တလြဲေတြ ျဖစ္ဆဲ ကၽြန္မ

ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိတိက်က် ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားပေစ.အျမဲျဖစ္ေနက် အလြဲေတြနဲ႔သာ ၾကံဳေတြ႔ေနရေတာ့ စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ကၽြန္မ အခုတေလာ ပိုစ္႔အသစ္မေရးႏိုင္ ေပ်ာက္ေနတဲ႔ အေၾကာင္းေလးက ဒီအလြဲေလးပဲေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း မင္းလူေမာ္ေအာင္တစ္ေယာက္ စကၤာပူကေန ဒူဘိုင္းကို ေျပာင္းလာရကေန စေတာ့တာပါပဲ။ အစက သူ႔က ကၽြန္မကို ေမလ.ပထမပတ္ေလာက္မွ ေရာက္မယ္ေပါ့။ အခန္းရွာေပးဖို႔ လိုအပ္တာေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မပဲ ကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြ မရွိေနတဲ႔ ဒီဒူဘိုင္းျမိဳ႔ေလးဆီကို ကိုယ္႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေရာက္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာေနတာေပါ့။ အခ်ိန္ရေသးတာန႔ဲ႔ အခန္းကို ၾကိဳေတာ့မရွာထားလိုက္ဘူး။ လကုန္မွ စရွာဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ မေျပာမဆိုနဲ႔ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတာ္က ၂၇ ရက္ေန႔ ေရာက္မယ္တဲ႔။ ဘာလုပ္ရမယ္ မသိျဖစ္သြားတယ္။ အခန္းကို ကမန္းကတန္းရွာရတာေပါ့။ ေၾကာ္ျငာထားတာေတာ့ အမ်ားသား ၊ တကယ္႔ေနရာ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွာေတြ႔ဖို႔က ရွားသားလားေနာ္။ ၂၆ရက္ညမွာ သင့္ေတာ္တဲ႔ ေစ်းနဲ႔ အခန္းေလးတခန္းရပါေတာ့တယ္။ လူေမာ္ကလဲ ေအးေဆးေနခ်င္တယ္။ အခန္းရွာေပးဆိုေတာ့ အခန္းေပါ့။ Bed spaceက်ေတာ့ လူမ်ားေတာ့ စကားမ်ားတာေပါ့။ ေနတတ္မွ အေနေတာ္မယ္ေလ။ အခန္းရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လိုခ်င္လြန္းလို႔သာ ယူလိုက္တာ။ အိမ္လဲေရာက္ေရာ ေတြးေလ မလိုခ်င္ေနဘူး။ ကၽြန္မက စိတ္ထဲ တခုခုထင့္ေနရင္ အဲဒီအရာကို ဘယ္ေတာ့မွ မယူတတ္ဘူး။ အခုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တလေလာက္ေတာ့ ေနၾကည္႕ေပါ့။ ေနာက္မွ စိတ္ၾကိဳက္ျပန္ရွာၾကတာေပါ့ ဆိုျပီး ျပန္ေျဖေတြးလိုက္တယ္။ ညေန.၆နာရီေလာက္မွာ အတူေနသူငယ္ခ်င္း သႏ ၱာက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ကၽြန္မအေဒၚေနတဲ႔ အခန္းေဘးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ Share လုပ္မဲ႔ ေနရာလြတ္ေနတယ္ ။ ကၽြန္မလဲ အေဒၚဆီ ကမန္းကတန္းဖုန္းဆက္ျပီး ရရင္ယူမယ္ေပါ့။ အေဒၚကလဲ ေမးေပးတယ္။ ေနာက္.ည၈နာရီမွာ အိုေကသြားတယ္။ အေဒၚကလဲ ေသာ့ဖြင့္ေပးဖို႔ ေစာင့္ေနေပးမယ္ေပါ့။ အားလံုးအဆင္ေျပသြားတယ္။ ေလယာဥ္က ည၉:၃၀မွာ ဆိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ည၁၀နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွာ လူေမာ္ အျပင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကုမၸဏီက HR လာၾကိဳမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ ကိုေရႊHR မန္ေနဂ်ာက ေပၚမလာဘူး။ အေဒၚကလဲ မနက္အေစာၾကီး အလုပ္သြားဖို႔ရွိေတာ့ မလာေသးဘူးလားနဲ႔ ဖုန္းဆက္ေနေတာ့တာပဲ။ ၁၁နာရီခြဲခါနီးထိ ေရာက္မလာဘူး။ ဘယ္ႏွစ္မီနစ္အတြင္း ေရာက္လာမယ္။ ဘာညာနဲ႔ ဆက္ေစာင့္ခိုင္းေနတယ္။ အေဒၚက လံုး၀မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၁၁နာရီခြဲေက်ာ္သြားေတာ့ အိပ္လိုက္ျပီေပါ့။ ကၽြန္မလဲံ HR မန္ေနဂ်ာ ေရာက္လာေတာ့ ဒီညသူ႔အိပ္ခန္းမွာ ေခၚအိပ္ဖို႔ ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေခၚသြားေပလို႔ပဲ။ သူေနာက္က်တာနဲ႔ လြဲတာက စျပီေလ။
ေျပာပဲမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မနက္.ေန႔လည္ သံုးေလးခါေလာက္ လူေမာ္နဲ႔ ဖုန္းေတြ ေျပာေနတုန္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လူေမာ္ ညေနရံုးဆင္းရင္ ပစၥည္းယူျပီး ေျပာင္းလာေတာ့မယ္ေလ။ ညေန၄နာရီေလာက္မွာ ေနမယ္ဆိုတဲ႔ အခန္းက အဆင္မေျပျဖစ္သြားတယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္မသိျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ အားလံုးေအးေဆးျပီထင္ေနတာ၊ အခုခ်ိန္မွ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ။ လူေမာ္လဲ လာေတာ့မယ္။ေနာက္ ကၽြန္မရံုးဆင္းျပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ျပန္ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ လမ္းတ၀က္မွာ လူေမာ္႔ဆီက ဖုန္းလာျပီ။ လာေနျပီတဲ႔။ အဲဒီခ်ိန္မွာ တအား အားနာသြားတာပဲ။ ဒီေလာက္ေလးေတာင္ အဆင္ေျပေအာင္မကူညီႏို္င္ရေလျခင္းဆိုျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားရတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေဒါသေတြ ထြက္ေနရတယ္။ ဒီညအခန္းရေအာင္ရွာမယ္။ မရမခ်င္းရွာမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ လူေမာ္ကိုလဲ အခန္းအသစ္ျပန္ရွာရမယ္။ စိတ္မပူနဲ႔။ ငါရွိတယ္ဆိုျပီး ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အရင္ဆံုးလုပ္ရတာကေတာ့ Watchmanကို ဖုန္းေခၚျပီး လူေမာ္ပစၥည္းေတြ ခဏ.သူ႔အခန္းမွာထားခြင့္ျပဳဖို႔ ေျပာရေတာ့တာေပ့ါ။ ေနာက္သူ႔အကူအညီနဲ႔ ကၽြန္မေနတဲ႔ အေဆာက္အဦးမွာ အခန္းလိုက္ရွာတာ ဘယ္နားမွ ရွာမရပါဘူး။ ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ လူေမာ္ေရာက္လာေတာ့ ေမာသြားတာေပါ့။ စိတ္လဲံ ေတာ္ေတာ္ေလး ညစ္သြားတယ္။ကို္ယ္ခ်င္းစာတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္မအမွားေတြခ်ည္းပဲေလ။ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ထားေပးလို႔။ မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲတယ္။ ေနာက္ဆံုး..ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီည.နင္, အခန္းမရရင္.ငါလဲ ျပန္မအိပ္ဘူး။ ဒီည နင္အခန္းရတဲ႔အထိ.ငါလိုက္ရွာေပးမယ္လို႔။ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္သား ဖုန္းနဲ႔ ကပ္ထားတဲ႔ ေၾကာ္ျငာမွန္သမွ် ဖုန္းဆက္ေတာ့တာပါပဲ။အခန္းေတြ လိုက္ၾကည္႔နဲ႔ လမ္းကလဲ ေတာင္ေျမာက္စံုေအာင္ ေလွ်ာက္ေနတာ ေျခေတာင္မသယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ျမန္မာတစ္သိုက္နဲ႔ ေတြ႔ျပီး အခန္းရေတာ့တယ္။ အခန္းရေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ့တယ္။ ေနရာတက်ျဖစ္မွ နွစ္ေယာက္လံုး.၁၁နာရီခြဲေနျပီ ဘာမွမစားရေသးတာကို သတိရေတာ့တယ္။
ဒီတခါ ကၽြန္မ ေသခ်ာလုပ္ထားရက္နဲ႔ လြဲပံုကေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဒူဘိုင္းမွာ အိပ္စရာေနစရာမရွိ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ခါနီးသြားတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုလုပ္သမွ် လြဲေနတတ္တာ။ လံုး၀မေကာင္းဘူး။ သိတယ္။ သိတာမို႔ ေသခ်ာလုပ္တယ္။ ပိုဆိုးတယ္။ ေနာက္.တခါ.ဘယ္သူ႔ကို တလြဲလုပ္ဦးမယ္ မသိဘူး။