ၿဖစ္လိုက္ရင္..တစ္လြဲ(၂)

ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့.ကၽြန္မရဲ႕ အလြဲေတာ္ပံုကေတာ့ ေၿပာမေနနဲ႔။ ဒီပိုစ္႔ေလးကိုေရးရင္ သူငယ္ခ်င္းကိုေၿပာၿပေတာ့ သူ႔မွာ ထိုင္ရီရလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္။ ကဲ ကၽြန္မရဲ႕ အားေပးေဖာ္.သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ..?

၂၀၀၃ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ အတြင္း ၊ ကၽြန္မ POISE Management School မွာ ပညာသင္ခ်ိန္ေလးမွာေပါ့။ တစ္ေန႔ညေန သင္တန္းမွာ Tutorial ေၿဖဖို႔ ရွိတယ္။ စာက်က္ေနတာနဲ႕ အခ်ိန္ကိုေမ႔ၿပီး သင္တန္းခ်ိန္ေရာက္ခါနီးမွ ကမန္းကတန္း ထေၿပးသြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက စာအုပ္နဲ႔ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ဆယ္္တန္တစ္ရြက္ ယူၿပီးအိမ္ကထြက္လာပါေလေရာ။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးက သင္တန္းခ်ိန္နီးေနၿပီး Bus စီးၿပီးသြား.ေက်ာင္းေရာက္ ။ ေနာက္ သင္တန္းၿပီးရင္ အိမ္ကလာၾကိဳမွာ ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံမလိုဘူး။ ကားခပဲယူသြားလိုက္တာ။ ယူတာေတာင္ တိတိက်က်ယူသြားတာ။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ကားကလဲအဆင္သင့္ရွိေနတယ္။ Bus နံပါတ္၃၉ ပါ။ ႏွစ္စီးေတာင္မွဗ်ာ။ တစ္စီးက Aircon Bus ၊ ေနာက္တစ္စီးက ဟိုင္းလပ္။ အခ်ိန္နီးေနၿပီမို႔ ၿမန္တဲ႔ ဟိုင္းလပ္ကားေပၚ တက္လိုက္မိတယ္။ ကားခကို စပါယ္ယာကလဲ ခ်က္ခ်င္း ကားခမေကာက္ေသးပဲ ေနာက္တစ္မွတ္တုိင္ ေရာက္မွေကာက္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလဲ ႏွစ္ဆယ္တန္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့

စပါယ္ယာ။။။။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ
ကၽြန္မ။။။။။ စိန္ေပါလ္
စပါယ္ယာ။။။။။။ တာေမြေက်ာ္ တစ္ရာပါ

( ညေနငါးနာရီပဲ ရွိေသးတယ္။ ကားက ေအာက္ဆိုဒ္ကားေတာင္ ၿဖစ္ေနၿပီးလားတဲ႔)
အြန္..သြားေရာ။ ႏွစ္ဆယ္တည္းပါတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ။

ကၽြန္မ။။။။။ ဟင့္အင္း..မရွိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ဆယ္ထဲပါတယ္။

စပါယ္ယာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ကၽြန္မကို ေၿခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည္႕ၿပီး ၊ ထင္မွာေပါ့။ ညာေၿပာေနတာလဲမဟုတ္မွန္း။ သနားလို႔ထင္ပ

စပါယ္ယာ။။။ စီးသာသြားပါေတာ့ဗ်ာ။ ( စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေလသံနဲ႔)

ကၽြန္မလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေခါင္းသာ ငံု႔ထားလိုက္ေတာ့။ ေနာက္စိတ္ထဲမွာ စာၿပန္ေႏြးေနမိတယ္။

စပါယ္ယာ။။။ ကဲ တစ္ရာတန္ခရီးကို ႏွစ္ဆယ္ေပးစီးတဲ႔ ညီမ..စိန္ေပါလ္ေရာက္ၿပီး မဆင္းေတာ့ဘူးလား။
ဂိတ္ဆံုးထိ လိုက္မလို႔လား။
အဲ ..ဟုတ္သားပဲ ။ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ တစ္ခါ ကမန္းကတန္း ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ အရွက္ေတာ္က ထပ္ကြဲေသးတယ္။ ဘယ္လို ဆင္းမိလိုက္မွန္းေတာင္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ကားေပၚကေန ဟပ္ထိုးၾကီး ၿပဳတ္က်မလို ၿဖစ္သြားပါေလေရာ။။ စပါယ္ယာ လွမ္းထိန္းလိုက္လို႔သာေပါ့။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္ေလးေတာင္ အေၿပာကခံလိုက္ရပါေသးတယ္။

" ၿဖည္းၿဖည္းဆင္းပါ။ ကားခ ထပ္မေတာင္းပါဘူး " တဲ႔