ေမြးေန႔ရွင္အေတြး

ႏို၀င္ဘာ ၂၄ရက္ စေနေန႔ ညေနေစာင္းမွာ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေလာကထဲေရာက္လာတယ္။ အေတာ္ဂ်ီက်တတ္တဲ႔ ၊ ၾကံဖန္ဆိုးတတ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုးလိုက္တာမ်ား ညဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူး။ ဘယ္လိုမွ ေခ်ာ့သိပ္လို႔မရဘူးးတဲ႔။ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ရွိေနရင္ ေအာက္ထပ္ဆင္းမယ္ ေအာက္ထပ္ဆင္းမယ္နဲ႔ ေအာ္ေန ၊ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပၚတက္မယ္ အိမ္ေပၚတက္မယ္နဲ႔ ေသာင္းက်န္း၊ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္္ ထမင္းစားမယ္ ထေအာ္တယ္။ ဒီသမီးအက်င့္ဆိုးကို သိတဲ႔ မိဘကလဲ ေနာက္ေန႔ညေတြမွာလဲ နားပူနာဆာ လုပ္ဦးမယ္ဆိုတာ သိေတာ့ ၾကိဳတင္ျပီး အိပ္ရာေဘးခ်ထားေပမဲ႔ တကယ္လဲ ေတာင္းေရာ မီးဖိုခန္းက ထမင္းမွတဲ႔။ ရိုက္သာရိုက္ပစ္လိုက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ ။

ေက်ာင္းေနရမဲ႔ အရြယ္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္အေရာက္မွာလဲ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး။ ေပတီးလုပ္လုိက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္မွ သူငယ္တန္း စတက္တယ္ေလ။ ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တလွည္႔နဲ႔ အားလံုးရဲ႕ ၀ိုင္း၀န္းၾကီးၾကပ္မွဳ႔ေၾကာင့္သာ စာေတာ္တယ္ေပါ့။ စာသာေတာ္တယ္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါ။ ေက်ာင္းေျပးတယ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ။ ဆရာ ဆရာမေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ ေက်ာင္းေျပးတယ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို သေဘာက်ျပီး ေက်ာင္းေျပးတယ္ေလ။ ဘယ္လိုေျပးတာလဲဆိုေတာ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အမေတြက လြယ္အိတ္ယူျပီး သြားမယ္လုပ္ေတာ့ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ထိုင္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ စိတ္ပူျပီးေမးေတာ့ ေက်ာင္းေျပးပါမယ္ဆို ေက်ာင္းေျပးမယ္ဆို ေအာ္ေအာ္ျပီး ပတ္ေျပးေနတာေလ။ အဲ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေတာ့လဲ သူ႔ေလာက္ တက္ခ်င္တဲ႔သူမရွိဘူး. ေက်ာင္းသြားခ်င္ လြန္တာမ်ား လြယ္အိတ္မယူ ဘာမယူနဲ႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုလဲျပီး ေက်ာင္းကို ေမာ့ေကာ့ျပီးထြက္သြားလိုက္တာ ေနာက္က လိုက္ပို႔ရတဲ႔အထိပဲေပါ့။

အရြယ္ေလး နည္းနည္းပိုေရာက္လာေလ ေပကပ္ကပ္ ပိုလုပ္လာေလပဲ။ မ်က္စိပါ၀ါအားက ပုလင္းဖင္ေလာက္ရွိေနျပီ။ မ်က္မွန္မတပ္ပဲ ေပေတေနတယ္။ ဘယ္သူမွ ေျပာမရတဲ႔အဆံုး အားလံုးလက္ေလ်ာ့ထားလိုက္ရတာမ်ား ေက်ာင္အုပ္ဆရာမၾကီအးပါအ၀င္ေပါ့။

ဒီၾကားထဲ မရဏဖြားပီသစြာနဲ႔ ေသရင္ေျမၾကီး ရွင္ရင္ေရႊထီး လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ေသေတာ့ မေသခဲ႔ဘူး။ ေရႊထီးလဲ မေဆာင္းရေသးပါဘူး။( ဘယ္ေတာ့ ေဆာင္းရမယ္မသိ)။ ေသလုမတတ္ျဖစ္ေနတာကို ဆရာ၀န္က အရည္ေလးပဲ ေသာက္ေစခ်င္တာကို ထမင္းမွထမင္း တျခားအခ်ိန္က်ေတာ့ ထမင္းစားဆို မုန္႔စားတယ္။ အခုလို က်ေတာ့ ထမင္းတဲ႔။ ထမင္းမစားရရင္ပဲ မျဖစ္မဲ႔ပံုအသြင္နဲ႔ ေကာက္ေတာ္မူေနလိုက္တာ အေဖ႔ခမ်ာ သနားလြန္းလို႔ ခ်စ္လြန္းလို႔ ထမင္းေလး နည္းနည္းေကၽြးလုိက္မိတယ္။ ေဆးရံုကို တန္းေျပးရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီကိစၥက မျပီးျပတ္တာမ်ား. မိဘႏွစ္ပါးကို ရန္တုိက္ေပးသလိုျဖစ္သြားတယ္။

ဘ၀အတြက္ အေေရးၾကီးတဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာလဲ ငါတေကာေကာ လိုက္တာမ်ား.ကံေကာင္းလို႔ ေအာင္လာတာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ နည္းနည္း အေၾကာက္တရားပိုသြားျပီး ခင္းေပးတဲ႔လမ္းကို အသာေမ်ာျပီး ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ၂၅ႏွစ္ျပည္႔အထိပဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကေန အခုခ်ိန္ထိ အမ်ားအျမင္မွာ သိပ္လိမၼာတယ္ ထင္ရ ၊ ေျပာခံရျပီး အမွန္က လုပ္ခ်င္ရာစြတ္လုပ္ေနဆဲ စိတ္ပူေအာင္လုပ္ေနဆဲပဲ။

ဒီလိုေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့တာ ပိုၾကာေနတတ္တယ္။ အျပစ္ေတြ မ်ားလြန္းေနတယ္ေလ။ ဘယ္ေတာ့့ခါမွမ်ား ရင့္က်ပ္လာေလမလဲ ၊ စိတ္ပူတာေလ်ာ့မလဲလို႔ မိဘနဲ႔ အဘြား ေတြးေနမလဲနာ္။ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ေတာင္ ကိုယ္ေမ႔ေနျပီး ျပကၡဒိန္ၾကည္႔မွ ျမန္မာေမြးေန႔ရက္ေလးကို ၾကည္႔မိလို႔ ဒါေၾကာင့္ ညက မိသားစု၀င္ေတြ အားလံုးကို အိပ္မက္မက္တာကိုးဆိုျပီး ကိုယ္႔ေမြးေန႔ကို အမွတ္ရေနတဲ႔ အေ၀းက မိသာစုကိုေတာ့ တအားလြမ္းမိသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အခုအသက္အရြယ္အထိ ဘာလုပ္ျပီးျပီးလဲ ။ ဘာအက်ိဳးကိစၥေဆာင္ရြက္ေပးဖူးလဲ။ အသက္သာ တႏွစ္ၾကီးသြားတယ္။ ဒီအခ်ိဳးေတြ မေျပာင္းေသးပါလား။။ ဒီႏွစ္လဲ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ဆန္းစစ္ျပီး ထံုးစံအတိုင္း SWOT Analysis ေလး ခ်ေရးျပီး တလြဲလုပ္ဦးမယ္ထင္တယ္။

ေမြးေန႔ေလးမွာ ေက်းဇူးတင္စကားေလးလဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြားျပီး ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ ၾကီးျပင္းလာေအာင္ ေမြးေပးတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါး ၊ အမၾကီးအမိအရာေတြ ပီသၾကတဲ႔ အမႏွစ္ေယာက္ ၊ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး ၊ ေျမးေတြထဲမွာ အခ်စ္ဆံုးအျဖစ္ ေရြးခဲ႔တဲ႔ ဘြား ၊ တူမဆိုေပမဲ႔ သမီးအၾကီးဆံုးတေယာက္လို ယေန႔ထက္ထိ အခ်စ္ပိုေပးတဲ႔ ပါးပါးနဲ႔ မိုးမိုး ၊ ေနာက္ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘယ္သြားသြား ၊ ဘာလုပ္လုပ္ တအုပ္တမၾကီး သြားၾက သိပ္ျပီး စည္းရံုးစရာမလိုတဲ႔ ခ်စ္ရတဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ၊ စိတ္ေကာက္တဲ႔ ဆိုးႏြဲ႕တဲ႔ဒဏ္ေတြကို အမ်ားၾကီး ခံေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၊ အၿမဲနားလည္ေပးတဲ႔ ခ်စ္သူ ကိုစိုင္းေနာ္ခမ္း၊ ေနာက္ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ ေမြးေန႔ရက္ေလးေတြမွာ တင္တဲ႔ပိုစ္႔ေတြကို လာေရာက္ျပီး ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေမာင္ႏွမမ်ား ၊ ၾကိဳးစားျပီး ေရးသားဆဲ ပိုစ္႔မ်ားကို လာေရာက္ျပီးဖတ္ေပး၊ အိမ္ေလးကို လာလည္ေပးၾကတဲ႔ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုး အားလံုး (က်န္ခဲ႔တာ ရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေနာ္) ေက်းဇူး တအားတင္ပါတယ္။ ေမြးေန႔ေလးမွာ ဘာနဲ႔မွလဲ ဧည္႕မခံရဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ႔ ငယ္ရုပ္ဘ၀ကို လာေရာက္ အားေပးၾကတဲ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ဧည္႔ခံခ်င္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ပိတ္ရက္ေလးမွာ ေမြးေန႔အတြက္ ျပင္ဆင္ျပီး ေမာင္ႏွမေတြကို ဧည္႔ခံပါဦးမယ္။