ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ရက္ေန႔ဆိုရင္ ကႏ ၱာရမွာ မိုးစက္ေလးေတြ ရြာသြန္းေနတာ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ျပီ။ ဒီတစ္ႏွစ္တာအတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စာဖတ္သူတို႔အတြက္ မိုးရြာသြန္းေပးႏိုင္ခဲ႔သလဲ???

အစက ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိခဲ႔ပါဘူး။ ဂ်ဴး၀တၱဳေတြကို ဖတ္ရတာ ၾကိဳက္လို႔
မေမရဲ႕ဆိုဒ္ေလးမွာ သြားေဒါင္းျပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မသိခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္မႏိုင္းႏိုင္းစေနရဲ႕ ဘေလာဂ္အိမ္ေလးမွ စာေတြကို အေဒၚကေနျပီး Forward လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ စာဖတ္ရတာ ၀ါသနာပါတဲ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ စာေတြဖတ္ရင္းကေန ကိုယ္တိုင္ ေရးခ်င္လာခဲ႔တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္လိုေရးရမယ္မွန္း သိေတာင္ မသိခဲ႔ပါဘူး။ ေမာင္အရင္းလို ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုရဲမွ သူ႔ရဲ႕ တစ္မိုးေအာက္ ကမ ၻာငယ္ဆိုတဲ႔ ႏိုင္ဆုိဒ္ေလးမွာ ေရးဖို႔ အၾကံေပးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး ေဆာက္ခ်င္တာနဲ႔ သိလဲမသိပဲ ဘယ္သူ႔မွ မတိုင္ပင္ပဲ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ဒီ blogspot မွာ စေရးေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးတပုဒ္ေရးျပီးတာနဲ႔ တန္းတင္ျပီး ကိုရဲကို link ေပးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းမို႔ ညွာညွာတာတာ ေျပာရွာပါတယ္။ နင့္အိမ္ကလဲ အိမ္နဲ႔မတူဘူး။ အိမ္ဆိုတာ ဘာေတြရွိရတယ္။ ဘယ္လိုအဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔စံုရတယ္ဆိုတာ နင္မသိဘူးတဲ႕။ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံကို နားဆင္ရင္း ဒီကႏ ၱာရမိုးစက္မ်ား အိမ္ကို လက္သမားအျဖစ္ငွားျပီး တည္ေဆာက္ခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ကိုရဲ ၊ အိုက္ခိေလာက္တို႕ကလဲ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေလးကို ဒီကႏ ၱာရမိုးစက္ေလးနဲ႔အတူ တူတူေဆာက္ခဲ႔ၾကတယ္။ အလုပ္အရွဳပ္ဆံုးက ကိုရဲျဖစ္ျပီး မအိပ္ခဲ႔ရပါဘူး။ သူ႔ဆိုဒ္ေျပးလိုက္ ၊ အိုက္ခိေလာက္ဆိုဒ္ေျပးလိုက္ ၊ ကႏ ၱာရမွာ မိုးရြာလိုက္နဲ႔ တေယာက္တည္း ပ်ားတစ္ေကာင္လို အလုပ္ရွဳပ္ေနခ်ိန္ က်န္ေက်းဇူးရွင္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္ေကာင္းျခင္းနဲ႔ အိပ္ေနပါေတာ့တယ္။

ကဲ အိမ္ေလးေတာ့ ျပီးသြားျပီ။ ကိုယ္ေရးခ်င္တာပဲ ေရးေနတယ္။ ကိုယ္႔အိမ္ကို ဘယ္သူ႔မွလဲ မလာဘူး။ ေအာ္ေနလြန္းလို႔သာ နားျငီးမခံႏိုင္လို႔ လာေပးၾကတဲ႔
ကိုရဲ ၊ အိုက္ခိေလာက္ ၊ ကိုၾကီးေနလင္း ၊ မ်ိဳး ၊ လင္းလင္း ၊ စိမ္းလဲ႕ ၊ ရဲတိုက္ ၊ ေအာင္ဦး နဲ႔ ကၽြန္မအေဒၚနဲ႔ေမာင္၀မ္းကြဲ ဘလက္ တို႔ကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စေရးစမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မသိတဲ႔ ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးေန စာလံုးေပါင္းမမွန္ ၊ ပုဒ္ထီး ပုဒ္မ ဘယ္လိုခ်ရမယ္ မသိ ၊ စာပိုဒ္ ဘယ္လိုခြဲရမယ္ မသိပဲ ေရးေနတာကို ေန႔တိုင္းနီးပါး လာအားေပးရင္း ၊ ျပဳျပင္ေပးၾကတယ္။ တစ္ဥိးတည္း ဒိုင္ခံ စီေဘာက္မွာ ေအာ္သူဆိုလို႔ အိုက္ခိေလာက္ပဲ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္။

သူမ်ားအိမ္ေတြ စာသြားဖတ္ရင္း ကိုယ္႔ဘေလာ့ဂ္လင့္ေလး ခ်န္ထားခဲ႔ ၊ ေျပာျပခဲ႔တာေတြ မရွိခဲ႔ေတာ့ ကိုယ္ဂ်ီတိုက္လြန္းလို႔သာ ၊ ကိုယ္႔ကို ခင္လြန္းလို႔သာ ေရာက္လာၾကေပးၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအျပင္ တျခား စာဖတ္သူ အားေပးသူကို ေမွ်ာ္ေနမိတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုစ္႔ေပါင္း ကိုးပုဒ္ေရးးအျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ လက္ေတာ့ေလး ကလိလြန္ျပီး ပ်က္ေနတဲ႔အခ်ိန္ေလးမွာေပါ့…

ကိုယ္႔ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္အိမ္ေလးကို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ၀င္ၾကည္႔ရတာ အေမာျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အျပင္က နက္ကေဖးေလးကေန ဖြင့္လိုက္ေတာ့ welcome ဆိုျပီး စီေဘာက္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာအားေပးထားတာကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လို၀မ္းသာသြားမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ နက္ကေဖးကမို႔ ျမန္မာစာေဖာင့္ကို မျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္မိေနပါေတာ့။ ၾကည္႕ခ်င္လိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနမွ လက္ေတာ့လဲ ျပန္ရေရာ အဲဒီ ပထမဆံုး ကၽြန္မရဲ႔ အားေပးသူကို အေျပးေက်းဇူးတင္စကားဆိုရပါတယ္။ ကၽြန္မက ဦးခ်စ္ေဖလို႔ ေခၚတဲ႔
ကို၀င္းေဇာ္ ( welcome) ကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီကႏ ၱာရေလးရဲ႔ ပထမဆံုးေသာ မိုးစက္ပြင့္ပါ။ အမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ပိုအားရွိလာခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မကို ၀ိုင္း၀န္းျပီး ေျပာေပးၾက ၊ ျပင္ေပးၾကတဲ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ရ၇ွိလာပါေတာ့တယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္သားေတြ စုေပါင္းျပီး ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ ပက္သက္တဲ႔ ေဒသဆိုင္ရာ ရိုးရာေတြ ၊ ကဗ်ာေတြ ေနာက္ လူမွဳ႕ေရး ကိစၥ ေတြပါလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ဆိုဒ္ေလးတစ္ခုလုပ္ၾကမယ္ဆိုျပီး တိုင္ပင္ၾကေတာ့ ကၽြန္မကို အခၽြန္နဲ႔အျမဲမဖို႔ ေခ်ာင္းေနတဲ႔ အိုက္ခိေလာက္မွ မငံုကိုပါ ထဲ႔ေရးခိုင္းရင္ မေကာင္းဘူးလားတဲ႔။ ဒီလိုနဲ
ေတာင္ေပၚသား ၊ ကိုၾကယ္စင္မင္း ၊ စေနသား ၊ ကိုအေနမင္း ၊ မၾကီးကတို႔ကိုပါ သိကၽြမ္းခဲ႔ရျပီး သူတို႔ေတြရဲ႔ အားေပးမွဳ႕ကိုလဲ ရရွိခဲ႔တယ္။ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္ ေမာ(၀ိ)ေမာင္ႏွမမ်ားတို႔ရယ္.

ဒီလိုနဲ႔စာေတြကို ခ်ီတက္ေရးသားရင္း
ကိုဖုိးစိနက ကိုရဲ ၊ အိုက္ခိေလာက္တို႔နဲ႔ေပါင္းျပီး လာလာအားေပး ၊ ေပ်ာ္ေပးလို႔ အခုဆိုရင္ ေမာင္ႏွမေတြလို ခင္မင္ေနရပါတယ္။ ကၽြန္မအိမ္က ၾကက္ေပါက္ေလးကို အျမဲလာေတာင္းရင္း ခင္မင္သြားတဲ႔ ေရတမာ ၊ အဲေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ေလးကို အျမဲလာအားေပးတဲကိုသုေျႏပါပဲ။ အစက သုေျႏၵဆိုေတာ့ မိန္းကေလးမွတ္ျပီး ညီမေလးေတြ ဘာေတြ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အားနာဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကိုသုေျႏၵလိုပဲ မိန္းကေလးမွတ္ျပီး အေခၚမွားလိုက္သူကေတာသက္တန္႔ခ်ိဳပါ။ ေတာင္းပန္ရင္း ေက်းဇူးတင္စကားဆိုပါတယ္။

ကိုေနးတစ္ ၊ ဦးရွင္ၾကီး ၊ ဂ်ပန္ေကာင္ေလး ၊ အဆိပ္ခြက္ ၊ ကိုႏြယ္ရိုး ( ေမာ(၀္)ရွမ္းေျမမွာလဲ အျမဲ နယ္သားေတြကို လာအားေပးတယ္ေလ ) ၊ ခ်ီခန္႔ (ငပ်င္းေလး) စတဲ႔ နယ္သားေတြနဲ႔ရဲ႔ အားေပးမွဳ႔ကိုလဲ ရရွိခဲ႔တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကိုဘိုဘို( မိုးကုတ္သား) ၊ ကိုမင္းအိမ္ျဖဴ ၊ ကိုမိုးေသာက္ ၊ ကိုေနညိဳရင့္ ၊ ကိုေနေဒးသစ္ ။လဂြန္းအိမ္ ၊ ခမ္းကီး ၊ ကိုျပည္စံု၊ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း ၊ ငခ်မ္းေတာင္ ၊ ကိုမိုးစက္ (စိမ္႔စမ္းေရ) ၊ TnT ၊ ကိုယုယ ၊ တလႏြန္ ၊ ေရႊျပည္ဦး ၊ ရီႏိုမာန္ ၊ ကိုသီဟသစ္ ၊ ကေလာသား ၊ ဧရာ၀တီသား ၊ ေဂ်ဂ်ဴပိုင္ ၊ မေနာသား တို႔ရဲ႕ လာေရာက္ အားေပးမွဳ႕ ခင္မင္မွဳ႔တို႕အတြက္ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကဗ်ာေတြ ေရးၾကတဲကိုဗညားရွိန္ ၊ အရုပ္ေလး ၊ ေႏြဆူးလကၤာ ၊ မိုးစက္အိမ္ ၊ ၊ ကိုေဇာင္း ၊ ေနမင္းသံစဥ္ တို႔ရဲ႔ အျမဲလာေရာက္အားေပးမွဳ႕ေတြကို ေက်းဇူးတင္လ်က္ပါ။

ထူးထူးျခားျခားကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ နက္ကေဖးမွာ ဘေလာ့ဂ္လည္ရင္း ေရာက္ရွိသြားတာကေတာ
ဦးလူေထြးရဲ႕အိမ္ပါပဲ။ ဦးလူေထြးက သတိေပးစကားဆိုထားပါတယ္။ သူ႔ပိုစ္႔ကို စာသင္ခန္း ၊ အလုပ္ေတြမွာ ဖတ္ရင္ အက်ယ္ၾကီး မရယ္မိဖို႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္အၾကည္႔နဲ႔ ဘာေတြ သေဘာက်ျ႔ပီး ရယ္ေနမွန္းမသိလို႔ လိုက္ၾကည္႔ေနၾကတဲ႔ ကုလားေတြၾကား အက်ယ္ၾကီး ရယ္ခဲ႔မိတယ္ ဦးလူေထြးေရ။

ညီအမေတြျဖစ္တဲ႔
မၾကီးေရာင္ျပန္ ၊ မၾကီးေကာင္းကင္ျပာ ၊ မခင္ဦးေမ ၊ ၾကယ္ျပာ ၊ မက္မက္ ၊ မိုးခါး ၊ ျခင္ ၊ မနမ္း ၊ ေမေလး ၊ စိတ္၏ေျဖရာ ၊ မသီတာ ၊ Waing ၊ ဇူးဇူး ၊ ေမဇင္ ၊ ျမဴးသွ်ရီ ၊ အမရာတို႔ရဲ႕ အားေပးမွဳ႔ ၊ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ႔တာေတြကို တအား ေက်းဇူးလဲတင္တယ္။ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္တယ္။

ေက်ာပိုးအိတ္ ၊ ေႏြမိုးတိမ္ ၊ lonely၊ စိုင္းစိုင္း ၊ ဏီကင္(န္)း ၊ သဒၵါလွိဳင္း ၊ ဒဏၭာရီေလး ၊ သားပ်ိဳတို႔ရဲ႕ လာေရာက္အားေပးမွဳ႔ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုခ်င္တယ္။

ေနာက္ ကၽြန္မရဲ႕ ဒေဒြးေဘာ္ဒါေတြပါ။ တစ္ခါတစ္ခါစုမိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အခ်ိန္မွန္ေအာင္ ေရာက္မလာၾက ၊ လူစုျပန္ခြဲဖို႔ ၾကာတတ္ ၊ စားေသာက္တဲ႔ေနရာမွာ ဗိုလ္မထားၾက (ရွင္းရတဲ႔သူအလွည္႔က်တိုင္း
မ်က္လံုးျပဴးပါတယ္ )တဲ႔ ေဇာ္ ၊ မႏွင္း ၊ သမီးပ်ိဳ ၊ အိန္ဂ်ယ္၊ ကိုခ်မ္း နဲ႔ ဇနီး မျဖဴ ကိုပီတာ ၊ ကိုဗ်က္ဇနဲ႔ ဇနီး မေမသူ ၊ ေမာင္ေ၀ယံ ၊ ကိုျဖိဳး (လင္းၾကယ္ျဖဴ) ၊ ကိုဟန္ ေနာက္ ေရႊေရာင္စဥ္မဂၢဇင္းမွာ ေရးဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ႔တဲ႔ ဒူဘိုင္းျမန္မာအဖြဲမွ အယ္ဒီတာၾကီးေတြျဖစ္တဲ႔ ကိုမိုးေဇာ္လြင္ ၊ ကိုေက်ာ္သာယာျမင့္ တို႔ကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇဴးတင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ ေပ်ာ္ရတယ္။

အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ဒီပိုစ္႔အပါအ၀င္ ၁၁ရ ပုဒ္ေရးျပီးသြားျပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ တကယ္တမ္းဆို ကၽြန္မစာမေရးတတ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မကို ခင္မင္လို႔ တဂ္တာမွန္သမွ်ကိုလဲ ေရးတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအသိတေယာက္ေတာင္ ေျပာသြားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဘေလာ့ဂ္အိမ္ေလးက တဂ္ပိုစ္႔ေရးတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္အိမ္လားတဲ႔။ အဲဒါေလးကို ဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ညစ္ျပီး (အမွန္ဆို ဘာမွလဲ မဟုတ္ပဲ) ဘေလာ့ဂ္ေလးကို တပတ္ေလာက္ ပိတ္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ စာဖတ္ရ ၊ စာေရးရတာကို ေပ်ာ္တဲ႔ ၾကိဳက္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ပါ ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ျပန္ဖြင့္ခဲ႔တယ္။
မၾကီးကီနဲ႔ ကိုစိုင္းေနာ္ခမ္းတို႔ကလဲ ဒါေလးအေျပာခံရတာနဲ႔တင္ ဘေလာ့ဂ္ပိတ္မပိတ္ပစ္ဖို႔ အားေပးပါတယ္။ တျခား ခင္မင္ရာေတြကလဲ ေမလ္းနဲ႔ပို႔ျပီး ဘေလာ့ဂ္ျပန္ဖြင့္ဖို႔ ေျပာခဲ႔ၾကတယ္။ အဲအတြက္လဲ အားတက္ရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

ျပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လည္တဲ႔ အခ်ိန္ကို သပ္သပ္ေပးျပီးကို လည္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မအားလဲ ခိုးလည္ေနတတ္ပါျပီ။ အဲလို သြားေရာက္ဖတ္ရာမွာ ေျခရာေလး ခ်န္ခဲ႔တာရွိသလို ၊ တခါတေလ ေျခရာေလးမထားခဲ႔မိပါဘူး။ အဲလို ေကာမန္႔ေပးးခဲ႔ရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ စီေဘာက္မွာ ႏွုတ္ဆက္ခဲ႔ရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ တစံုတခု အမွားအယြင္းမ်ား ရွိခဲ႔ရင္ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။ အခုခ်ိန္ထိ လာေရာက္အားေပးၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၊ ကၽြန္မ ေမာင္ႏွမေတြ နဲ႔အတူ ဘေလာ့ဂ္ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီနာမည္စာရင္းထဲမွာ ေမ႔က်န္ခဲ႔သူရွိရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ေနာ္။ တျခား ေျခရာေလး မခ်န္ခဲ႔ ၊ စာလာဖတ္ၾကတဲ႔ စာဖတ္သူေတြကိုလဲ "မငံု " အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးၾကလို႔ အမ်ားေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

လာမဲ႔ႏွစ္ေတြမွာ ၾကိဳးစားျပီးေရးပါဦးမယ္။ ကႏ ၱာရမိုး ဆက္လက္ရြာသြန္းခ်င္ပါေသးတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက လက္သံေျပာင္ေအာင္ ကစားခဲ႔ေသာ ကိုအိမ္မွ ေရးေပးဆိုလို႔ ေရးရတာ။ ရွက္ေတာ့ ရွက္သား။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုပဲ ကစားခ်ိန္ကစား ၊ စာက်က္ခ်ိန္ စာက်က္နဲ႔ ၾကီးျပင္းလာတာ။ ပံုမွန္ကေလးတေယာက္လိုပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာင္ႏွမတေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားခဲ႔ၾက ၊ စိတ္ေကာက္ခဲ႔ၾကတာေတြကို အမွတ္ရမိပါတယ္။

အဲဒီလို အမွတ္ရေနတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးထဲမွာမွ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုး ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ငယ္တုန္းကလို ေျပာရေအာင္ ဂ်ီတီအိုင္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ ေရာက္ေနျပီီ။ :)) ျဖစ္ပံုက သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ညေလးမွာေပါ့။ အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ပဲရွိေနတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက အဘြားတို႔အိမ္မွာ။ အမၾကီးဆံုးနဲ႔ ေမာင္ေလးက ဧည္႔ခံမွာ၊ ကၽြန္မနဲ႔ အမလတ္က ဘုရားခန္းမွာ။ ဧည္႔ခန္းနဲ႔ ဘုရားခန္းက တဆက္တည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေပါ့။ အမလတ္က ဘုရားရွိခိုးေနတယ္။ ကၽြန္မက ဘုရားမီးကို လ်ပ္စစ္မီးေတြနဲ႔ ထိန္ထိန္ညီးေနေအာင္ ထြန္းထားကို အားမရလို႔ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္ထုတ္လံုးနဲ႔ ထြန္းပါေတာ့တယ္။ ဘုရားစင္ရဲ႔ အေနအထားက ပုလႅင္ႏွစ္ဆင့္နဲ႔ပါ။ ကၽြန္မက ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို စီတန္းျပီး ေထာင္ျပီးသြားေတာ့ ေအာက္တဆင့္ကေန အေပၚဆင့္ဆီသို မီးညွိသြားေတာ့တယ္ေလ။ အမွန္က ကေလးသြားေမးတာေတာင္ သိပါတယ္။ မီးညွိရင္ အေပၚကေန ေအာက္တဆင့္ကို ညွိလာသင့္တယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။

အဲခ်ိန္မွာ အမလတ္က ဘုရားရွိခိုးရင္း ေညွာ္နံ႔ရလို႔ ဘုရာရွိခိုးလ်က္က မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည္႔ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အကၤ်ီီစ မီးစြဲေနတယ္ေလ။ ပင္ေလာင္းျမိဳ႕ည အေအးကနက္ေတာ့ အေပၚက အေႏြးထည္ သိုးေမြးနဲ႔ အေႏြးထည္ေအာက္မွာ ႏိုင္လြန္သားပါတဲ႔ တီရွပ္၀တ္ထားေတာ့ ေလာင္စာျဖစ္ေနတာေပါ့။

ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ မီးေလာင္လို ေလာင္မွန္းမသိေနတဲ႔ကၽြန္ ရုတ္ရက္လန္႔ျဖတ္သြားျပီး ဘာလုပ္ရမယ္ မသိျဖစ္ေနေတာ့ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလဲ လန္႔သြားျပီး အက်ီေအာက္နားေလးမွာ စြဲေနတဲ႔ မီးကို လက္နဲ႔ ပုတ္ခ်လိုက္တာ ႏိုင္လြန္သားပါေတာ့ မီးတခ်ိဳ႕က က်မသြားပဲ လက္မွာစြဲပါေလေရာ။ အမလတ္လဲ ေၾကာင္ျပီးၾကည္႔ေနခ်ိန္ အမၾကီးနဲ႔ ေမာင္ေလး ေျပးလာျပီး ေမာင္ေလးက ဘုရားစင္ရွိ ေသာက္ေတာ္ေရပံုးမွ ေရနဲ႔ ေလာင္းခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္သား ထိုင္ငိုရလိုက္ၾကတာ။

အဲဒီမီးေလာင္တာ ကံေကာင္းလို႔ တကိုယ္လံုး မီးမစြဲပဲ လက္မွာစြဲတာကလဲ အေပၚယံေလးပဲ ျဖစ္သြားလို႔ေပါ့ အဲဒီမီးစြဲသြားတဲ႔ လက္မွာလဲ အေပၚယံေလာက္ပဲ စြဲျပီး လက္သန္းေအာက္က အိမ္ေထာင္ေရးလမ္းေၾကာင္း စတဲ႔ေထာင့္ေလးမွာေတာ့ အေတာ္နက္သြားတယ္ေလ။ အခုခ်ိန္ထိ ဒဏ္ရာေလးရွိေနဆဲေပါ့။ လကၡဏာၾကည္႔တိုင္း ရွင္းျပရတာ ဒါလဲ အလုပ္တခုမို႔ အမွတ္ရေနတယ္ေလ။ ေတြးမိပါတယ္။ အမလတ္သာ ေညွာ္နံ႔မရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ မီးစြဲေနမွန္းမသိ ျဖစ္ေနမွာမ်ားေနာ္.ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။

ေနာက္တခု ကေတာ့ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ့။ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေဘာလံုးပစ္တိုင္း ကစားၾကတာ ေျခေခ်ာ္ျပီး ပန္းခံုေပၚက ျပဳတ္က်တာ ဘယ္သူ႔မွ ျမင္လိုက္ဘူး။ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေလး က်ေနတာမ်ား နာလြန္းလို႔ ျပန္ေတာင္မလွည္႔ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္မွ ေမာင္ငယ္ဖိုးခြား ျမင္လို႔ ေျပးလာျပီး ထူတာေတာင္ မထႏိုင္လို႔ တျခားေမာင္ႏွမေတြ ေျပးလာရတာ ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ဒူးႏွစ္ဘက္လံုး စုတ္ျပတ္ထြက္သြားတာမ်ား ေသြးေတြ ခ်င္းခ်င္းနီေနေတာ့တာပဲ။ ဒဏ္ရာ အနာရင္းခ်ိန္မွာေတာ့ နာလိုက္တာ ေျပာမနနဲ႔ေတာ့။ ဒူးေခါင္းလိုေနရာမွာဆိုေတာ့ ေကြးမရ ျပဳမရနဲ႔ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ နည္းနည္းေလ သက္သာရံုရွိေသးတယ္။ အဲခ်ိန္မွာ RC2မွာ ေက်ာင္းတက္ေနေတာ့ အျပန္မွာ လိုင္းကားေပၚစီးေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ကားေပၚတက္လိုက္တယ္ မသိဘူး။ ခလုတ္တိုက္ျပီး ေနာက္တဆင့္နဲ႔ တိုက္မိသြားတာ နာလြန္းလို႔ ကားေပၚမေရာက္ပဲ အေပါက္၀မွာ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ က်တာမ်ား ရွက္လဲမရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ :)) ဒါေပမဲ႔လဲ အခုခ်ိန္ထိလဲ ကစားမယ္ဆိုရင္ မၾကီးမငယ္နဲ႔ ေရွ႔က ပါခ်င္ေနေသးတယ္။ :))
ႏွလံုးသားခိုကိုးရာ ဒီရင္ခြင္ထဲ
အိပ္မက္တို႔ ဖန္ဆင္းရာ ဒီရင္ခြင္ထဲ
ေၾကာက္ရြ႔ံြ တုန္လွဳပ္မွဳ႕ေတြေ၀းရာ ဒီရင္ခြင္ထဲ
ကႏ ၱာရ ေရၾကည္စက္တေပါက္ က်ဆင္းရာ ဒီရင္ခြင္ထဲ
ထာ၀ရအိပ္စက္ ျပံဳးရယ္ခ်င္တာ ဒီရင္ခြင္ထဲ
ဒီရင္ခြင္ထဲ ဒီတစ္ေယာက္တည္းသာ
ျငိမ္းခ်မ္းစြာ နားခိုခြင့္ ရေစေသာ၀္.....




ခ်စ္သူေရ..
ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မင့္မ်က္၀န္းနက္အိမ္ရဲ႕အရိပ္ၾကား
ငါ့ကိုျမတ္ႏိုးတဲ႕ အၾကင္နာရိပ္ေတြ လႊမ္းေနတယ္။


ခ်စ္သူေရ...
ပိရိတင္းေနတဲ႔ မငိ့ႏွုတ္ခမ္းပါးလႊာၾကား
ငါ့ကိုလြမ္းတဲ႔ အလြမ္းေတြ ဖြဲ႕သီေနတယ္။


ခ်စ္သူေရ...
တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ခုန္ေနတဲ႔ မင့္ရင္ခုန္စည္းခ်က္ၾကား
ငါ့ကိုခ်စ္တဲ႔အခ်စ္ေတြ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတယ္။


ဒီကပြဲေလးမွာ ငါကေတာ့ တိမ္လႊာစီးျပီး လြင့္ေမ်ာေနတယ္။

17ရက္ေန႔စြဲေရာက္တိုင္း ကပြဲေလး ေရာင္စဥ္ျဖာလို႔
ၾကယ္ေရာင္ေတြေအာက္မွာ ပိုအသက္၀င္ေနတယ္။
အခုခ်ိန္ဆို ေတာင္ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ႔ ျမိဳ႔ငယ္ေလး မိုးလင္းတာနဲ႔ ျမဴေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုင္းေနမလဲ။ ျမဳေတြအံုဆိုင္းက်တာမ်ား ဘယ္ေနရာၾကည္႔ၾကည္႔ မရွင္းလင္းေနဘူး။ အေအးဓာတ္ကလဲ ပိုကဲလိုက္တာ စိမ္႔ေနမွာပဲ။

ေက်ာင္းသားအရြယ္ လုငယ္ေလးေတြ အေႏြးထည္ထူထူ ၊ ေျခအိတ္ ၊ ေခါင္းေဆာင္းတို႔နဲ႔ ေအးခဲလွတဲ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္း ေစာေစာမွာ က်ဴ၇ွင္ဆိုတာကို ေျပးရေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့ သူတို႔မွာလဲ ေအးတယ္မထင္။ ညကက်န္တဲ႔ ေရခြက္ေရစည္ေတြထဲက ေရေတြလဲ ခဲလို႔။ ေရေႏြးနဲ႔ မ်က္ႏွာမသစ္ရရင္ မျဖစ္ေခ်ဘူးေလ။

ေနေရာင္က်ေရာက္လာခ်ိန္ ျမဳဆိုင္းေနဆဲ ေတာင္တန္းကိုလွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ပန္းေရာင္ၾကြယ္ေနတဲ႔ ခ်ယ္ရီေတြက ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတယ္ေလ။ေတာင္ယာေတာမွာ မီးခိုေငြ႔ေတြေ၀ေနေတာ့ ေတာင္ယာသားတို႔ရဲ႕ မနက္ေစာေစာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမွာ လုပ္ကိုင္ေနပံုကလဲ တမ်ိဳး ျမင္ကြင္းရယ္ေပါ့။

ေတာင္ပတ္လည္ ၀န္းေနတဲ႔ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႔႕ ေနထြက္ခ်ိန္က ေနာက္က်လိုက္တာ။ ေနေရာင္ျပျပ အလင္းေရာက္ခ်ိန္မွာေတာင္ ေအးေနဆဲမို႔ မီးဖိုနံေဘး ၀ိုင္းထိုင္ေနဆဲပဲ။ ေျမနီနီလမ္းမထက္မွာေတာ့ မနက္ခင္းမွာ လူနည္းပါးစြာနဲ႔ မီးဖိုနံေဘးမွာပဲ ၀ိုင္းထိုင္ေနဆဲေပါ့။ေန႔လည္ ဆယ္႔တစ္နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွ ေနေရာင္ေကာင္းေကာင္း က်ေရာက္လာခ်ိန္မွာလဲ အေႏြးထည္မ်ား ခၽြတ္မထားရဲပဲ ေနပူစာလွံုတယ္ေလ။ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ကေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ေစာသလို အေအးဓာတကလဲ ပိုပိုနက္လာတယ္။ ျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာေတာ့ ေစာစီးစြာပဲ လူေျခတိတ္လို႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ယာမွာပဲ မီးဖို နံေဘး၀ိုင္းထိုင္ေနဆဲေပါ့။ အခါးရည္ပူပူကို ေခါက္ပုတ္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြး အစားစာကိုသာ ၀ိုင္းဖြဲ႔စားေသာက္ရင္း မိသားစု စကား၀ိုင္းေလး ဖြဲ႔ေနၾကတယ္ေလ။

လြမ္းလိုက္တာ ျမိဳ႔ငယ္ေလးရယ္။။။။







( အျဖဴေရာင္သံစဥ္ ေရဒီယိုကေနျပီး ေမြးေန႔သီခ်င္း ေတာင္းျပီး လက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ ေမာင္ငယ္အဆိပ္ခြက္အတြက္ စပယ္ရွယ္ ငရုတ္သီးမ်ားမ်ားနဲ႔ :)) )


ေမြးေန႕ အထိမ္းအမွတ္ေလးအျဖစ္ ေမာင္ႏွမသူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ တစ္ခုခု ကိုယ္တိုင္လုပ္ေကၽြးခ်င္တာနဲ႔ ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုး အစားအစာကို ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေကၽြးခဲ႔တယ္။ ဒီအာလူးထမင္းနယ္ကို ကၽြန္မအေဖ ခဏခဏ လုပ္ေကၽြးပါတယ္။ ရွမ္းထမင္းနယ္ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက အာလူးထဲ႔နယ္လိုက္လို႔ပါ။ ရွမ္းထမင္း အစစ္က်ေတာ့ ထမင္းနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအႏွစ္သာ ထဲ႔နယ္တာပါ။ အင္းသားမ်ား လုပ္နည္းကေတာ့ ငါးကိုဆီသတ္ျပီး အေပၚမွာ ျဖဴးလိုက္ပါေသးတယ္။

လုပ္နည္းေလးက လြယ္လြယ္ေလး...
ထမင္းခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးခ်က္ထားတယ္ ( နယ္ရတာ လြယ္ေအာင္လို႔ပါ)။ ျပီးေတာ့ အာလူးျပဳတ္ ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို အေရာင္တင္မွဳန္႔ ၊ ဆႏြင္းတို႔နဲ႔ ဆီနည္းနည္းေလးပဲ ထဲ႔ျပီး ေရနဲ႔ပဲ ျပဳတ္ျပီး အႏွစ္ခ်က္လိုက္တယ္ေလ။

အဲဒါေတြ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္တာနဲ႔ အားလံုးကို ဆား ၊ ဟင္းခ်ိဳမွဳန္႔ ၊ ၾကက္သြန္ျဖဳ ဆီခ်က္တို႔နဲ႔ ေရာသမနယ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ခပ္နာနာေလး နယ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လက္ေတာ့ အေတာ္ေညာင္းတယ္။ :)

26.11.2009 ည open beach မွာ လုပ္တဲ႔ ပြဲေလးကို အမ္စီယူုုျပီး လာပါဆိုတာ မလာႏိုင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ (ဖုန္းနဲ႔ပဲ သူမ်ားေပ်ာ္တာ ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ႔ )ကိုျဖိဳး ( လင္းၾကယ္ျဖဴ) ၊ ေမာင္ေ၀ယံ ၊ ကိုပီတာ ၊ အေ၀းေရာက္ သမီးပ်ိဳ နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ တို႔နဲ႔ ေမြးေန႔ အေကၽြးအေမြးအျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမေတြကိုဧည္႔ခံလိုက္တယ္ေနာ္။ မႏွင္း(ႏွင္းနဲ႔မာယာ)ရဲ႕ တို႔ဟူးေၾကာ္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းမ်ားအတြက္ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


( ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးေတြေပါ့ )