ႏိုင္ငံျခားေရာက္ျမန္မာတစ္ဦးျငီးခ်င္း(၁)

ေမာ(၀္)ေမာင္ႏွမမ်ားကို ခ်စ္ရွာလြန္းလို႔ ခဏခဏတဂ္တဲ႔ ရွပ္ျပာစိန္ အဲ.ေတာင္ေပၚ စီေဘာက္မွာ လာေအာ္သြားတယ္။ မေရးမေနရ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔တဲ႔။ ကိုသုေျႏၵကို ေပးထားတဲ႔ ကတိနဲ႔ အတူတူပဲေရးလိုက္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ျငီးခ်င္းေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ျငီးခ်င္းပါ။ အပိုင္းခြဲေရးမယ္ေနာ္။ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုခ်င္းစီ ခြဲေရးသြားမယ္ေလေနာ္။ အခုေတာ့ ဗီဇာနဲ႔ အလုပ္ရွာရပံုေလး ေ၀မွ်ထားပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဒီဒူဘ္ိုင္းကို လာမိတဲ႔ကၽြန္မ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ အျမဲပဲေျပာေနတာက " ေသခ်င္တဲ႔က်ား ေတာေျပာင္းလာတာကိုး"လို႔ေပါ့။ ဘယ္သူမွ ရိုက္ေမာင္းလႊတ္လိုက္လို႔ ဒီေရာက္လာတာလဲ မဟုတ္။ ကိုယ္႔သေဘာ ကိုယ္႔ဆႏၵနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာေပါ့။ ဒူဘိုင္းေရာက္ရင္ အေဒၚနဲ႔ပဲ တူတူေနပါ့မယ္။ တစ္ေယာက္တည္းမေနပါဘူး။ အေဒၚစကားနားေထာင္ပါ့မယ္။ မေပ်ာ္ရင္၊ စိတ္ညစ္ရင္ ျပန္လာပါ့မယ္ဆိုတဲ႔ ကတိေတြကို အထပ္ထပ္ေပးျပီး လွည္႔မၾကည္႔တမ္း ထြက္လာခဲ႔ေတာ့ အသည္းမာလိုက္တာလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခံရပါေသးတယ္။ မိဘေတြရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ႔မယ္ဆိုတာ မေတြးပဲ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ႔တာပါ။

သံုးလသက္တမ္းရွိတဲ႔ visit visa ေလးကိုင္ျပီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ရံုး၀န္ထမ္း ( office staff)လုပ္ခ်င္လို႔တဲ႔။ ဒူဘိုင္းေရာက္ေတာ့ စေတြ႔တာပါပဲ။ မ်ားေသားအားျဖင့္ ဒီမွာ ဖီလစ္ပိုင္၊ အိႏၵိယနဲ႔ ပါကစၥတန္လူမ်ိဳးေတြ အေတာ္မ်ားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဖီလစ္ပိုင္ေတြကို ဘာသာစကားေနရာမွာ မယွဥ္ႏိုင္သလို၊ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမွဳ႔မွာလည္း မယွဥ္ႏိုင္ခဲ႔လို႔ အင္တာဗ်ဴးတိုင္း လွည္႔ျပန္ခဲ႔ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ရံုးပိုင္းဆိုင္ရာ အလုပ္မွာ ၀င္တိုးဖို႔ လံုး၀မလြယ္သလို ျဖစ္ေနခဲ႔ပါတယ္။ ဒူဘိုင္းေရာက္ျပီး တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္အထိ အလုပ္မရပဲ မိုးလင္းတာနဲ႔ သတင္းစာဖတ္၊အင္တာနက္ကၾကည္႕နဲ႔ တေန႔တေန႔ CV ေတြ ေမလ္းပို႔လိုက္၊ Faxပို႔လိုက္နဲ႔ အိမ္လြမ္းနာက်ေနေတာ့တာပါပဲ။ တစ္လေက်ာ္ေတာ့ financial investment ကုမၸဏီတခုမွာ marketing executiveနဲ႔ ရပါေတာ့တယ္။ ကုမၸဏီကလဲ ေကာင္းတယ္။ ကမ ၻာေစ်းကြက္မွာ နံပါတ္တစ္ေနရာကို ေလးၾကိမ္ရထားဖူးတဲ႔ ကုမၸဏီေလးပါ။ ကိုယ္႔ကိုအင္တာဗ်ဴးတဲ႔ မန္ေနဂ်ာက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေလ။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို လက္တြဲေခၚလိုက္တဲ႔ သေဘာပါပဲ။ တစ္လ သင္တန္းတက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီကုမၸဏီက ဗီဇာမခ်ိန္းေပးဘူး၊ လစာမေပးဘူး။ ေကာ္မရွင္ေပးတယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာေပါ့။ အနည္းဆံုး investလုပ္ရမဲ႔ ေငြက ေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္းတဲ႔ ။ စဥ္းစားတာၾကည္႔ေပေတာ့။ ဒူဘိုင္းေစ်းကြက္ကို ဘာမွမသိေသးတဲ႔ ကၽြန္မအဖို႔ မဟာအခက္အခဲတစ္ခုေပါ့။ ဗီဇာခ်ိန္းေပးတယ္ဆို ေတာ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္႔ရဲ႕ သံုးလသက္တမ္းပဲ ရွိတဲ႔ visit visa ေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အခုခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးေနတာက ဗီဇာျဖစ္ေနတယ္။ ဆိုေတာ့ သင္တန္းတလတက္လိုက္ရတဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေလး တခုေတာ့ ရသြားပါေတာ့တယ္။ မန္ေနဂ်ာမၾကီးလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္က်န္ခဲ႔တာပါပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္ေပါ့။

အဲဒီေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက သတင္းစာထဲ အလုပ္အလိုရွိေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာထဲ႔ရင္ ရပါသတဲ႔။ ပိုအခြင့္အလမ္းပိုမ်ားပါသတဲ႔။ အဲဒီလို အလုပ္ရွာလို႔ ရမွန္း အေဒၚလဲ မသိ၊ တူမလုပ္သူကလဲ မသိဆုိေတာ့ အခ်ိန္တလသာက်န္တဲ႔အတြင္းမွာ အလုပ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားရျပန္တာပါပဲ။ သတင္းစာထဲ ထဲ႔ေၾကာ္ျငာရေတာ့တာေပါ့။ မဆိုးဘူးသိလား။ ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္တဲ႔ ေၾကာ္ျငာမွဳ႔ေလးပါပဲ။ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းတာနဲ႔ လာလိုက္တဲ႔ ဖုန္းေခၚ အဆက္မျပတ္ပါပဲ။ ကၽြန္မက အင္တာဗ်ဴးလာႏိုင္တဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြကို ခြာခ်ိန္းျပီး တေန႔ ေလးငါးခုေလာက္ သြားခဲ႔ရပါတယ္။

ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္တဲ႔အတြက္္ အႏ ၱာရယ္ကင္းဖို႔ အဓိကၾကည္႕ရပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ မိန္းကေလးေတြကို ျမင္ရင္ ၾကည္႕ေနလိုက္ၾကတာ ကၽြန္မေတြးမိပါတယ္။ ပရုပ္လံုးသာဆို အဲဒီေနရာမွာတင္ လံုးပါးပါးတယ္လို႔ေပါ့။ ကၽြန္မက အစကတည္းက အလုပ္မရခ်င္ေန ကိုယ္အတြက္ အႏ ၱာရယ္ကင္းကင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရဖို႔လိုတယ္ ဆိုတဲ႔အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ အလုပ္ရွာတာဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ အလုပ္ရွင္အျပဳအမူေတြနဲ႔ မၾကိဳက္တာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေအာင္ေပမဲ႔ အလုပ္မဆင္းခဲ႔ဘူး။

့ :) သံုးလျပည္႕႔သြားျပီ။ အလုပ္မရွိဘာမရွိနဲ႔ ကဲ...ဘာဆက္လုပ္မလဲ ေဒၚဖူးဖူးေပါ့။ အိမ္ကထြက္လာကတည္းက အရွံဳးနဲ႔ ျပန္ဖို႔ ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အိမ္က ျပန္လာဖို႔ ေခၚေပမဲ႔ ကိုယ္စတဲ႔ ဇာတ္ကိုယ္ဆံုးေအာင္ေတာ့ ကမယ္ဆိုျပီး ဗီဇာထပ္၀ယ္ဖို႔ အိမ္ကို ေငြထပ္မံေတာင္းျပီး ဗီဇာခ်ိန္းရန္ လူေပါင္းစံု ျပသနာေပါင္းစံုတို႔ ေပါမ်ားတဲ႔ အီရန္ႏိုင္ငံ kish Island ေလးကို မတ္လ ၁၅ရက္ေန႔မွာ ထြက္ခြာခဲ႔ရပါေတာ့တယ္။

ဆက္ရန္...