ပန္းတစ္ပြင့္

ပင္ယံထက္ၾကား ဖူးႏုသစ္ငယ္

ပြင့္ရန္ရည္သန္ စိတ္ကူးမွန္လို႔

ေနမင္းေရာင္ျခည္ စြမ္းအားယူသည္

ေရၾကည္ပက္ျဖန္း ဖ်ားႏွားခိုသည္ ။

ငါ့တာ၀န္က ဘာလဲ။ ငါ့တာ၀န္က ပန္းတစ္ပြင့္ အျဖစ္ ပြင့္လန္းလာဖို႔ မဟုတ္လား။ ဒီအပင္မွာ တျခား အဖူးေလးေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ ပြင့္လန္းေနျပီ။ ငါ့လဲ ပြင့္လန္းသင့္ေနျပီ။ ပြင့္လန္းဖို႔ ေနေရာင္ျခည္ဒဏ္ ခံႏိုင္ရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ႔ အပူေလးကို ခံယူရမယ္။ ေနာက္ ေရလဲ လိုအပ္တာပဲ။ ဒီတခါ ေရပက္ျဖန္းလာရင္ ငါမေရွာင္ပုန္းေတာ့ပဲ အလိုက္သင့္ ခံယူဦးမွ။




ႏုႏွယ္ျဖဴလြ တုမရျပီ

ခ်ိန္ခါေရာက္လို႔ ပြင့္အားယူသည္

သန္႔ရွင္းေမႊးပ်ံ႕ သင္းထံုေလျပီ

ေၾကြႏြမ္းမတိုင္ သူ႔တာ၀န္ၾကား

ငြားငြားစြင့္စြင့္ စြမ္းကုန္ပြင့္ျပီ ။

ဒီေန႔ဟာ ငါပြင့္လန္းဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ ေလာက သေဘာသဘာ၀အရ ငါတို႔ဟာ ဖူး မယ္။ ပြင့္မယ္။ ျပီးေတာ့ ေၾကြမယ္။ ဒီေတာ့ မေၾကြခင္ အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းျပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ရနံ႔ေမႊးမ်ားနဲ႔ အေမာေျပေစခ်င္ေသးတယ္။


ပန္ဆင္ထိုက္သူ ေမွ်ာ္ရင္းေစာင့္စား

ခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ ေလမင္းက်ီစယ္

ခ်ဴေလေတာ့သည္ ေရာ္ရီညွိဳးႏြမ္း

ရနံ႕မျပယ္ ေၾကြျပေလသည္။

ေၾသာ္..ၾကည္႔စမ္း တစ္ခ်ိဳ႕ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္လန္းေတာ့ ပန္ဆင္ထိုက္သူေတြက ခူးယူျပီး ပန္ဆင္ၾကေတာ့ ဆံမွ်ညွာထက္မွာ ၀င့္ၾကြားေနၾကပါလား။ ပန္ဆင္သူ အလွတိုးေအာင္ သူ႔တာ၀န္ကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါလား။ ငါ့ကို ပန္ဆင္မဲ႔သူ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လို႔ လာမလဲေနာ္။ ေဟာ…လာေနျပီ။ ဒါေပမဲ႔ သူခူးဆြတ္သြားတာ ငါမဟုတ္ပါလား။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ေနဦးမယ္။ တကယ္႔ပန္ဆင္ထိုက္သူ ေပၚလာလိမ္႔မယ္။ ပန္ဆင္ခံရတဲ႔ ပန္းေလးေတြ..နင္တို႔ ေပ်ာ္ရဲ႕လား။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီလိုေျဖတယ္။ ပန္ဆင္ျပီး ညွိဳးႏြမ္းတာနဲ႔ ဒီအတိုင္း စြန္႔ပစ္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ မညွိဳးႏြမ္းခင္ခ်ိန္ေလးမွာ ဆံမွ်ညွာထက္က ျပဳတ္က်လို႕ လမ္းေလးေပၚမွာ က်န္ေနရစ္ရတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႕တန္ဖိုးေလး ရသူကေတာ့့ ယြန္းဘူးေလးထဲမွာေပါ့။ ပန္းပြင့္တိုင္း ခံယူရတဲ႔ တန္ဖိုးေလးက မတူညီၾကပါလား။ ပန္ဆင္သူမဲ႔လို႔ ဒီအတိုင္း ေၾကြလြင့္ရျပီး လမ္းေလးေပၚမွာ နင္းေလွ်ာက္သူ အမ်ားအျပားၾကား ေက်နပ္စြာ ခံယူျပီး ႏြမ္းေၾကြရတဲ႔သူလဲ အမ်ားသားပါလား။ ငါလဲ ဘာျဖစ္လာမလဲ။

ဒီေန႔ ေနလို႔မသာ ျငိဳးငယ္ေနပါလား။ ေနမင္းရဲ႕ေတာက္ေလာက္မွဳ႕ကလဲ ျပင္းျပလိုက္တာ။ ၾကည္႔စမ္း ေလႏုေအးေလး ေသြးေနတာေတာင္ ညွာတံငယ္က လွဳပ္ခါရမ္းေနေတာ့ ဒီေန႔ ငါေျမခရေပေတာ့မယ္။ ေျမခသည္႔တိုင္ ရနံ႔ေလး မျပယ္ေစပဲ ေၾကြျပလိုက္မယ္။ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ တာ၀န္ေပါ့။

ပံုမ်ားကို google serach မွ ရွာေဖြတင္ျပထားပါသည္။

နိစၥဒူ၀အပိုင္းအစမ်ား

နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ခ်ိန္မွာ good morning ဆိုတဲ႔စကားနဲ႔အတူ ႏွုတ္ဆက္စကားဆိုရင္း ႏိုးထေစတဲ႔ ခ်စ္တဲ႔သူရဲ႕ တေန႔တာ နိစၥဒူ၀ စတင္ေဆာင္ရြက္ရန္ ႏိုးလိုက္မွဳ႔နဲ႕အတူ မနက္ခင္းေလး ျပီးျပည္႔စံုသြားတယ္။ ဘ၀အတြက္ အလုပ္ၾကိဳးစားရန္ Dateသီးပင္မ်ား တစ္ဘက္တခ်က္ၾကားထဲမွ အရိပ္ရျပီး ေအးေဆးျငိမ္သက္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ႔ ကြန္ကရစ္လမ္းေလးအတိုင္း လွမ္းရင္း တေန႔တာအတြက္ လွဳပ္ရွားသြားလာေနၾကတဲ႔ လူေတြကို စတင္ၾကံဳေတြ႕ရျပီ။

မနက္ခင္းဆိုေပမဲ႔ ကႏ ၱာရေနရဲ႕ အပူရွိန္က ေတာက္ေလာင္ေနလိုက္တာေနာ္။ တစ္ခ်ိ္ဳ႕မွာ မျပီးျပတ္ေသးတဲ႔ မွတ္တိုင္ရွိ ဘတ္စ္အိမ္ေလးေၾကာင့္ ပူပူေလာင္ေလာင္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ဆယ္မီနစ္တစ္စီးဆိုေပမဲ႔ မီနစ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကာေညာင္းခ်င္ရင္လဲ ၾကာေနတတ္တဲ႔ ဘတ္စ္ကား အလာလမ္းကို ရံုးခ်ိန္အမွီေရာက္ရန္ ယာဥ္ေၾကာမပိတ္ရန္ ဆုေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္ေငးေနရတာမ်ား မနက္ခင္းဆိုေပမဲ႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေနထိပန္းမို႔ ညွိဳးႏြမ္းေနတယ္ေလ။ ဒီၾကားထဲ ကိုေရႊဒရိုင္ဘာမ်ားက ဆယ္မီနစ္ခရီးကို ရြာက လွည္းအလား ေမာင္းေနလိုက္တာ ဆယ္ငါးမီနစ္ မီနစ္ႏွစ္ဆယ္လဲ ၾကာတတ္ေသးတယ္။ ယာဥ္ေၾကာတာပိတ္ ပိုလို႔သာ ဆိုးေပေတာ့တယ္။ ျမန္ခ်င္ေတာ့လဲ မိုင္ကုန္ေမာင္းလိုက္တာမ်ား တစ္ခ်က္မွ အရွိန္မေလ်ာ့ပဲ မီးပြိဳင့္နားေရာက္မွ မလြတ္ေတာ့မွ ရူတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္တာမ်ား မၾကာမီႏွစ္အတြင္းမွာ ဒူဘိုင္းဆိုတာ ကမၻာေပၚမွာ ယာဥ္တိုက္မွဳ႕အျဖစ္ပြားဆံုး ျမိဳ႕ေလးျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို အရွိန္မေလ်ာ့ ကားကို မိုင္ကုန္ေမာင္းတာကို ခြင့္ျပဳတာ ဒီျမိဳ႕ေလးပဲရွိတယ္ထင္ပ။ ကိုယ္ဆင္းမဲ႕ မွတ္တိုင္မေရာက္မီ stopကို ႏွိပ္လိုက္ေပမဲ႕ စိတ္ကူးေတြ ရြက္လြင့္ေနတဲ႔ ဒရိုင္ဘာေၾကာင့္ ေနာက္တမွတ္တိုင္ေရာက္မွ ဆင္းရျပီး ရံုးနဲ႔ မွတ္တိုင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ သံုးမီနစ္ေလာက္သာ ၾကာတဲ႔လမ္းကို ဆယ္မီနစ္နီပါး မွတ္တိုင္ကြာျခားမွဳ႕ၾကား စိတ္ပ်က္စြာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ရေပဦးမယ္။ sorry ဆိုတဲ႔ စကားေလးတခြန္းပဲ ဆိုေပမဲ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားရတယ္ေလ။ နံနက္ခင္းရဲ႕ ၾကည္လင္သာယာမွဳ႕က တေန႔တာအတြက္ အားျဖစ္ေစသလို မိုးလင္းတာနဲ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရလို႕က တေန႔တာအတြက္ စိတ္ရွဳပ္စရာနဲ႕ မ်က္ႏွာမၾကည္မသာ ျဖစ္ရတာေပါ့။

လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ား စတင္ဖို႔ ရံုးခန္းအေရာက္မွာေတာ့ complainဆိုတဲ႕ စကားသံကို အရင္ဆံုးၾကားရတယ္။ လူေတြမ်ား တယ္ျပီး တက္ႏိုင္လိုက္တဲ႔ complainတစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးေစရဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႕ ရံုးဆိုတာ တစ္ေနရာစီဆိုေတာ့လဲ လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာကို ဖုန္းဆက္ျပီးပဲ ေမးျမန္းႏိုင္တယ္။ အေကာင္းဆံုး ျပန္လည္ေျဖရွင္းေပးတယ္။ ဒါကို မေက်နပ္ခ်င္းမ်ားစြာနဲ႕ လိုင္းေပၚကေန non-stop ေျပာဆိုေနလိုက္တာမ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ား ပူေလာင္ေနလိမ္႔မလဲေနာ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္ေပး အေကာင္းဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးေပမဲ႕ ဘာလို႔မ်ား မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရတာလဲ မသိပါဘူး။ ဥံဳ ဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ျပီးစီးေစလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ အေသးအဖြဲေလးမ်ားကို ပံုၾကီးခ်ဲ႕ ခ်ဲ႔ကားေနတဲ႔ complainမ်ားကို နိစၥဒူ၀ေတြ႔ေနရေတာ့ စိတ္မသက္သာရပါလားေနာ္။ complain မ်ား ၊ စာရင္းမ်ား ၾကား ႏွစ္ျမွ႔ပ္ျပီး ၾကိဳးစားရတာပဲေလ။ သူ႔ဆန္စားမွေတာ့ ရဲရေပေတာ့မေပါ့။ ခ်စ္ရတဲ႔သူထံမွ ေရာက္ရွိလာတဲ႔ မက္ေဆ႔ေတြက အနားမွာ ေနျပီးအားေပးသလို ခံစားရေတာ့ ေျဖသိမ္႔စရာ ရွိေသးတာေပါ့။တိုးတက္ေခတ္မီလြန္းေလ လူေတြရဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားေခါင္းပါးေလ ဆိုတာ သိပ္မွန္တာပဲ။ တိုးတက္လမ္းအတြက္ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားၾကား တြန္းတိုက္ျပီး ေက်ာ္တက္ေနရာယူဖို႔ ၀န္မေလးတဲ႔ လူမ်ား ၊ ၀န္ထမ္းအေပၚ မိသားစုမရွိတဲ႔ လူမ်ားအမွတ္ ၊ ေပးထားတဲ႔ လစာနဲ႔ အင္မတန္ေလာက္ငျပီး ပိုလွ်ံေနတယ္ထင္ျပီး လစာေပးဖို႔ ေမ႔ေလ်ာ့ေနတဲ႔ အလုပ္ရွင္မ်ားလဲ ဒီ နိစၥဒူ၀မွာ ပူေလာင္စြာ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတယ္ေလ။

ညေနဘက္ရံုးဆင္းခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ တေန႔တာ နိစၥဒူ၀ေဆာင္ရြက္ျပီးလို႔ အိမ္အျပန္လမ္းေလးမို႔ အားလံုးးက မနက္ကႏ ၱာရ ေနေရာင္မွ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရတဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ားနဲ႔မတူ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေပမဲ႔ ၾကည္လင္ေနတယ္။ ကႏ ၱာရအပူရွိန္ကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ အလိုက္သိေလ်ာ့ပါးေပးေတာ့ ၾကာေညာင္းစြာ လွမ္းလာေနတဲ႔ ဘတ္စ္ကားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေပမဲ႔ နားခိုရာ အိမ္အျပန္လမ္းမို႕ တက္ၾကြရႊင္လန္းေနတယ္။ ကိုယ္႔နားခိ္ုရာ ကိုယ္စီေလးမွာ အေမာေျပေစတဲ႔ ႏွုတ္ခြန္းဆက္ စကားနဲ႔အတူ ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြ ေစာင့္ေနတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တေန႔တာ ၾကံဳေတြ႕ရတာေတြကို နားလည္စြာ နားေထာင္ေပးေတာ့ တေန႕႔တာမ်ားက ေရထိတဲ႔ၾကာပန္းေလးလို႔ လန္းေနရျပန္ေရာေပါ့။ ခ်စ္တဲ႔သူရဲ႕ ေနာက္တေန႔အတြက္ အားအင္ျဖစ္ေစမဲ႔ အျပံဳးနဲ႔အတူ အိပ္ေတာ့ေနာ္ ဆိုတဲ႔ ႏွုတ္ဆက္စကားနဲ႔ တေန႔တာေလးကို ႏွုတ္ဆက္ရျပန္တယ္။

ႏွစ္သက္မိတဲ႔ အိမ္ေလးမ်ား

ေမာင္ငယ္ေလး အဆိပ္ခြက္တဂ္္လိုက္တာပါ။ (၅)ခုထဲလားလို႔ ေမးခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ႔ အိမ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အိမ္တိုင္းလိုလိုကို သေဘာက်တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔အိမ္ဆို ၀င္သြားတာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႔ခံစားရသလို ၊ တစ္ခ်ိဳ႔အိမ္ေလးက်ေတာ့ ေႏြးေထြးေနတယ္။ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ေတြ ၊ ရယ္စရာ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြကို အားလံုး အတူတူမွ်ေ၀ခံစား ေပးလို႔ရတဲ႔ ဒီအိမ္ေလးတိုင္း အားလံုးလိုလိုကို လည္ပတ္ေရာက္ေနျဖစ္တယ္။ ေျခရာေလးမခ်န္ထားလိုက္မိေပမဲ႔ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ႔ အိမ္ေလးေတြလဲ ရွိတယ္။ ဒီအထဲမွ (၅)ခုတည္းဆိုေတာ့ …..

(၁) ဓမၼရသ

ျမတ္ဘုရားရဲ႕ဆိုဆံုးမေတြ ၊ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြ မိန္႔ၾကားခ်က္ေတြကို က်မ္းအကိုးအကားနဲ႔ ျပည္႔ျပည္႔စံုစံု ေဖာ္ျပေလ႔ရွိတဲ႔ အိမ္ေလးေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႔ပိုစ္႔ေလးေတြကို ပံုပမာနဲ႔ တင္ျပသြားတာ ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ရတာ ရွင္းေနတယ္။

(၂) SONATA CANTATA

ျမတ္္ဘုရား ေဟာၾကားတဲ႔ တရားေတာ္မ်ားကို ကၽြန္မဆိုရင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ပါဠိလိုသာ ရြတ္ဖတ္တတ္ျပီး အဓိပၸာယ္မသိတာေတြရွိတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ဒီအိမ္ေလးမွာက ပါဠိ ႏွင္ ျမန္မာလိုပါ သိေအာင္ေဖာ္ျပထားေပးတယ္။ တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီရဲ႕ သေဘာတရား အႏွစ္သာရကို ေဖာ္ျပထားေပးလို႔ သိပ္ႏွစ္သက္မိတယ္။ တခါတရံ ကဗ်ာမ်ားကိုလဲ ေရးသားထားတာ လွတယ္။

(၃) ကိုမိုးကုတ္သား

ကိုဘိုဘိုရဲ႕ အိမ္ေလးမွာေတာ့ စာသားကို ေရြးသံုးတတ္တာမ်ား ႏုဖတ္ေနတာပဲ။ စကားလံုးသံုးတာ လွရံုတင္မကဘူး။ စာအေရးအသားလဲ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ သြားသြားဖတ္ျပီး စာသံုးႏွဳန္းပံုကို ေလ႔လာေနရတဲ႔အိမ္ေလးပါ။

(၄)ႏွင္းဆီျဖဴရဲ႕ ကဗ်ာပ်ိဳးခင္း

မြန္းၾကပ္မွဳ႕ေတြ ရွိလာတိုင္း မၾကီးေရာင္ရဲ႕ ႏွင္းဆီပ်ိဳခင္းေလးက ထပ္တူက်ေအာင္ ေဖာ္ျပေပးေနတတ္တယ္။ အိမ္အ၀င္မွာ ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္း ဆင္းရဲမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ…..လို႔ ဆုေတာင္းစာတန္းေလးနဲ႔ ၾကိဳဆိုေနတယ္ေလ။

(၅) မိုးစက္အိမ္

ဒီအိမ္က ကဗ်ာေလးေတြက ရသတစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳးေပးတယ္။ စကားလံုး သံုးႏွုန္းထားတာေလးေတြကို တစ္ခါတစ္ရံဆို ထပ္တူက်လြန္းလို႔ အမွတ္တရ ကူးယူးသိမ္းထားလိုက္မိတယ္။ (မိုးစက္ေရ..အခုမွ ၀န္ခံလိုက္တယ္ေနာ္ :D )

မ်က္ရည္နဲ႔တစ္သွ်ဴး

မၾကီးကီအိမ္မွာ တစ္သွ်ဴးbox ေလးေတြ အေၾကာင္းတင္ထားေတာ့ ဖတ္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ရပ္ေလးတစ္ခုကို သြားသတိရမိတယ္။ ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚတိုင္း ကိုယ္႔mobile နဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္ပါဘူး။့ ေစ်းသက္သာတဲ႔ ဖုန္းဆိုင္ေလးကေန ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မသြားေနက်ေတာ့ Burdubai မွာရွိတဲ႔ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေပါ့။ တမီနစ္ကို ဒဟမ္း ၂.၅၀ ဆိုေတာ့ သက္သာတယ္ေလ။

ကၽြန္မက အိမ္နဲ႔ ဘယ္ခါေတြ႔ေတြ႔ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေနၾကေလ။ မ်က္ရည္သာေပါတယ္ လက္ကိုင္ပ၀ါတို႔ တစ္သွ်ဴးတို႔က်ေတာ့ မေဆာင္ထားတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မဖုန္းဆက္တိုင္း ငိုမွ သတိရတာက တစ္သွ်ဴး။ ငိုေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ တစ္သွ်ဴးကလိုအပ္လာျပီ။ အခုခ်ိန္မွ ၀ယ္လို႔ရတာလဲမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ဖုန္းဆိုင္မွာရွိေနတဲ႔ တစ္သွ်ဴးbox ထဲကေနျပီး ငိုလုိက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ သုတ္လိုက္ေပါ့။ ဆိုင္ရွင္ကုလားၾကီးကလဲ ၾကည္႕ေတာ့ၾကည္႕ေနတယ္ ဘာမွေတာ့ မေျပာရွာပါဘူး။ ေနာက္တခါ သြားဆက္လဲ အခ်ိဳးက မေျပာင္းဘူး။ ငိုျပီဆို သူ႔တစ္သွ်ဴး box ထဲက တစ္သွ်ဴးပဲ ယူူယူသံုးေနတယ္။

တေန႔ ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္း လူေမာ္နဲ႔သြားျဖစ္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာရင္းငိုေတာ့ တစ္သွ်ဴးရွာျပီေလ။ ဒီတခါမွာေတာ့ ခံုေပၚတင္ေနက် တစ္သွ်ဴးbox ေလးမရွိေနဘူး။ ဒီေတာ့ လူေမာ္ကို တစ္သွ်ဴးေပးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ပါလာမလဲတဲ႔။ သြားျပီ ဒီတခါမွေတာ့ မငံုတို႔ ငိုသာငိုျပီး သုတ္စရာမရွိေနဘူး။

အဲဒီဖုန္းဆိုင္က အထြက္မွ လူေမာ္ေျပာလိုက္တာက နင္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာတာလဲျမင္ေရာ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က သူ႔တစ္သွ်ဴးbox ၾကီးသိမ္းလိုက္တာေနမွာတဲ႔ :) ။

အခ်စ္ဆိုတာလွ််ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုပါ။

ဒီေန႔တေနကုန္ ဒီတပုဒ္ထဲပဲ နားေထာင္ျဖစ္ေနလို႔ ေမာင္ႏွမေတြကိုပါ နားေထာင္ေစခ်င္တယ္။ :)) ဆားခ်က္တာ ဟုတ္ဘူးေနာ္။