HAPPY BIRTHDAY

ေဆာင္းရိပ္ခိုသည္႔ ဇန္န၀ါရီ မနက္ခင္း

ခ်ယ္ရီေ၀ခ်ိန္ လင္းေရာင္သင္းခိုက္

ကမ ၻာေျမသို႔ သတို႔သားငယ္

ေျခခ်၀င္ခဲ႔.....

" စိုင္းေနာ္ခမ္း "ဟု ေခၚတြင္ေလသည္႔

သတို႔ငယ္ေလး စေနမာန္ထင္း

သူ႔ရုပ္သြင္၌ တည္ျငိမ္ျခင္းျဖင့္

စိတ္ႏွလံုးရင္း ႏူးညံ႔လွသည္

ေမြးရာပါတည္း.....

သမားဇာနည္ ၾကင္နာျခင္းျဖင့္

ဂရုဏာထား ျဖဴစင္အားႏွင့္

လူသားဇီ၀ ကယ္တင္ပ႔လို႔

အက်ိဳးျပဳလူသားျဖစ္ပါေစ။။။။

ဒီေန႔ ဇန္န၀ါရီ (၂၈)ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ႔ ခ်စ္ရတဲ႔ ေမာင္ရဲ႕ ေမြးေန႔ေလးမွစ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာနဲ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႔ေတြ ၊ ေအာင္ျမင္မွဳ႔ေတြကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ပါေစ။ ေမာင့္လက္နဲ႔ထိတိုင္း ေဆးဖက္၀င္လို႔ အသက္ကယ္တင္ ယံုၾကည္အားကိုးရတဲ႔ ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ။။ ေမာင္ခ်စ္တဲ႔ ပိယိင္းလက္ကို ခိုင္ၿမဲစြာတြဲလို႔ ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရေအာင္လား။

ပိုက္ဆံေခ်းျခင္း သည္းခံပါ။။။

ကၽြန္မရဲ႔ပိုစ္႔ေဟာင္းေလး တပုဒ္ပါ။ အခုတေလာ ကြန္ပ်ဴတာ ဗိုင္းရပ္အကိုက္ခံထိလို႔ ၊ ရံုးမွာ ကိုးရိုးကားယားျဖစ္ေနတာေတြေၾကာင္႔ နဲ႔ အင္တာနက္မရတာနဲ႔တာေတြေကာ ေပါင္းျပီး ဘေလာ့ဂ္တကာအိမ္ေတြေတာင္ ေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ပိုက္ဆံေခ်းလိုက္တာ (အမွန္က ေျပာင္ဓားျပတိုက္ခံရတာပါ) ျပန္ေပးမယ္ ဒီေန႔ ဟိုေန႔နဲ႔ အခုဆို အေတာ္ၾကာလို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အသံုးစရိတ္ျပတ္လပ္ေနတာေတာင္ သိရက္နဲ႔ ျပန္မေပးပဲ ( ေတာင္းရတဲ႔သူေတာင္ ရွက္လာပါတယ္။) ေနေနတာ ခံရေတာ့ စိတ္ထဲအေတာ္ ကတိကေအာက္ ျဖစ္မိပါတယ္။ စိတ္လဲအေတာ္ပ်က္မိသြားတယ္။ ကိုယ္ကူညီလိုက္တာကို အလြဲသံုးစားလုပ္တာေလာက္ မုန္းတာ မရွိဘူး။ အရင့္အရင္ကလဲ ေခ်းလိုက္တိုင္း တခါမွ ျပန္မရတတ္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပိုက္ဆံေခ်းေပးတတ္မွဳ႔ကလဲ မလြယ္လွဘူး။ ဒီေတာ့ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးမိရင္းက အရင္တုန္းက ေရးခဲ႔တဲ႔ ပိုစ္႔ေလးကို ျပန္ေ၀မွ်လိုက္တယ္။ (ဆားခ်က္တယ္ေပါ့ေနာ့ :)) )

ကၽြန္မမွာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ႔ အက်င့္ တစ္ခုရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က လိုအပ္တာရွိရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ လာအကူအညီေတာင္းရင္ ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ အဲ..ပိုက္ဆံေခ်းလိုက္တိုင္း အဆံုးပဲ။ အခုေတာ့ သင္ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းယူၿပီး ေခ်းေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲဒါေလးကို ေၿပာၿပတာ။ :P

ကၽြန္မ အသိအမ်ိဳးသမီးက ေပးလိုက္တဲ႔ သင္ခန္းစာေလးပါပဲ။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက လူမ်ိဳးလဲ မတူပါဘူး။ ရံုးက Building တစ္ခုထဲမွာ တူတူဆိုေတာ့ ေနတာကလဲ တစ္ၿမိဳ႔နယ္ထဲဆိုေတာ့ ကားေစာင့္ရင္း သူက စကားလာလာေၿပာေတာ့ ရင္းႏွီးသြားတာ။ စိတ္သေဘာထားလဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္ပါတယ္။ Bus လာလို႔ မ္န္းကေလးတစ္ေယာက္ပဲ လိုက္လို႔ ရမယ္ ဆိုရင္ မလိုက္ပဲ ကၽြန္မနဲ႔ တူတူေစာင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္မက ရံုး၀တ္စံုကို အက်ီၤအၿဖဴပဲ ၀တ္တာမ်ားတယ္။ တစ္ေန႔ သူက တစ္ၿခား အလုပ္ေလ်ွာက္ထားတာ အင္တာဗ်ဴး သြားစရာရွိတယ္. အက်ီအၿဖဴေရာင္ ၀တ္သြားရမွာမို႔ သူ႔ကို ငွားပါတဲ႔။ ( ငွားပါလားလို႔ ေၿပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။)။ ကၽြန္မ ကလဲ ရပါတယ္လို႔ ေၿပာၿပီးသား။ အဲ..ကၽြန္မတစ္ခုခု မလုပ္ခင္ မိသားစုကို ေၿပာၿပေနက်ေလ။ ထံုးစံအတိုင္း အေဒၚပဲရွိေနေတာ့ သူ႔ကို ေၿပာၿပလိုက္တယ္။ ေနာက္ အတူေန ညီအမလို ၿဖစ္ေနတဲ႔ ၿမန္မာမ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ သိတာေပါ့။ သူတို႔က အဓိပၸာယ္မရွိဘူးတဲ႔။ မေပးရဘူးတဲ႔။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အခ်င္းခ်င္း မဟုတ္ပဲ ဘာမွ ေပးစရာမလိုဘူးတဲ႔။ ကၽြန္မလဲ " အင္းအင္း" ေပါ့။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးးက ညသန္းေခါင္ ၂နာရီ္ၾကီး မက္ဆ႔လဲပို႔လာတယ္။ မနက္ရံုးမသြားခင္ထိ miss call ကိုးခါလဲ ေပးထားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ သနားသြားတယ္။

' အင္း..ငါမယူသြားရင္ သူ၀တ္စရာမရွိရင္ ဒုကၡ" ဆိုၿပီး ဘယ္သူ႕မွမေၿပာပဲ ယူသြားလိုက္တယ္။ ေပးတာေတာင္ အိမ္အထိ သြားေပးတာဗ်။ အဲဒီေန႔က အိပ္ရာထ ေနာက္က်တာနဲ႔ ရံုးကို taxi နဲ႔သြားမလို႔ ကားေစာင့္ေနတုန္း သူကဖုန္းဆကိလာတယ္။ အက်ီၤပါမပါ သိခ်င္လို႔ ။ သူလဲမသြားရေသးဘူးတဲ႔ လာေခၚပါဆိုလို႔ လမ္းၾကံဳေနတာပဲဆိုၿပီး သြားေတာင္ေခၚလိုက္ေသးတယ္။

ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ သူက အေရးတစ္ၾကီးလိုလို႔ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ေခ်းပါလို႔ ေၿပာလာၿပန္တယ္။ ၅၀၀ ဆိုေတာ့ အမ်ားၾကီးေလ။ အဲဒါက်ေတာ့ အေဒၚ့ကို ေၿပာၿပေတာ့ လံုး၀မေပးရဘူးလို႔ ေၿပာတယ္။ သူက ရံုးခန္းအထိ လာၿပီးယူေတာ့ ေတာ္ေတာ္လိုေနမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ အားလဲနာတာနဲ႔ ၂၀၀ေတာ့ ေပးလိုက္မိတယ္။ သူက ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေန သူလခထုတ္တာနဲ႔ ေပးမယ္လို႔ ေၿပာသြားပါတယ္။ တစ္ပတ္ၾကာတဲ႔ အထိ ၿပန္မရဘူး။ အိမ္ကလဲ သိကုန္ၿပီ။ ဆူခံထိတာေပါ့။ ေရစက္သာခ်လိုက္ေတာ့လို႔ ေၿပာၾကေတာ့တာပါပဲ။ သူလာေတာင္းလို႔ ေပးတာပါလို႔ ေၿပာတာကို မရဘူး။ ကိုယ္႔ ဗီရိုထဲက အက်ီၤ ၊ ကိုယ္႔အိတ္ထဲက ေငြက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မေပးပဲ ထြက္သြားမလားတဲ႔။ ေတာင္းဖို႔ ေၿပာၾကေပမဲ႔ ကၽြန္မက ကိုယ္ပိုက္ဆံ ကိုယ္ၿပန္ေတာင္းရမွာကို အားနာတာနဲ႔ မေၿပာဘူး။ သြားေတာင္းရင္ သူရွက္သြားမွာပဲလို႔ ေတြးမိတာလဲပါတယ္။ ဆက္ေစာင့္လိုက္တာ တစ္လသာ ၾကာသြားတယ္ ၿပန္မရဘူး။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးကလဲ ကၽြန္မကို ေတြ႔ရင္ တဲ႔တဲ႔ေတြ႔ေနရင္ေတာင္ ရေအာင္ေရွာင္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ " ငါလဲ ဘာမွမေတာင္းရပဲ ဒီလို လုပ္လုပ္သြားေတာ့ မခံခ်ိၿဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ " ။

အခုခ်ိန္ထိပါပဲ ဘာတစ္ခုမွ ၿပန္မရတာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို အခုခ်ိန္ထိ ေရွာင္ေနဆဲ။ ေတြးမိသြားတယ္။ ေခ်းငွားၿခင္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ႔ သူေတြကို ရန္သူေတာင္ၿဖစ္ေစ။ အခင္အမင္ပ်က္ေစတတ္တယ္ေနာ္လို႔ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မလဲ ဒီသင္ခန္းစာကို ယူၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးေတာ့ပါဘူး။ ရင္းႏွီးမွဳ႔ ပ်က္တာမေကာင္းဘူးေနာ္။ စိတ္ထဲ သနားလာရင္ေတာင္ ၿပန္ၿပန္တင္းထားတတ္ေနၿပီ။ အမွန္ဆို သူပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေၿပာလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ လိုက္ေတာင္းေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ထားတတ္ရင္ ကုသိုလ္ေတာင္ ၿဖစ္ေသးတာပဲေနာ္။ အခုေတာ့ အခင္အမင္ပ်က္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။

ေၿပာခ်င္တာက ေငြေၾကာင့္ ရင္းႏွီးမွဳ႔ပ်က္တတ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဘယ္အရာမဆို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေၿပာၿပ အကူအညီေတာင္းရင္၊ အခက္အခဲေလး ေၿပာၿပရင္ ဘာမွမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္မ ထင္မွတ္ပါတယ္။ လူတိုင္းကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို ၿပန္ေပးဖို႔ အခက္အခဲ ရွိေနသူေတြက ဘာမွမေၿပာေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပဲ ရင္းႏွးီမွဳ႔ ပ်က္သြားတတ္တာေလးကို ေၿပာပါတယ္။

ကဲ ..ပိုက္ဆံေခ်းၿခင္း သည္းခံပါ။။။။

ထံုးစံအတိုင္း ၿဖစ္ၿပီးသြားမွ ကၽြန္မ ေၿပာေလ႔ရွိတဲ႔ စကားေလးကေတာ့ " မွတ္သြားတာပါပဲ။။ " ၿပီးေတာ့ တကယ္တမ္းက် မမွတ္ေသးပါဘူး။ ေပးခ်င္ေနတုန္းပဲ။:P

LOVING

The smile on your lips makes my heart skip a beat,
When you love at me the way you do.
I lose myself in love.
Every moment with you is like a walk on the clouds.
Your thoughts make me float in a fantasy world,
My dreams have become reality…
My life has become complete…
I have become yours....
Now... Forever! I Love You.

ကဗ်ာေလးကို Googleမွ ရွာေဖြေတြ့ရွိခဲ့ျပီးေတာ့ နွစ္သက္မိလို့ အမွတ္တရပိုစ့္ေလးအျဖစ္ ေ၀မ်ွလိုက္တယ္ေနာ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္လံုး ဗိုင္းရပ္စ္တိုက္ခိုက္မွုေၾကာင့္ WiFi system ထိခိုက္ျပီး connect လုပ္လို့မရခဲ့ဘူး။ အခု connect လုပ္လို့ရသြားတဲ့အခ်ိန္မွာက်ေတာ့လည္း ျမန္မာစာေဖာင့္ေတြ့ကို ျမင္ရျပီးေတာ့ type လို့မရေနဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ပိုစ့္အသစ္ေတြကို မတင္နိုင္ခဲ့ဘူးေလ။အခု ၁၇ ရက္ေန့ အမွတ္တရပိုစ့္ေလးကို ခ်စ္သူစိုင္းေနာ္ခမ္း အကူအညီနဲ့ တင္လိုက္တာပါ။ အိပ္ေလးကို အလည္လာၾကတဲ့ ေမာင္နွမေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္။

သူတို႔ဘ၀...

ႏုိင္ငံၿခားေရာက္ အလုပ္သမားဘ၀၊၊ ၅နာရီထ အိမ္သာေရခ်ဴိးခန္းလု မ်က္ႏွာသစ္ ferry ကားေပၚလုတက္ ၁နာရီကားစီး အလုပ္လုပ္။ ညေန ၆နာရီ ferryကားေပၚလုတက္ ၁နာရီကားစီး အေဆာင္ေရာက္ ကားေပၚေၿပးဆင္း အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းလု

ကၽြန္မ အေဒၚရဲ႕ gtalk custom message မွာ တင္ထားတဲ႔ ဒီစာသားေလးေၾကာင့္ ကၽြန္မက ေမးေတာ့ အေဒၚက သူ တမနက္ခင္းမွာ ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို သနားလို႔ ေရးထားတာတဲံ႔။ ကၽြန္မနဲ႔အေဒၚတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ဒီထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေျပာဆိုျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔အျမင္ေလးေတြကို ခံစားျပီး ေရးခ်င္လာတာနဲ႔ သူတို႔ဘ၀ဆိုျပီး ေရးသားလိုက္တယ္။ ဒီပိုစ္႔ေလးက ကၽြန္မတေယာက္တည္းရဲ႔ အျမင္သက္သက္ပါ။

တျခားႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူးေလ။ ကၽြန္မေရာက္ရွိေနတဲ႔ ဒီဒူဘိုင္းမွာ ေတြ႔ရတဲ႔ အလုပ္သမားဘ၀ကို ျမင္ရတာကေတာ့ မသက္သာလွပါဘူး။ ဒူဘိုင္းဆိုတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္မရွိေသးပါဘူး။ တိုးတက္မွဳ႔ႏွုန္းလ်င္ျမန္စြာနဲ႔ တရွိန္ထိုး တက္လာျပီး တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီး တည္ေဆာက္ေနဆဲပါ။ ေနာက္အႏွစ္ငယ္ၾကာရင္ ဒူဘိုင္းကို ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို အဓိကထားျပီး လုပ္ေဆာင္မဲ႔ အစီအစဥ္ရွိေတာ့ ဆန္းျပားလွပတဲ႔ တည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္းေတြ အမ်ားၾကီး ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္သမားေတြ အင္မတန္မွ မ်ားလွတဲ႔ ဒီဒူဘိုင္းေရာက္ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ ေနထိုင္ေခၽြတာပံုေလးကို ၾကည္႔ရတာ စိတ္မသက္သာလွဘူး။

ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္သမားေတြကို ေနထိုင္ေရးနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေရးအျပီးအစီး လစာကို ဒဟမ္း 600 ခန္႔ေပးပါတယ္။ ဒါက ေအာက္ေျခအလုပ္သမားလစာကို ေျပာတာပါ။ 1ေဒၚလာမွာ 3.65 ဒဟမ္းဆိုေတာ့ သူတို႔လစာက တစ္လမွာ ေနစရိတ္ လမ္းခရီးစရိတ္အျပီးကို 165ေဒၚလာခန္႔ပဲရၾကတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔ရသေလာက္က အလုပ္သမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပါကစၥတန္ နဲ႔ အိႏၵိယ လူမ်ိဳးေတြမ်ားပါတယ္။

ဟုတ္ျပီ။ ကုမၸဏီက အလုပ္သမားေတြအတြက္ စီစဥ္ေပးတဲ႔ အခန္းဆိုတာကို labour camp လို႔ ေခၚတယ္။ အလုပ္သမားတန္းလ်ားေပါ့။ ကၽြန္မလုပ္ေနတဲ႔ ကုမၸဏီက real estate ျဖစ္ျပီး အဓိက labour camp ကို လုပ္တာျဖစ္လို႔ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ယွဥ္ျပီးေရးသားပါ့မယ္။

labour camp ဆိုတဲ႔ သေဘာတရားက ပံုမွန္အားျဖင့္ G + 2 ေတာ့ အနည္းဆံုးရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီ G+ 2 တိုက္ေလးထဲမွာ အခန္းေပါင္း ရာခ်ီရင္ေတာ့ ဒီ camp ေလးက ၾကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ camp ငယ္ေလးေတြကေတာ့ အခန္း ၃၀ ၊ ၄၀ ပတ္၀န္းက်င္ေတြလဲရွိပါတယ္။ အခန္းတခန္းရဲ႔ အက်ယ္ကေတာ့ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ၃လံုးစာအက်ယ္ (124Sq.ft)ပါပဲ။ အက်ယ္ဆံုးက ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ၄လံုးေပါ့။ ကုတင္ ထဲ႔အျပီးမွာေတာ့ ေျခခ်စရာမရွိပါဘူး။ ဒီလို အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ ဒီေနာက္ပိုင္း camp အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ central AC ေတြ ျဖစ္လာပါျပီ။ အပူရွိန္ၾကီးလွတဲ႔ ဒူဘိုင္းလို ေနရာမွာ AC က အရမ္းအေရးပါတဲ႔ အရာတခုပါ။

ဒါေပမဲ႔ ဒီႏိုင္ငံဥပေဒအရ တခန္းမွာ လူ၆ဦးပဲ ေနထိုင္ခြင့္ရတယ္ဆိုေပမဲ႔ မ်ားေသားအျဖင့္ ေတြ႔ရတာက တခန္းကို ၈ေယာက္ေလာက္ေနၾကတယ္။ ဒါက အခန္းကိုငွားထားတဲ႔ companyဘက္က စရိတ္ကုိ သက္သာေအာက္ လုပ္သလို real estate company ဘက္ကလဲံ အကယ္လို႔ municipality လာစစ္လို႔ fine တပ္ရင္ ငွားတဲ႔companyကို ျပန္ေတာင္းႏိုင္တာဆိုေတာ့ သိပ္မေျပာၾကပါဘူး။ မသိသလိုေနၾကပါတယ္။ municipality ကလဲ အျမဲ လာစစ္ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ gas cylinder လာစစ္တာပါ။ စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ မမွီဆိုျပီး လဲခိုင္း၊ စစ္ေတာ့စစ္တယ္။ အေပၚယံေပါ့။

ေနာက္ ထမင္းစားခန္း နဲ႔ မီးဖိုခန္းအေၾကာင္း အရင္ေျပာခ်င္တယ္။ မီးဖိုခန္းနဲ႔ ထမင္္းစားခန္းဆိုကေတာ့ hall type ပါပဲ။ ဒီထဲမွာ လူေပါင္းရာခ်ီျပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ camp တခု၊ အခု ကၽြန္မလက္ရွိငွားလိုက္တဲ႔ G+2camp ကိုပဲ အဓိကထားျပီး ေျပာရရင္ အခန္းေပါင္း ၁၂၂ ခန္းရွိတယ္။ မီးဖိုခန္းနဲ႔ ထမင္းစားခန္း ၂ခန္းပါတယ္။ ဒါေတာင္ camp ၾကီးတယ္ေနာ္။ အဲဒီ camp ထဲမွာ company ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္က ငွားထားတယ္။ ဆိုေတာ့ တခန္းမွာ လူ ၆ေယာက္ပဲထား. camp တခုလံုး လူေပါင္းခုႏွစ္ရာေက်ာ္ ရွိသြားျပီ။ ဒီခုႏွစ္ရာေက်ာ္ ဒီမီးဖိုးခန္း ဒီထမင္းစားခန္းမွာ မဆံုဘူးဆိုရင္ အနည္းဆံုး ၃၀၀ေလာက္က ဆံုေနမွာပဲလို႔ ယူဆပါတယ္။

ျပီးေတာ့ အိမ္တအိမ္မွာ အေရးပါးဆံုးေနရာက အိမ္သာ ေရခ်ိဳးခန္း။ အိမ္သာေတြ တည္ေဆာက္ပံုကေတာ့ တန္းစီျပီးေဆာက္ထားပါတယ္။ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါပဲ။ အိမ္သာခန္းေတြ တန္းစီးျပီးေတာ့ wash room က်ေတာ့ေကာ တန္းစီးေနတာပဲ။ အဲဒီ အခန္းေတြရဲ႔ ေဘာင္ကို ေဆာက္ထားရာမွာ မျမင့္ေတာ့ အထဲက ေရခ်ိဳးရင္ ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္လိုက္ရင္ ေရေတြက အျပင္ကို စီးထြက္လာေရာ။ ကဲ..လူတေယာက္ႏွစ္ေယာက္လဲမဟုတ္။ လူရာခ်ီေနေတာ့ တေယာက္စရိုက္တမ်ိဳးနဲ႔ တေယာက္က ဘယ္ေလာက္ ဂရုစိုက္ျပီး လုပ္ကိုင္ေပမဲ႔ တေယာက္က ဂရုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မေတြးၾကည္႔တာနဲ႔တင္ စိတ္မသက္သာလွဘူး။

တခ်ိဳ႔ campဆို သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ sewerageလို႔ေခၚတဲ႔ ေရညစ္ေတြ စီးထြက္လာေတာ့ ေကာ္ရစ္ဒါတေလွ်ာက္ ေရေတြအိုင္ေန လွ်ံေနတာပဲ။ အနံဘယ္ေလာက္ဆိုးလိမ္႔မလဲ။ အမိွဳက္ကန္ကိုလဲ အျမဲ လာေရာက္ျပီး သိမ္းဖို႔ မေျပာႏိုင္ရင္ ဒီအမွိဳက္နံ႔ကလဲ နံပါဦးမယ္။ တခါတရံ႔ real estate ဘက္မွ ေရမီးဖိုး ေပးေဆာင္ရန္လစ္ဟင္းသြားပါကလဲ ေရမီးအျဖတ္ခံရေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ပူေလာင္စြာနဲ႔ ေမွာင္ေမွာင္မွာ အိ္ပ္ရမယ္။ ေရမလာလို႔ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္း ဘယ္လိုသံုးမလဲ။ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ camp အရကိုက အိပ္ခန္း ၃ခန္းကို အိမ္သာ ေရခ်ိဳးခန္း ၁လံုး အခ်ိဳး ဆိုေတာ့ လူ ၁၈ေယာက္မွာ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္း တခန္းပဲရမယ္။ ဒါက camp ၾကီးလို႔ ဒီေလာက္ေပးႏိုင္တာ။

မ်ားေသားအားျဖင့္ camp ေတြကို ကၽြန္မျမင္ရသေလာက္က တည္ေဆာက္ရာမွာ သံုးထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြက အရည္အေသြး မေကာင္းတာမ်ားတယ္။ ေတာ္ၾကာေန တံခါးပ်က္ျပန္ျပီ ၊ ေတာ္ၾကာေန ေရပိုက္ေခါင္းက်ိဳးျပန္ျပီနဲ႔ စသည္ျဖင့္ ခဏခဏ ၾကားရပါတယ္။

ဆိုေတာ့ ေတြးသာၾကည္႔လိုက္ၾကပါေတာ့..

မနက္ ၅နာရီဆို ေဆာက္လုပ္ေရးခြင္သို႔ သြားဖို႔ ထရျပီ။ တခ်ိဳ႔ companyက siteနဲ႔ ေပးထားတဲ႔ accommodation တအားေ၀းရင္ ဒီထက္ေစာေစာထရပါတယ္။ မနက္က ၅နာရီဆို ထျပီ။ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္း ဦးရာလူစနစ္နဲ႔ ေျပးျပီး ကိစၥရွင္းၾကရတယ္။ တရုန္းရုန္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေနရခက္လိုက္မလဲေနာ္။

site သြားဖို႔ ေရာက္ေတာ့ ၾကိဳပို႔ယာဥ္ေပၚ အလုအယက္တက္ၾကရျပန္ျပီ။ တေနကုန္ပင္ပန္းမွာေတြ ျပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာထျပီး ေရခ်ိဳခန္း အ္ိမ္သာလုေနရတာနဲ႔တင္မျပီးေသးဘူး။ ကားေပၚမွာ ေနရာေကာင္းေကာင္းေလးရမွ သက္ေတာင့္သက္သာေလး ထုိင္ခြင့္ရဖို႔ ေျပးရျပန္တယ္။ အတန္းလိုက္ ၅ေယာက္ တစ္တန္းႏွုန္းနဲ႔ လုပ္ထားတဲ႔ေနရာဆိုေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေဘးနားေလး ထိုင္ရရင္ပဲ သူတို႔အဖို႔ သက္သာတယ္ေလ။ ကားပံုစံကိုလဲ ကၽြန္မျမင္ဖူးတယ္။ ေလေအးစက္မတပ္ထားပဲ ပန္ကာငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးတပ္ထားတယ္။တစ္နာရီေလာက္ ကားစီးျပီး site ေရာက္တာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾက။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေလးမွာ အျမန္စားေသာက္ျပီး က်န္တဲ႔အခ်ိန္ေလးမွာ လဲေလ်ာင္းအနားယူရတယ္။ ေနာက္ အလုပ္ဆက္လုပ္။ ည ၆နာရီမွာ ကားလာၾကိဳေတာ့ အလုအယက္ျပန္တက္၊ ေနတဲ႔ေနရာလဲေရာက္ေရာ အေျပးအလႊားဆင္းေျပးျပီး အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္း လု။ ကဲ.တေန႕တာ သူတို႔ဘ၀ ဘယ္ေလာက္သနားစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။

စားေသာက္တာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႔ companyကေတာ့ သူတို႔အလုပ္သမားေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးပါတယ္။ စားစရိတ္ပါျငိမ္းတာေပါ့။ ဒါကလဲ companyၾကီးေလာက္ပဲ လုပ္တာပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စားစရိတ္ကို ကိုယ္႔လစာထဲကပဲစားရေတာ့ သူတို႔မို႔လို႔ပဲ စားႏိုင္ၾက စားတတ္ၾကပါေပတယ္။ အမွန္က စားႏိုင္လို႔ စားတတ္ၾကလို႔ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ saving saving ဆိုတာက ပိုအေရးၾကီးတယ္ေလ။ အင္မတန္မွ ျခစ္ကုတ္ျပီးစားေသာက္ၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ တက်ပ္ တျပားဆိုတာကလဲ အင္မတန္အေရးပါတယ္ေလ။

ေသာၾကာတရက္ေလး ပိတ္ရက္ရတယ္။ ပိတ္ရက္ေလး ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဒီေတာ့ ပန္းျခံဆိုတာကလဲ ပိုက္ဆံေပး၀င္ရတာ ၊ ဒီေတာ့ ပိုက္ဆံမေပးရတဲ႔ လမ္းေဘးက ျမက္ခင္းေတြမွာ ၊ ကုန္းေလးေတြမွာ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားပါ ထိုင္ၾက စုေပါင္းစကားေျပာၾကနဲ႔ ေသာၾကာေန႔ဆို အင္မတန္မွ စည္ကားပါတယ္။

လုပ္ငန္းခြင္ အျမန္ျပီးဖို႔လိုတယ္ အိုဗာတိုင္ဆင္း ဆိုရင္သြားေရာ။ ေသာၾကာေန႔လိုေတာင္ ေန႔တ၀က္ဆင္းရတဲ႔ site ေတြရွိပါတယ္။ ေန႔ဆိုင္းသမားလဲ ဒီဒုကၡ ၊ ညဆိုင္းသမားလဲ ဒီဒုကၡ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မလြယ္လွပါဘူး။

အခုလို စီးပြားေရးက်ခ်ိန္ လူေလ်ာ့တယ္။ ရွိတဲ႔လူအင္အားနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုျပီး ေလ်ာ့ေတာ့ ျပန္ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။ complaintတက္ခြင့္ရွိလို႔လဲ။ အလုပ္သမားအတြက္ ဆိုေပမဲ႔ အလုပ္ရွင္ကို ဦးစားေပးထားတဲ႔ ဥပေဒအရ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ???

ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ခုႏွစ္

"၂၀၀၉"ေတာ့ က်န္ခဲ႔ျပီ။ တစ္ႏွစ္တာလံုး လံုခ်ာလည္လိုက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္လိုက္ ၊ ၀မ္းနည္းလိုက္ ၊ ေပါက္ကြဲလိုက္ ၊ အသာေလး ေရစီးေမ်ာလိုက္နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရျပီးျပီ။ အက်ိဳးရွိခဲ႔သလို ၊ အက်ိဳးမရွိပဲ ကုန္ဆံုးခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ႔တယ္ေလ။ "၂၀၀၉"မွာ အားလံုးအတြက္ အထူးသျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူမ်ား အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတယ္ေနာ္။ ကိုယ္ရပ္တည္ေနတဲ႔ ေနရာေလးမွာ တည္ၿမဲၿပီး ရပ္တည္ေနႏိုင္တာကိုက ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုခဲ႔ရမွာပါ။

ကဲ အခုေတာ့ "၂၀၁၀"ႏွစ္သစ္ေလးကို ေရာက္လာျပီ။ ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ႔တာကို နမူနာယူျပီး အနာဂတ္အတြက္ ၾကိဳးစားဖို႔ ပၸစၥဳပၸန္မွာ အေကာင္းဆံုး ေဆာင္ရြက္ၾကရေအာင္လားေနာ္။ ဘေလာ့ဂ္ေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး "၂၀၁၀"မွာ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္မွဳ႕ေတြ ဆြတ္ခူးႏိုင္ပါေစေနာ္။