Myy,Suung Pi Mai Tai – 2106!!  

ရွမ္းရုိးရာ ကုိယ္ပုိင္ျပကၡဒိန္တြက္ကိန္းမ်ားအရေတာ့ ရွမ္းႏွစ္သစ္ကူးရက္ဟာ ႏွစ္စဥ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ ရက္ေန႔ ပုံမွန္က်ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ရွမ္းျပကၡဒိန္အရ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားဟာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုိ စတင္ေရတြက္တဲ့ေနရာမွာ တန္ခူးလမွာ စတင္ၿပီး မေရတြက္ပါဘူး။ နတ္ေတာ္လမွာ အၿမဲစတင္ ေရတြက္ပါတယ္။ ရွမ္းဘာသာနဲ႔ဆုိရင္ နတ္ေတာ္လဟာ “လိန္စိန္”(ပထမဦးဆုံးလ)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွမ္းရုိးရာ ျပကၡဒိန္ကိန္းခန္းအရ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕အစကုိ ျမန္မာလုိ နတ္ေတာ္လမွာ စတင္ေရတြက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အခုေရာက္ဆဲ့ ရွမ္းႏွစ္သစ္အရကေတာ့ ၂၁၀၆ ခုႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြက မသိလုိ႔ ေမးၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရွမ္းခုႏွစ္သကၠရာဇ္က ျမန္မာေကာဇာသကၠရာဇ္ထက္ ပုိမ်ားေနတာလဲ-ဆုိၿပီး ေမးၾကတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျဖရရင္ေတာ့ ျမန္မာသကၠရာဇ္ကုိ ျမန္မာဘုရင္မ်ားက ရာဇ၀င္သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သုံးႀကိမ္သုံးခါ သကၠရာဇ္ေတြ ၿဖိဳခဲ့ၾကတယ္။ ရွမ္းသကၠရာဇ္ကေတာ့ စတင္ေရတြက္သည္မွစၿပီး ဘယ္ဘုရင္ ဘယ္ေစာ္ဘြား ဘယ္အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားကမွ မၿဖိဳခဲ့လုိ႔ အခုလုိ အေရအတြက္အားျဖင့္ ပုိမ်ားေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရွမ္းသကၠရာဇ္ဟာ သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္က အရင္းခံခဲ့လုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ရွမ္းမ်ား မုိင္းေမာျပည္ေထာင္(ယခု တရုတ္ႏုိင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္)ေခတ္မွာ စ၀္ခြန္ေဟာင္လုိ႔ ဘြဲ႕ေတာ္တြင္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းရဟန္းေတာ္တစ္ပါးဟာ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါမ်ားနဲ႔အတူ အိႏၵိယ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ ပိဋိကတ္သုံးပုံက်မ္းမ်ား သြားေရာက္ေလ့လာ ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္လုိ႔ သမုိင္းမ်ားက ဆုိပါတယ္။ စ၀္ခြန္ေဟာင္နဲ႔သာသနာျပဳအဖြဲ႕မ်ား ေနရင္းမုိင္းေမာျပည္ေထာင္သုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္လာေသာ ခုႏွစ္မွာ သာသနာသကၠရာဇ္ ၄၅၀ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ စ၀္ခြန္ေဟာင္နဲ႔အဖြဲ႕သားမ်ား ပိဋကတ္သုံးပုံက်မ္းျမတ္မ်ားပင့္ေဆာင္လာေသာခုႏွစ္ကုိ အထြဋ္အျမတ္ခုႏွစ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး မုိင္းေမာဘုရင္နဲ႔ သာသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညုိေလးစားသူမ်ားက သာသနာသကၠရာဇ္ ၄၅၀ မွာ ရွမ္းသကၠရာဇ္ကုိ စတင္ေရတြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သည္ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၄၅၀ သည္ ရွမ္းမ်ားရဲ႕သကၠရာဇ္အစျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွမ္းသကၠရာဇ္ကုိ သိခ်င္ရင္ ေရာက္ဆဲသာသနာသကၠရာဇ္ကုိတည္ ၄၅၀ ႏုတ္လုိက္ရင္ အဲဒါ ရွမ္းသကၠရာဇ္ပါပဲ။



၆နာရီမထိုးေသးေပမဲ႔ ေဆာင္းရာသီိမို႔ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနျပီေလ။ ေဆာင္းပံုရိပ္ ဆီးႏွင္းေတြကလဲ တဖြဲဖြဲက်လို႔လာေနသလို အေအးကလဲ ပိုပိုကဲလာေနေလရဲ႕။

အဲေန႔က ဆီႏွင္းေတြျဖဴစင္ေဖြးသလို ၀ါဂြမ္းသဖြယ္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတဲ႔ နီတာရဲေလး ေလာကအလယ္ကို ေရာက္လာလိုက္တာ စေနသမီးရယ္မို႔ စိတ္ကလဲႀကီးလိုက္တာ အငိုကိုမတိတ္ေတာ့ဘူး။ အင္မတန္ဂ်ီက်မဲ႔ကေလး၊ စိတ္ႀကီးလိုက္တဲ႔ကေလးရယ္လို႔ မွတ္ခ်က္သံၾကား အသံေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ငိုသံမစဲတဲ႔ ကေလးေလး…..

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေတာ့လဲ တေတာက္ေတာက္နဲ႔ ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား၊ ေတြ႔သမွ် အကုန္ဆြဲရယ္နဲ႔ စိတ္မထင္လွ်င္မထင္သလို အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္လုိက္တတ္ေသးတဲ႔ ကေလးေလး………

အသက္ေလးရလာျပန္ေတာ့ နားလည္မလိုလိုနဲ႔ ေပကပ္ကပ္၊ ပါ၀ါထူထူမ်က္မွန္ႀကီးတပ္ရေတာ့ တတ္မတက္ငိုပလိုက္တာ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မျမင္တာကို အတင္းႀကီး မရမက မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳတ္ႀကည္႔လို႔ မ်က္မွန္တပ္ခိုင္းဖို႔အေရး မိဘေဆြမ်ိဳးတင္မကဘူး ဆရာ/ ဆရာမ လက္ေျမွာက္ခဲ႔ရတဲ႔ ကေလးေလး…..

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီေပကပ္ကပ္နဲ႔ ကေလးေလး……….

Happy Birthday မငံု !!!!!!!!!!

( ဒီေန႔က်မွပဲ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ႏွာရည္ေတြကလဲ တရွံဳ႕ရွံဳ႕ရယ္ေပါ့။ )

ခ်စ္သူေရ..
ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မင့္မ်က္၀န္းနက္အိမ္ရဲ႕အရိပ္ၾကား
ငါ့ကိုျမတ္ႏိုးတဲ႕ အၾကင္နာရိပ္ေတြ လႊမ္းေနတယ္။


ခ်စ္သူေရ...
ပိရိတင္းေနတဲ႔ မငိ့ႏွုတ္ခမ္းပါးလႊာၾကား
ငါ့ကိုလြမ္းတဲ႔ အလြမ္းေတြ ဖြဲ႕သီေနတယ္။


ခ်စ္သူေရ...
တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ခုန္ေနတဲ႔ မင္းရင္ခုန္စည္းခ်က္ၾကား
ငါ့ကိုခ်စ္တဲ႔အခ်စ္ေတြ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတယ္။


ဒီကပြဲေလးမွာ ငါကေတာ့ တိမ္လႊာစီးျပီး လြင့္ေမ်ာေနတယ္။

“ 17 ” ရက္ေန႔စြဲေရာက္တိုင္း ကပြဲေလး ေရာင္စဥ္ျဖာလို႔
ၾကယ္ေရာင္ေတြေအာက္မွာ ပိုအသက္၀င္ေနတယ္။
တစိမ္႔စိမ္႔ေလး ၾကည္႔ေနတယ္
ပါးျပင္ထက္က သနပ္ခါးကို၊
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာေလး ျပံဳးေနတယ္
ျမတ္ႏိုးမွဳ႔ေတြနဲ႔ ၊
ေဟာ...သူအနားတိုးလာတယ္
တရွွိဳက္မက္မက္နမ္းသြားေလရဲ႕။

ဤေန႔ ဤရက္ ဤခ်ိန္မွစ

ေန႔ရက္မ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ပါလို႔

သက္ထက္ဆံုးတိုင္ သစၥာမိုးေျမ

ခ်စ္ျခင္းတည္လို႔

ေရႊလက္ခိုင္ခိုင္ၿမဲေစတည္း။


ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးထားတာေတာ့ တႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီ။ မငံုရဲ႕အစ္မ မဂၤလာပြဲမွာ လက္ဖြဲ႔ဖို႔ေရးထားတာေလ။ အခုဆို ၀ါကၽြတ္လို႔ မဂၤလာေဆာင္ၾကမဲ႔သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး လက္ဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။