ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ ရိုးရာဓေလ႔မ်ား(၄)

ေနာက္အပတိဆို ျမန္မာေတြရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းေတာ့မယ္။ သၾကၤန္က်ေတာ့မယ္။ ဒီႏွစ္နဲ႔ဆို ႏွစ္သစ္ကို မိသားစုနဲ႔ မကူးရတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီ။ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔မွာ အတာအိုးထိုးျပီး ၾကိဳတာေတြ၊ ညေန ေျခာက္နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ဆိုရင္ ဘိုးဘိုး၊ဘြားဘြားအိမ္သို႔ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾကမယ္။ ကန္ေတာ့ အလွဴစာ( ကၽြန္မတို႔ ေဒသအေခၚေလးေပါ့)ကို ဖေယာင္းတိုင္၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ျဖဴ ၊ ဆား၊ သၾကား၊ႏို႔ဆီ၊လက္ဘက္ေျခာက္၊ဆန္၊ ေငြ စသည္ျဖင့္ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾကတဲ႔အခါ ကၽြန္မမပါလို႔ မိသားစုေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကမယ္ဆိုတာ သိေနသလို အေ၀းကေနျပီးေတာ့လဲ ကၽြန္မ လြမ္းမ်က္ရည္က်ရဦးမွာပါလား။ ဘိုးဘြားေတြ ကန္ေတာ့ျပီးရင္ တျခားေဆြမ်ိဳး သက္ၾကီးဘိုးဘြားေတြဆီ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ဖို႔ ေမာင္ႏွမေတြ သြားရဦးမယ္။ တစ္ျမိဳ႔လံုး တအိမ္တက္ တအိမ္ဆင္းနဲ႔ လူၾကီးမ်ားကို သြားကန္ေတာ့ၾကဆိုေတာ့ လူေတြ စည္ကားေနေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္တိုင္းမွ ရွမ္းဟင္းထုတ္ေတြ စားၾကသလို၊ အိမ္အျပန္ ထဲ႔ေပးလိုက္လို႔ သၾကၤန္တြင္းမွာ ဒါပဲလိမ္႔စားေနတာေတြကို လြမ္းတယ္။

သၾကၤန္အက်ေန႔ေလးမွာ မနက္ပိုင္းေစာေစာေလးမွာ ျမိဳ႔တြင္းဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မတက္ခင္ သြားမကန္ေတာ့ရေသးတဲ႔ အိမ္ေတြကို ဆက္ကန္ေတာ့ၾကမယ္။ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္မွာ ျမိဳ႕မွာရွိတဲ႔ နန္းဟူး၊ေမြေတာ္ ေက်ာင္းကို တျမိဳ႔လံဳးရွိ ျမိဳ႔သူျမိဳ႕သားအားလံုး စုေပါင္း တရားနာ ဥပုသ္သီလယူၾကတယ္။ ၁၁နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွ အိမ္ျပန္ျပီး ဥပုသ္ေစာင့္မည္႔သူမ်ားကို အရင္ဆံုး ေကၽြးေမြးၾကတယ္။ သံုးနာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွာေတာ့ လူငယ္မ်ား သူတို႔ အသိအိမ္ ၊ သူငယ္ခ်င္းမေတြ အိမ္ကို မရမက တံခါးဖြင့္ခိုင္းျပီး ေရေလာင္းၾကတယ္။ သမီးပ်ိဳရွိတဲ႔ အိမ္ဆိုေတာ့လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သၾကၤန္မို႔ လူၾကီးေတြက ခြင့္ျပဳၾကရတယ္။ အဟဲ ကၽြန္မ အမၾကီဆံုးက ဒိုင္ခံ ေရေလာင္းခံေနရေတာ့ သနားပါတယ္။ ညီအမသံုးေယာက္လံုးကို ဆင္းခိုင္းေပမဲ႔ ေပျပီးမဆင္းပဲ ေနာက္ဆံုး တေယာက္ေတာ့ ေရအေလာင္းခံဖို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကလို႔ မဲက်သူကေတာ့ အမၾကီးဆံုးပါပဲ။ ( သနားပါတယ္..မၾကီးရယ္။ဒီႏွစ္လဲ ေရေလာင္းခံလိုက္ေပဦးေနာ္) ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႔မွာရွိတဲ႔ မိန္းကေလးအားလံုး သၾကၤန္ဆို အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မဆင္းၾကဘူးေနာ္။ (အဟိ..ေရေၾကာက္တာေလ)။ အမ်ိဳးသားမ်ားကလဲ ေနာက္ဆံုး ရေအာင္ၾကံတာပဲ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန ျပန္လာတဲ႔ လမ္းမွာ ရေအာင္ေလာင္းတယ္။

သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔ေလးမွာေတာ့ ျမိဳ႔ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ႔ရြာေက်ာင္းေတြကို သြားကန္ေတာ့ၾကတယ္။ အသြားမွာ ဘယ္သူမွ ေရေလာင္းျခင္းမျပဳၾကပါဘူး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ ေရစိုၾကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ကေလးလူငယ္မေရြး အလိုလို လိုက္နာတဲ႔ အသိစိတ္ေလးေပါ့။

သၾကၤန္အတက္ေန႔ေလးေရာက္ေတာ့ ျမိဳ႔ေျမာက္ပိုင္းရွိ ရြာေက်ာင္းေတြကို သြားကန္ေတာ့တဲ႔ အလွည္႔ေပါ့။ ရြာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုင္း ထမင္းေကၽြးပါတယ္။ လာသမွ် ဧည္႔သည္ကို အခါးရည္ ၊ လက္ဘက္ရြက္သုပ္နဲ႔ ဧည္႔ခံၾကတယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ။ တအားလြမ္းတာပဲ။ လက္ဘက္ရြက္သုပ္ေလးက ကၽြန္မအၾကိဳက္ေပါ့။ ပင္ေလာင္းလို႔ ဆိုတာနဲ႔ လူေတြထင္တာက ပအို၀္႔လူမ်ိဳးလို႔ ထင္ရေအာင္ ပအို၀္႔ေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ပအို၀္႔ မုန္႔ၾကြပ္ေၾကာ္က မပါမျဖစ္ေလ။ ဆားျဖဴးစားရင္ တအားေကာင္းတာပဲ။

ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာမွာပဲ အိမ္က ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြကို ေရသပၸာယ္တယ္။ ေနာက္ ႏွစ္ကူးပန္းထိုးတယ္။ ေနာက္ တေရာ္ကင္ပြန္းနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ၾက၊ အခ်င္းခ်င္း တႏွစ္ပတ္လံုး ေငြ၀င္ေအာင္ဆိုျပီး စတိေငြေပးၾကနဲ႔ သတိရတယ္ကြာ။ ေနာက္ ျမိဳ႔ အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔ ပင္လယ္ေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ အဲဒီ ပင္လယ္ေက်ာင္းဆိုတာ အေနာ္ရထားမင္းကို က်န္စစ္သား ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ရင္း ေရာက္ရွိလာတဲ႔ ေနရာေလးပါ။ က်န္စစ္သားလွံေထာက္တဲ႔ ေနရာ၊ ေနာက္ သမၻဴလနဲ႔ ေတြ႔တာ စသည္ျဖင့္ ရာဇ၀င္ဆိုတဲ႔ ေနရာေလးပါ။ ( ဒီမွာ ရာဇ၀င္ေလးကြဲေနတာရွိလို႔ ဒါအမွန္ပါလို႔ ေျပာဆိုေရးသားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ သိတဲ႔ ရာဇ၀င္ေလးပါ။) ကၽြန္မေတာ့ ဒီအသက္ထိ တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ သြားမယ္လုပ္ရင္း မသြားျဖစ္ဘူး။ ေရစက္မရွိေနဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာက ႏွစ္ဆန္းတရက္မွ ေရတအားကစားတဲ႔ ေန႔လို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘယ္အပ်ိဳမွ မလြတ္ဘူး။ ေရမေလာင္းမရမခ်င္း အိမ္ကေန မခြာၾကဘူး။ မိဘေမာင္ဘြားေတြလဲ ဘာမွေျပာလို႔ မရဘူးေလ။ ျမိဳ႔ရိုးရာေလးကိုး။

ႏွစ္ဆန္းႏွစ္ရက္ေန႔မွာေတာ့ ျမိဳ႔အေ၇ွ႔ပိုင္းမွာ ရွိတဲ႔ ျမိဳ႕ရဲ႕ အျမင့္ဆံုး ေတာင္ျဖစ္တဲ႔ လြယ္ေမာင္းေတာင္ကို တက္ၾကတဲ႔ေန႔ေလးေပါ့။ အဲဒီလြယ္ေမာင္းေတာင္ထိပ္ကေန ၾကည္႕ရင္ အင္းအစပ္ကို ျမင္ရပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕ေလးရဲ႕သၾကၤန္က်ပံုေလးပါ။ သၾကၤန္တြင္းမွာ လူၾကီးသူမမ်ား တေနကုန္ ဘုရားေက်ာင္းကန္မွာ သြားေရာက္ ဥပုသ္သီလေစာင့္၊ လူငယ္ေတြက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္ကိုင္ကူစရာ ျပီးတာနဲ႔ တျမိဳ႔လံုး လည္ပတ္ ေရေလာင္း ၊ မိန္းကေလးမ်ားလဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္ကိုင္စရာ ျပီးတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ေျပး ပုန္းေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဆို ေျပာစရာ ရွိမယ္။ လူၾကီးေတြပဲ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ ။လူငယ္ေတြက အေပ်ာ္ပဲ လုပ္တယ္လို႔။ ဒါကေတာျမိဳ႕႔ ရြာ ဓေလ႔ကိုး။ လူငယ္ေတြ ဥပုသ္ယူ သီလေစာင့္တာထက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လာသမွ် ဧည္႔သည္ကို ထမင္းေကၽြးတာဆိုေတာ့ လုပ္ကိုင္ကူညီၾကတယ္။ တရားနာတယ္။ တရားနာခ်ိန္မွာ သီလယူတာ လူၾကီးနဲ႔ တူတူပါပဲ။ ရိုေသစြာ ခံယူၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႔ေလးမွာက တရားစခန္းတို႔ ဘာတို႔ ရွိတာလဲမဟုတ္ဘူးေလ။ ျမိဳ႔ဓေလ႔ေလးအတိုင္း ေနထိုင္ၾကတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႔ဓေလ႔အရဆို သၾကၤန္အၾကိဳေန႔ကစျပီး လိုက္လံ ကန္ေတာ့တာ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္ျပည္႔တာေတာင္ မျပီးေသးပါဘူး။ ဒီလို တျခားရြာရွိ အသိလူၾကီးရွိရင္လဲ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ၾကတာပါပဲ။ ရြာေတြကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမ်ားေပမဲ႔ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားၾကတယ္။ ပအို၀္႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဓေလ႔ရိုးရာဆိုရင္ ပိုမမွားပါဘူး။ သူတို႔ ေရေလာင္းမွာ တအားေၾကာက္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ရြာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ သြားကန္ေတာ့ရင္း လုပ္ကိုင္ကူေနတဲ႔ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြ ေတြ႔ရင္ ခြင့္ေတာင္းေရေလာင္းတာပဲ။ အဟဲ ပအို၀္႔မေခ်ာေခ်ာေလးဆိုရင္ ရွမ္းလးေတြ သြားေရာက္ေရေလာင္းသလိုပါပဲ ၊ ပအို၀္႔ေလးေတြ ေခ်ာရင္ စေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ ရွမ္းမေလးေတြကလဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေရေလာင္းခ်ျပီး ျပန္ေျပးတာေပါ့။ :)) ျပန္ေတြးၾကည္႕ရင္ ပအို၀္႔လူမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္ရိုးသားၾကသကိုး။ ေၾကာင္ျပီး က်န္ခဲ႔တာေတြ မ်ားတယ္ေလ။ ဘယ္လိုလဲ လာျပီး ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႔ေလးမွာ သၾကၤန္တခါေလာက္ လာႏႊဲမလား။ ဖိတ္ေခၚတယ္ေနာ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ျမိဳ႔ဓေလ႔ေလးေနာ္။။