ႏိုင္ငံျခားေရာက္ျမန္မာတစ္ဦးရဲ႔ျငီးခ်င္း(၂)

ေဖေဖာ္၀ါရီလ၁၅ရက္ေန႔မွာ kish island ကိုထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရင္း အေဒၚနဲ႔ အသိမိတ္ေဆြေတြက မွာၾကားလိုက္တာကိုလဲ မွတ္ထားရပါတယ္။ အိမ္ကလဲ စိတ္ပူေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မသြားေစခ်င္ဘူး။ ျပန္လာခိုင္းတယ္။ ကိုယ္ကလဲ လုပ္ခ်င္တာကိုတာ စြတ္လုပ္ေနတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပါပဲ။ အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ဒူဘိုင္းမွာ visit visa နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ တခ်ိဳ႔ ကုမၸဏီကလဲ ဗီဇာမခ်ိန္းေပးပဲ ဒီလို သံုးလတၾကိမ္ ခ်ိန္းဖို႔ သြားသြားေနရတဲ႔သူေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ တေန႔တေန႔ လူေထာင္ခ်ီျပီး kish ထြက္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ လူစံု၊ ျပသနာေပါင္းစံုေပါ့။ တခ်ိဳ႔ကလဲ ကုမၸဏီက ဗီဇာခ်ိန္းေပးမယ္ဆိုျပီး kish လႊတ္လိုက္တယ္။ အခ်ိန္ဆြဲေနတာနဲ႔၊ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ဗီဇာေရာက္မလာတာေတြ ရွိေတာ့ သတ္မွတ္ခြင့္ျပဳထားတဲ႔ ၁၄ရက္အတြင္း မွမရရင္ အီရန္ႏိုင္ငံရဲ႔ ဗီဇာကို ၀ယ္ရေတာ့မယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ေနဖို႔ စားဖို႔က၇ွိေတာ့ ေနာက္ဆံုး KISHမွာပဲ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္တဲ႔သူနဲ႔၊ ေနာက္သိတဲ႔အတိုင္း လူခ်င္းအတူတူ ႏွမခ်င္း စာနာမွဳ႔မရွိတဲ႔သူေတြေနာက္ ပါသြားၾကတာေတြ မ်ားတယ္လို႔ ေျပာျပလို႔ သိလိုက္ရေတာ့ ေၾကာက္စိတ္က အထြက္အထိပ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ KISH ေရာက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုဖို႔၊ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို သတိထားဖို႔ အားလံုးမွာပါေတာ့တယ္။ စိတ္လဲမခ်ၾကဘူး။ အဲဒီစိတ္ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ ။မသြားခင္ညက အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔လဲ မ်က္ခံုးက ခပ္လွဳပ္လွဳပ္ရယ္။

ေလဆိပ္မွာ ဖီလစ္ပိုင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ခင္ပါေတာ့တယ္။ DICAY တဲ႔ ။ ခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ခဏအတြင္း အေတာ္ေလးခင္မိသြားၾကျပီး ကၽြန္မအတြက္ အေဖာ္ရသြားတာေပါ့။

ေရာက္ပါျပီ KISH ISLAND ကိုး။ ပါးရွန္ပင္လယ္ေကြ႔မွာ တည္ရွိျပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို အဓိကထားတဲ႔ ျမိဳ႔ေလးေပါ့။ဒီ KISH ISLAND ေလးက အေရွ႔အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ တတိယ လာေရာက္လည္ပတ္ဆံုးႏိုင္ငံေလးပါ။ SHAM EL-SHEIK နဲ႔ DUBAI တို႔က ပထမနဲ႔ ဒုတိယေန၇ာယူထားၾကပါတယ္။အီ၇န္ႏိုင္ငံက ေငြေၾကးေဖာင္းပြတဲ႔ ႏိုင္ငံေလးတစ္ခုပါပဲ။ ပါ၇ွန္းဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ပံုျပင္ေလးေတြမွာ ၾကားဖူးေနက်အတိုင္း ပါ၇ွန္းမင္းသမီးေလးေတြ ေခ်ာေမာလွပပံုအတိုင္းပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာလွၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေလးကလဲ သပ္သပ္ရပ္ရ႔ပ္နဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ျမိဳ႔ေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေပမဲ႔ လာေရာက္ၾကတဲ႔ လူတခ်ိဳ႔ေၾကာင့္ ဒီလိုနာမည္ပ်က္ေနတာလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။


ပံုေလးကို ေတာ့ GOOGLE မွရွာျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအားလံုး သူတို႔ႏိုင္ငံ ဘာသာေရးဥပေဒအရ လံုလံုျခံဳျခံဳရွိရန္ သူတို႔ ၀တ္စံုကို လဲလွယ္၀တ္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ အက်ီၤရွည္( ဂါ၀န္ လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔) နဲ႔ ပ၀ါကို အဆင္သင့္ထားေပးတယ္။ ၀တ္စံုလဲ လဲျပီးေရာ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ မွန္ထဲၾကည္႕မိေတာ့ ေတြးမိပါတယ္။ ေဆးရံုက ခြဲစိတ္ခန္း၀င္မဲ႔သူ က်ေနတာပဲလို႔ေပါ့:)
ေနာက္ ေလဆိပ္အျပင္မွာေတာ့ ဟိုတယ္က အဆင္သင့္ေစာင့္ေနျပီးသား ။ ၾကိဳတင္ဘြတ္ကင္ လုပ္စရာမလိုဘူးေပါ့။ အေဒၚတို႔မွာလိုက္သလိုပဲ FARABI ဟိုတယ္ ကားနဲ႔ လိုက္သြားလိုက္တယ္။ အဲဒီဟိုတယ္က သန္႔တယ္။ ေကာင္းတယ္တဲ႔။ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္မဲ႔ ေနရာနဲ႔ နီးတယ္ေပါ့။ ကၽြန္မေရွ႔မွာ ေမာင္၀မ္းကြဲ အစိုင္းလဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ အေဒၚသူငယ္ခ်င္းလဲ ေရာက္ဖူးေတာ့ သိပ္ေတာ့မေၾကာင္ပါဘူး။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ လူမ်ိဳးတူရာေနရာခ်ထားေပးေတာ့ ျမန္မာဆိုတာ မရွိေတာ့ ဘယ္လူမ်ိဳးနဲ႔ ေနခ်င္ပါသလဲတဲ႔။ ကၽြန္မက နဂိုကတည္းက ေလဆပ္မွာခင္လာတဲ႔ DICAY နဲ႔ပဲ တူတူေနမယ္လို႔ ေျပာထားျပီးသားဆိုေတာ့ သူနဲ႔ တခန္းတည္းေနမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အခန္းက်ယ္ၾကီး တခန္းမွာ ေျခာက္ေယာက္ေနရာခ်ထားပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးက သပ္သပ္ ၊ မိန္းကေလးက သပ္သပ္ေပါ့။ မိန္းကေလး အေဆာင္ေပၚကို သူတုိိ႔ ၀န္ထမ္းမွလြဲ တက္ခြင့္မရပါဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ တက္ခြင့္မရေပလို႔ပဲ။ တညလံုး အိပ္လို႔မရေအာင္ ဖုန္းလာေနတယ္။ အခန္းနံပါတ္နဲ႔ ဖုန္းတကာ ေလ်ွ်ာက္ေခၚေနတာေလ။ အင္းေလ.. အားလံုးက သန္႔တဲ႔သူခ်ည္းမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္မေနတဲ႔ အခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ဆို လာသမွ်ဖုန္းကို ဒိုင္ခံေျဖတယ္။ ရယ္ေမာေနတယ္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ဖုန္းကို ေဘးခ်ထားလိုက္ရင္ ဘာမွမျဖစ္တာကို ျပန္ေျဖေနတာကိုက အလုပ္မဟုတ္တာလို႔ ျမင္တယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကို္ယ္ေနတတ္ဖို႔က အဓိကေလ။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးလက္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္္မလဲ မ်က္စိနာပါေတာ့တယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ တအားေသာက္ေတာ့ အခန္းေလးထဲမွာ ေဆးလ္ိပ္ေငြ႔ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မမ်က္လံုး ေဆးလိပ္ေငြ႔ခံရဖန္မ်ားေတာ့ နာလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေၾကာက္လို႔ ဘယ္မွမသြားဘူး။ အခန္းထဲကအျပင္ကို မထြက္တာ။ BUILDING ရဲ႕အ၀ိုင္းပတ္ေလးေတြမွာ အီရန္ရိုးရာလို သီခ်င္းဖြင့္၊ ထိုင္ေနၾက။တ၀ါး၀ါးတဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာေနသံေတြကို ၾကားတာနဲ႔တင္ ေၾကာက္ေနတယ္။ ဗီဇာအျမန္ပို႔လာဖို႔ကိုပဲဲ စိတ္ကေစာေနတယ္။ မေနခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မထြက္လာတာက ေသာၾကာေန႔ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေစာင့္ရမဲ႔ သေဘာရွိေနတာေပါ့။

ဒီအေရွ႔အလယ္ပိုင္းမွာက ရံုးပိတ္က ေသာၾကာေန႔ေလ။ သူတို႔ဘုရားရွိခိုးရက္ေပါ့။စေနလဲ အစိုးရရံဳးနဲ႔ တခ်ိဳ႔ကုမၸဏီပိတ္တယ္ေလ။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ေသာၾကာ၊စေန ႏွစ္ရက္ခံသြားတယ္။ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူးေလ။ တနဂၤေႏြမွ ဗီဇာတင္တာဆိုေတာ့ တနလၤာေန႔မွ ရတယ္။ ဒါေတာင္ ျမန္ဦးမွေလ။ လူလဲ ျပန္ခ်င္လို႔ လိမ္႔ပိန္႔ေနျပီ။ မေနခ်င္ဘူး။ ညတိုင္းမ်က္ရည္က်ရတယ္။ ေၾကာက္လို႔ေပါ့။ ခင္လာတဲ႔ DICAY ဗီဇာေရာက္လာျပီး သူအရင္ျပန္သြားမွာကို စိုးရိမ္လာတယ္။ တေယာက္တည္းဆို ပိုဆိုးမယ္ေလ။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးကိုလဲ ေၾကာက္တာပါတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ တနလၤာေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ DICAYရဲ႕ ဗီဇာေရာက္လာတယ္။ သူကလဲ ကၽြန္မကို စိတ္မခ်တာနဲ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ဘြတ္ကင္သြားမတင္ပဲ ေစာင့္ေနေပးပါတယ္။ ေရာက္လာမွ တူတူျပန္မယ္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တနလၤာေန႔ ကၽြန္မဗီဇာမေရာက္လာပါဘူး။ သူ႔ကုမၸဏီက ဗီဇာပို႔လိုက္ျပီ ဘာလို႔ ျပန္မလာေသးတာလဲလို႔ လွမ္းမက္ေဆ႔ပို႔ေတာ့ ကၽြန္မလဲ အားနာတာနဲ႔ ျပန္လိုက္ဖို႔ေျပာရပါေတာ့တယ္။ သူလဲရပါတယ္လို႔ ေျပာေပမဲ႔ မေကာင္းဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုးသူလဲ အဂၤါေန႔မနက္အေစာၾကီး ျပန္သြားပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မရဲ႔ဗီဇာေလးကေတာ့ အဂၤါေန႔ မနက္ပိုင္းေလာက္မွာ အေဒၚက ပို႔လိုက္ျပီလို႔ မက္ေဆ႔ပို႔လာမွ ၀မ္းသာအားရျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔..အေဒၚက စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ဖုန္းေခၚျပီးမွ ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားအၾကားမွာေတာ့ ကၽြန္မထိုင္ငိုရေတာ့တာပါပဲ။

ဗီဇာသြား၀ယ္တဲ႔သူက ကၽြန္မကို VISIT VISA သံုးလအစား Transit visa ၁၄ရက္ နဲ႔ မွား၀ယ္လာသတဲ႔။ ေကာင္းေရာ။။ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ၁၄ရက္ၾကာရင္ ဒီေနရာၾကီးကို တခါျပန္လာရမဲ႔သဘာေပါ့။ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္သြားတင္ေတာ့ အဲဒီေန႔အတြက္ ျပည္႔ေနျပီျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မ ဗုဒၶဟူးေန႔ ေန႔လည္ ပိုင္းမွ ျပန္ခြင့္ၾကီးရပါတယ္။

ကဲ.. ၁၄ရက္ေနျပီးေတာ့ တခါ ခ်စ္လွစြာေသာ KISH ISLAND ေလးဆီသို႔ အေရာက္ျပန္သြားရေပဦးမေပါ့။ သရဲေျခာက္ခံရတဲ႔ ဒုတိယအေခါက္ကေတာ့ မေမ႔ႏိုင္ပါဘူး။

ဆက္ရန္…