သတိရမိေသာ အျဖစ္ေလးတစ္ခု

ကၽြန္မ ဒီေန႔ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးရင္ ေတာင္ငူမွာ ဂ်ီတီအိုင္ တက္တုန္းက အျဖစ္ေလးကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ကၽြန္မ ဒုတိယႏွစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုက ေက်ာင္းမွာ တကယ္႔ ဗရုတ္သုတ္ခ အုပ္စုေလ။ တေနရာရာ သြားမယ္ဆုိ ျငင္းတယ္လို႔ကို မရွိဘူး။ ညီၾကတယ္။ တစ္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းမတက္ပဲ ေရတာရွည္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ရွိတဲ႔ ေရွးေဟာင္း သမိုင္း၀င္ မယ္ဒက္မယ္ကယ္ ဘုရားကို သြားဖူးဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ ေရတာရွည္ျမိဳ႔ကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ အုပ္စုလိုက္ ေက်ာင္းလစ္ၾကတာေပါ့။ ဘုရားကိုေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ခံ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။ ဒီဘုရားက နတ္ၾကီးတယ္။ အေျပာအဆိုမွားလို႔ မရဘူး။ အျပဳအမူေတြလဲ ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ကို ေဒသခံ ေျပာျပတဲ႔ ဘုရားသမိုင္းေလးက…

အမွန္က ေစတီက ႏွစ္ဆူပါ။ မယ္ဒက္နဲ႔ မယ္ကယ္ဆိုတဲ႔ ညီအမႏွစ္ဦး မိေက်ာင္းက ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ခ်ီလာတဲ႔ ဓာတ္ေတာ္ကို ဌာပနာထားတာပါတဲ႔။ အဲဒီမွာ ညီမျဖစ္သူ မယ္ကယ္ က သူ႕ရဲ႕ေစတီေတာ္ကိုေတာ့ ပါရမီေရစက္ရွိသူမ်ားသာ ဖူးေျမာ္ႏိုင္ရန္ အဓိဌာန္နဲ႔ တည္ထားေတာ္မူထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အခုသြားဖူးတာကေတာ့ မယ္ဒက္ဘုရားေပါ့။

ကၽြန္မကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ႔အတိုင္း ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ ကိုယ္႔ဘက္ကေန မခၽြတ္ယြင္းရေအာင္ ဘုရားေရာက္သည္ႏွင့္ လံုး၀ စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ လူငယ္ဆိုေတာ့ ေျပာမွားဆိုမွား ျဖစ္သြားမွာစိုးတယ္ေလ။ သတိထားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ သတိမထားလိုက္မိသူကေတာ့ မေ၀ ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ဘုရားရွိခိုးျပီးတာနဲ႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႕ၾကတုန္း ဓာတ္ေတာ္ ပင့္ခ်ီလာတဲ႔ မိေက်ာင္းကန္သို႔အေရာက္မွာ သူက မုန္႔စားထားလို႔ လက္ေပေနတာကို အဲဒီကန္ထဲ လက္ႏွိပ္ျပီး ေဆးလိုက္တယ္ေလ။ အားလံုးက မလုပ္နဲ႔ေလလို႔ ေအာ္တာ မမီလိုက္ဘူး။

ေနာက္ကၽြန္မတို႔ ေတာင္ငူျပန္ေတာ့ စီးလာတဲ႔လိုင္းကား ေရတာရွည္ျမိဳ႕အထြက္မွာတင္ တိမ္းေမွာက္ပါေလေရာ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာမွမျဖစ္တာ။ ေနာက္တစ္စီး ေျပာင္းစီးေတာ့ ကၽြန္မက ရသမွ်ဘုရားစာကို ရြတ္ေတာ့တာပဲ။ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းေရွ႔မွာပဲ ကၽြန္မဆင္းလိုက္တယ္ေလ။ ကၽြန္မ က ေက်ာင္းကေနလစ္ျပီး သြားတာကိုး။ အိမ္က အၾကိဳအပို႔ရွိေတာ့ ေက်ာင္းပဲ ျပန္လာမွ ရမယ္ေလ။ လာၾကိဳတဲ႔သူေတာင္ ၾကိဳေရာက္ေနျပီ။ ကၽြန္မလဲ ကားေမွာက္လာတဲ႔ အေၾကာင္းမေျပာမိေအာင္ ေနရတာေပါ့။ (ကၽြန္မ အက်င့္တစ္ခုရွိတာက အိမ္က မသိေအာင္ တခုခု လုပ္ျပီးရင္ ဘယ္သူမွ စစ္စရာမလိုဘူး။ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ )

ေနာက္ရက္ ေက်ာင္းလာေတာ့ တူတူသြားၾကတဲ႔အထဲ ကၽြန္မနဲ႔ ေနာက္ နယ္က ေက်ာင္းလာတက္လို႔ ေက်ာင္းနားက ကန္ရိုးရြာမွာ ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ေက်ာင္းလာျပီး ျမိဳ႕ထဲ ျပန္တဲ႔သူေတြ မလာၾကဘူး။ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းဗညား ေက်ာင္းေရာက္လာပါေလေရာ။ ေခါင္းမွာ ပလာစတာၾကီးနဲ႔။ ေခါင္းကြဲသြားလို႔ ခ်ဳပ္ရတာတဲ႔။ အားလံုးက တစ္အံတၾသနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ ၀ိုင္းေမးေတာ့

ကၽြန္မတို႔ ဆင္းသြားျပီး ေတာင္ငူျမိဳ႕ထဲ အ၀င္ ေကြ႔ေလးမွာ ခဏက ကၽြန္မေျပာတဲ႔ မေ၀ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမေလးက ဒီတခါ ကားတိုက္ရင္ တည္႔တည္႔တိုက္မွာလို႕ ေျပာျပီး စကၠန္႔ပိုင္းမွာတင္ ေရွ႔က ေပၚေတာ္မူဘုရား အုတ္တံတိုင္းၾကီးကိုု ၀င္တိုက္ပါေတာ့တယ္တဲ႔။ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ပြန္းပဲက်တာမ်ိဳး ရွိတဲ႔အေၾကာင္း ၊ မေ၀ကေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ လက္အထိမ်ားလို႔ ေဆးရံဳတင္ထားရတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတယ္။ ေနာက္ ေဆးရံုကို သတင္းေမး ေျပးၾကတာေပါ့။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုေတာ္ေတာ္ ေျချငိမ္သြားပါတယ္။ မေ၀လဲ စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္ျပီး သူ ေဆးရံုက ဆင္းေတာ့ အဲဒီဘုရားကို သူ႔အိမ္နဲ႔ တေခါက္ျပန္သြားျပီး သြားကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္တယ္တဲ႔။ ကၽြန္မလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆးရံုတက္ရတဲ႔ အေၾကာင္းကို ေျပာရင္း ေက်ာင္းလစ္ျပီး တစ္ျခားျမိဳ႕က ဘုရားသြားဖူးရင္း ကားေမွာက္တဲ႔ အေၾကာင္း ေျပာမိပါေတာ့တယ္။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ဆိုျပီးေတာ့ အဆူေလးေတာ့ နည္းနည္းခံလိုက္ရပါတယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္မွာကို ၾကည္ျ႔ပီး ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ကိုယ္မယံုၾကည္ရင္္ မေ၀ဖန္၊ မျပစ္မွားလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ သင္ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းရ သြားပါတယ္။