆ မွာ M.B.B.S ဆရာ၀န္ဘဲြ႔ကိုဆြတ္ခူးရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဦးစုိင္းခမ္းလိတ္ ဟာ ႐ုိးသားႀကိးစား သူူတေယာက္ျဖစ္ကာ ေတာ္ေတာ္ေလး စာဖတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သူ႔ရဲ႕ ေဆးေက်ာင္းက တကၠသုိလ္ဆရာတခ်ဳိ႕ ကေတာင္သူ႕ဆီ စာအုပ္ေတြ ျပန္ ငွားဖတ္ရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဆရာဦးစုိင္းခမ္းလိတ္ဟာ ၁၉၆၅-၆၆ ကတည္း က ေတးသီခ်င္းမ်ားကို စတင္ေရးစပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေတးသီခ်င္းေတြအေျမာက္အမ်ားေရးစပ္ သီကုံးခဲ့တယ္။ မႏၱေလးေရာက္ရွမ္းတေယာက္ သီခ်င္းနဲ႔ ျမန္မာတျပည္တခုလံုးသာမက တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္ လို႔လဲ သိရွိရပါတယ္။

ဆရာဦးစိုင္းခမ္းလိတ္ ေရးသားခဲ့တဲ့ ေတး အပုဒ္ေရ ၁၀၀၀ ေက်ာ္အနက္ အဂၤလိပ္ေတးသီခ်င္း ၃၅ ပုဒ္၊ ျမန္မာ ေတးသီခ်င္း အပုဒ္ေရ ၅၀၀ ၀န္းက်င္နဲ႕ ရွမ္းေတးေတြအမ်ားအျပားေရးသားတဲ့အတြက္ ပင္လံုၿမိဳ႕ ပရိယတၱိသဒၶမၼပါလပိဋိကတ္ ရွမ္းဘာသာျပန္ ေက်ာင္းတိုက္ ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ ေရႊရတုသဘင္အခမ္းအနား က်င္းပေရး ေကာ္မတီက သွ်မ္းစာဆိုေက်ာ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးျမင့္ထားပါတယ္။

ဆရာဦးစိုင္းခမ္းလိတ္ေရး သီခ်င္းေတြထဲမွာ ကၽြန္မ ႏွစ္သက္တဲ႔သီခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲဒီအထဲမွ အႏွစ္သက္ဆံုးသီခ်င္းကေတာ့ သဘာ၀ ဆိုတဲ႔ အဲဒီသီခ်င္းပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတယ္။ စာသားေတြလဲ အဓိပၸါယ္ဖြဲ႔စည္းတာ လွတယ္။ ေလးနက္တယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကဆို ဦးထီးဆိုတာနဲ႔တင္ ဆရာဦးစိုင္းခမ္းလိတ္ကိုပါ တခါတည္းတြဲျမင္လာတယ္။ ဆရာဦးစိုင္းခမ္းလိတ္က ရွမ္္းျပည္အလွအပ၊ လူေနမႈဘ၀ ေဖၚေဆာင္တဲ့ေတးေတြလဲ အမ်ားအျပား ေရးသားခဲ႔တယ္။ ဂီတအႏုပညာက႑မွာ ေတာင္ေပၚ ရွမ္းတုိင္းရင္သားေတြအတြက္ စံျပပုဂၢဳိလ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ဂုဏ္ယူခံရတယ္။


၀န္ခံခ်က္ ၊ ၊ ဒီပိုစ္႔အတြက္ ကၽြန္မက စာဖတ္ျပီး ေရးရံုသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္အလက္မ်ားကို သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္မွ ရယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ႔ အခ်က္အလက္အားလံုးကို ရွာေဖြေပးတဲ႔ ခြန္ဖ( ယမကာလုလင္) ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္အလက္မ်ားကို သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္မွ ရယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ရီႏိုမာန္ က အေၾကြးစာရင္းစာအုပ္ၾကီးနဲ႔ ေတာင္းေနျပီ။ ရီႏိုေမးသလိုပဲ လူတိုင္းမွာ မူလတန္းကေန အထက္တန္းအထိ အမွတ္တရေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ပါပဲ။ ဒီထဲမွာမွ ဆုလာဒ္အျဖစ္ရရွိခဲ႔သလို ၊ ဆူးစူးခဲ႔ရတာေတြလဲ ရွိခဲ႔ပါတယ္။

ပထမဆံုး ဆုအေနနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္မက ပင္ေလာင္းျမိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ မူလတန္းကေန အလယ္တန္းအထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ စာေတာ္တဲ႔စာရင္းထဲမွာပါခဲ႔တယ္။ အဆင့္ တစ္ ၊ ႏွစ္ကေန မဆင္းဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ နန္းခမ္းမြန္ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပဲ တစ္လွည္႔စီ ယူေနၾကတာ ေလးတန္းအထိေပါ့။ သူက အဆင့္တစ္ရလိုက္၊ ကၽြန္မ က ရလိုက္နဲ႔ တစ္လွည္႔စီယူေနေပမဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စိတ္ထဲမွာ ဘာမွရွိမေနပါဘူး။ စာျပိဳင္ဖက္ ဘာညာဆိုတာမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကစားအတူ ၊ စာက်က္အတူပါပဲ။ ကၽြန္မထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕က ကေလးေတြက ျပိဳင္ဆိုင္မွဳ႕ေတြ ဘာေတြမလုပ္တတ္ၾကဘူး။ သူစာေတာ္လို႔ဆိုျပီး မနာလိုျဖစ္ေနတာေတြ ဘာေတြလဲမရွိဘူး။ အားလံုး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ပဲ။ ဒါက ကၽြန္မတို႔လက္ထက္တုန္းကေလ ။ အခုေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေရာက္ေတာ့ နန္းခမ္းမြန္က ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒီလိုနဲပဲ ကၽြန္မတေယာက္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကို ပညာသင္ေတာ့ ခဏကလိုပဲ အဆင့္ တစ္၊ ႏွစ္နဲ႔ပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းကို အလယ္တန္းေက်ာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ျပီး ေက်ာင္းအသစ္တစ္ေက်ာင္းကို အထက္တန္းေက်ာင္းအေနနဲ႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ရီႏို တက္ခဲ႔တာ အဲဒီ အထက္တန္းေက်ာင္းသစ္ပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ မတက္ဖူးလိုက္ပါဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကိုေတာ့ ေတာင္ၾကီး အ.ထ.က (၅)မွာ တက္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးကကၽြန္မ ေတာင္ၾကီးက လူေတြကို မယွဥ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ စာေတာ္တယ္ဆိုတဲ႔အဆင့္ ၊A အခန္းမွာ ေနရတဲ႔ အဆင့္ပါပဲ။ တစ္ႏွစ္သံုးဆိုတာ ကၽြန္မ မရခဲ႔ေတာ့ဘူး။

ကၽြန္မရဲ႕ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဆုနဲ႔ပက္သက္တဲ႔ ထူးထူးျခားျခား ေအာင္ျမင္မွဳ႔ဆိုလို႕ ကၽြန္မ အစိုးရစစ္ကို မီလိုက္ေသးတယ္။ မူလတန္း ( ေလးတန္းေက်ာင္းသူ) မွာပါ။ ရွမ္းျပည္နယ္တစ္ျပည္လံုးမွာ ပထမဆုကိုရခဲ႔တာ ဒါေလးတစ္ခုပဲ ေအာင္ျမင္မွဳ႔စိုက္ခဲ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ဆူးစူးခဲ႔တာေတာ့ မရွိခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စူးလိုက္တာေလးကိုပဲ ေျပာျပမယ္။ ကၽြန္မ စာေပးကူးေကာင္းပံုေလးပါ။ သခ်ၤာဆရာေပါ့။ အိမ္စာေတြအမ်ားၾကီး ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီဆရာက စာသိပ္မစစ္လိုဘူး။ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ အျပီးမလုပ္ၾကတာမ်ားတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဆရာက သူ႔အခ်ိန္မေရာက္ခင္ အခန္းျပင္ကေန ေအာ္သြားတယ္။ ဒီေန႔စာအုပ္စစ္မယ္တဲ႔။ အားလံုးျပဴးတူျပာတာ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မကေတာ့ ေအးေဆးေပါ့။ အိမ္စာအားလံုးျပီးျပီးသားဆိုေတာ့။ ေျပာရရင္ ကၽြန္မနဲ႔ သံုးေလးေယာက္ကလြဲ တခန္းလံုးက စာမလုပ္ထားတဲ႔သူမ်ားေနတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ ပုစၧာနားမလည္တာနဲ႔ မတြက္ရေသးတာ၊ စာတစ္ခ်ိဳ႕မရွိတာ မ်ားတာေပါ့။ ဆရာ့ကို ေမးခ်ိန္လဲမရေတာ့ဘူးေလ။ ေရွ႔ခ်ိန္က သမိုင္းဆရာမခ်ိန္။ ဆရာမက တကယ္သေဘာေကာင္းတာ။ ေအးလဲတအားေအးတယ္။ အားလံုး စိတ္ပူေနမွန္းသိလို႔ စာဆက္မသင္ပဲ ျပီးေအာင္တြက္ၾကဆိုျပီး လႊတ္ထားေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မစာအုပ္ကေတာ့ ေရာင္းေကာင္းေတာ့တာေပါ့။ အားလံုးစုျပီး ကူးၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တခ်ိန္လဲ ေရာက္ေရာ ဆရာက တုတ္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာက စင္ေပၚကေန “ ကဲ စာမျပီးေသးတဲ႔သူ ရွိသလား။” ေမးတယ္။ အားလံုးက ေၾကာက္ျပီး မေျဖၾကဘူး။ စာအုပ္ေတြ အကုန္လာထပ္ခိုင္းျပီး တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ လွန္ၾကည္႕ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မဆီက ကူးတာျဖစ္လို႔ တူေနတာေပါ့။ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲကုန္တာပါပဲ။ “တြက္တာေတြက အားလံုးတူေနတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ဆီ ကူးၾကတာလ”ဲ ဆိုျပီးေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး စစ္ရင္း ကၽြန္မစာအုပ္ကေန ျဖစ္ေနေတာ့ တခန္းလံုးကို တုတ္နဲ႔ လက္၀ါးကို သံုးခ်က္ရိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္သူထိပ္ဆံုးအရိုက္ခံထိလဲသိလား ။ ကၽြန္မေပါ့။ ကၽြန္မက ေပးကူးတဲ႔သူမို႕ အျပစ္ပိုမ်ားတယ္ဆိုျပီး ငါးခ်က္ရိဳက္ခံခဲ႔ရတယ္။

ကဲ.ကၽြန္မရဲ႕ ဆုနဲ႔စူးကေတာ့ ဒီေလာက္ေလးပါပဲ။ ရီႏိုေရ ေက်နပ္တယ္ေနာ္ ။