ညွိဳ႕မွိဳင္းမွိဳင္းေတာင္တန္းေတြမွာ
ၿမဴခိုးေတြဆိုင္းေနတာက
စာတပုဒ္ျဖစ္တည္ဖို႔လား…

အရိုုင္းေနၾကာပန္းေရႊ၀ါေတြ
ေဆာင္းေလၾကားမွာ ယိမ္းႏႊဲ႔ေနတာက
ကဗ်ာတပုဒ္စပ္ဆိုဖို႔လား…

ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့……

ကဗ်ာလဲ မမွီရပါဘူး။
စာလဲမပီသပါဘူး။
ဒါေပမဲ႔………
လြမ္းေနတာေတာ့အခ်ိန္တိုင္းပါပဲ။

ေန႔ရက္ခ်ိန္ၾကားေရြ႔ဆိုင္းကာသြားတိုင္း
လက္ခ်ိဳးေရတြက္ထားတယ္
ခ်စ္သူ………
မင္းျပန္လာရက္ေလးကိုေပါ့။
ေဆာင္းရိပ္ကိုခိုဖို႔ ခ်ိန္တန္ေလေတာ့ ေတာင္ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႔ ၿမိဳ႔ငယ္ေလးမွာ ၿမဴခိုးေတြ ဆိုင္းေနလိုက္တာမ်ား ဘယ္ၾကည္႔ၾကည္႔ အျဖဴေရာင္သန္းေနတယ္။ ခ်မ္းေအးတုန္လို႔ျခံဳေစာင္ထဲက မခြာခ်င္ေနဘူးေလ။ ေနထြက္ခ်ိန္တန္ေပမဲ႔ ေတာင္နံရံေတြမွာ ျမဴမွဳံံဆိုင္းဆဲေလ။ႏို၀င္ဘာလ ေဆာင္းရိပ္၀င္စမို႔ထင္ပ ပန္းေရာင္သန္းတဲ႔ ခ်ယ္ရီပန္းမ်ား မပြင့္လန္းေသးပဲပြင့္အာသန္ရန္ ရည္ေမွ်ာ္ဆဲမို႔ ခ်ယ္ရီပင္မ်ား ရြက္ႏုနီစိမ္းေလးေတြ ထင္းေနၿပီေလ။ ခ်ယ္ရီမျမင္ရတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီမို႔ ဒီတစ္ေဆာင္းရဲ႕ ခ်ယ္ရီပန္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လင့္ေနပါရဲ႕လို႔ ျမန္ျမန္ပြင့္ေစခ်င္ေနျပီေလ။ ေန႔လည္ခင္းေပမဲ႔ အေႏြးထည္ကိုယ္စီနဲ႔...ေနမင္းေရာင္က ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာရယ္မို႔ အေအးဓာတ္ကို မစိုးမိုးႏိုင္ဘူးေလ။ ညေနခင္းမ်ားေရာက္ရင္ မီးဖိုနံေဘးမွာေပမဲ႔ အခ်မ္းမေျပႏိုင္ဘူး။ ညဥ္႔နက္ေလ ခ်မ္းစိမ္႔ေလမို႔ "ခ်မ္းလိုက္တာ ခ်မ္းလိုက္တာ"နဲ႔ ျငီးကာ ျငီးကာေနရေတာ့တယ္။ ႏွင္းမွံဳေဖြးေဖြးေတြကလဲ ညဥ္႔နက္ေလ က်ေရာက္လိုက္တာမ်ား ၾကယ္ေရာင္မလင္းတဲ႔ညကို ၾကယ္ျဖဴေလးေတြကိုယ္စားႀကဲပက္ေနတာလားလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ရဲ႔။ ဒါေတာင္ ေဆာင္းရိပ္ခိုစေနာ္္။ ဒါေၾကာင့္ရယ္မို႔ရွမ္းျပည္ (ေတာင္ပိုင္း)မွာ အေအးဆံုးၿမိဳ႔ရယ္လို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။