ခ်စ္တဲ႔ျမိဳ႕ငယ္ေလး

အခုခ်ိန္ဆို ေတာင္ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ႔ ျမိဳ႔ငယ္ေလး မိုးလင္းတာနဲ႔ ျမဴေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုင္းေနမလဲ။ ျမဳေတြအံုဆိုင္းက်တာမ်ား ဘယ္ေနရာၾကည္႔ၾကည္႔ မရွင္းလင္းေနဘူး။ အေအးဓာတ္ကလဲ ပိုကဲလိုက္တာ စိမ္႔ေနမွာပဲ။

ေက်ာင္းသားအရြယ္ လုငယ္ေလးေတြ အေႏြးထည္ထူထူ ၊ ေျခအိတ္ ၊ ေခါင္းေဆာင္းတို႔နဲ႔ ေအးခဲလွတဲ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္း ေစာေစာမွာ က်ဴ၇ွင္ဆိုတာကို ေျပးရေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့ သူတို႔မွာလဲ ေအးတယ္မထင္။ ညကက်န္တဲ႔ ေရခြက္ေရစည္ေတြထဲက ေရေတြလဲ ခဲလို႔။ ေရေႏြးနဲ႔ မ်က္ႏွာမသစ္ရရင္ မျဖစ္ေခ်ဘူးေလ။

ေနေရာင္က်ေရာက္လာခ်ိန္ ျမဳဆိုင္းေနဆဲ ေတာင္တန္းကိုလွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ပန္းေရာင္ၾကြယ္ေနတဲ႔ ခ်ယ္ရီေတြက ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတယ္ေလ။ေတာင္ယာေတာမွာ မီးခိုေငြ႔ေတြေ၀ေနေတာ့ ေတာင္ယာသားတို႔ရဲ႕ မနက္ေစာေစာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမွာ လုပ္ကိုင္ေနပံုကလဲ တမ်ိဳး ျမင္ကြင္းရယ္ေပါ့။

ေတာင္ပတ္လည္ ၀န္းေနတဲ႔ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႔႕ ေနထြက္ခ်ိန္က ေနာက္က်လိုက္တာ။ ေနေရာင္ျပျပ အလင္းေရာက္ခ်ိန္မွာေတာင္ ေအးေနဆဲမို႔ မီးဖိုနံေဘး ၀ိုင္းထိုင္ေနဆဲပဲ။ ေျမနီနီလမ္းမထက္မွာေတာ့ မနက္ခင္းမွာ လူနည္းပါးစြာနဲ႔ မီးဖိုနံေဘးမွာပဲ ၀ိုင္းထိုင္ေနဆဲေပါ့။ေန႔လည္ ဆယ္႔တစ္နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွ ေနေရာင္ေကာင္းေကာင္း က်ေရာက္လာခ်ိန္မွာလဲ အေႏြးထည္မ်ား ခၽြတ္မထားရဲပဲ ေနပူစာလွံုတယ္ေလ။ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ကေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ေစာသလို အေအးဓာတကလဲ ပိုပိုနက္လာတယ္။ ျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာေတာ့ ေစာစီးစြာပဲ လူေျခတိတ္လို႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ယာမွာပဲ မီးဖို နံေဘး၀ိုင္းထိုင္ေနဆဲေပါ့။ အခါးရည္ပူပူကို ေခါက္ပုတ္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြး အစားစာကိုသာ ၀ိုင္းဖြဲ႔စားေသာက္ရင္း မိသားစု စကား၀ိုင္းေလး ဖြဲ႔ေနၾကတယ္ေလ။

လြမ္းလိုက္တာ ျမိဳ႔ငယ္ေလးရယ္။။။။