ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတစ္ဦးျငီးခ်င္း(၄)

Kish ျပန္လာျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သတင္းစာထဲ ေၾကာ္ျငာထပ္ထဲ႔လိုက္တယ္။ အျပင္ပန္းသာ ၾကည္႕ရင္ လူက ေအးေဆးလို႔ထင္၇ေပမဲ႔ တကယ္ဆို စိတ္ထဲမွာ ဒီသံုးလအတြင္း အလုပ္ရမွျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ေတြးေနမိတယ္။ ေနာက္တခါ အိမ္ကို ေငြျပန္ေတာင္းရေအာင္ စိတ္ကမရဲေတာ့သလို၊ အရွဳံးနဲ႔ အိမ္ျပန္ရမွာကိုု မလိုခ်င္ဘူး။ ဒီတခါဆို အိမ္ကလဲ ကိုယ္တိုင္လာေခၚႏိုင္တယ္ေလ။ အရင္ကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးတာေလာက္ေတာ့ လုပ္တာေပါ့။ အခုက်ေတာ့ အဓိဌာန္ေတြပါ ၀င္ျပီး ဆုေတြဘာေတြ ေတာင္းရတဲ႔အဆင့္ျဖစ္ကုန္ျပီ။ လူလဲ ၾကိဳးစားမွဳ႔ရွိရတယ္ေလ။

မတ္လ ၅ရက္ေန႔ညမွာ ဒူဘိုင္းျပန္ေရာက္တယ္။ ၆ရက္ေန႔မွာ သတင္းစာတိုက္သြား ေၾကာ္ျငာထဲ႔တာေပါ့။ ေၾကာ္ျငာထဲ႔ျပီးတာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြလဲ ေတာက္ေလွ်ာက္သြားရတာပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္မကို ေတာက္ေလွ်ာက္ဖုန္းေခၚေနတဲ႔ ကုမၸဏီလဲရွိတယ္။ တေန႔တည္း ငါးခါဆက္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးလာဖို႔ပဲ ေခၚေနတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ႔ ေနရာနဲ႔ နည္းနည္းေ၀းေတာ့ မသြားခ်င္ေနဘူး။ ဒီေလာက္ အင္တင္တင္ လုပ္ေနတာကို ညၾကီးေတာင္ ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ အေဒၚက ကဲ..ဒီေလာက္ေတာင္ ေခၚေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္၀င္စားေနသလဲ မသိဘူး။ သြားၾကည္႕ရေအာင္္ အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးဆိုျပီး အေဒၚကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔တာ။

အမွန္ဆို ကုမၸဏီတည္ေနရာက လြယ္လြယ္ေလး မိန္းလမ္းေဘးမွာတင္။ အဲဒါကို ကၽြန္မတို႔ ရွာမေတြ႔ေနဘူး။ ေနာက္ဆံုးလွည္႔ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူေဌးမ ကိုယ္တိုင္လာေခၚလို႔ ရံုးခန္းကို ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ တခါမွ မၾကံဳဖူးတဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေလးပါ။ ကၽြန္မကို meetingခန္းထဲမွာ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ အမွန္ဆို သူတို႔ သိခ်င္တာကို ေမးရမယ္။ ကၽြန္မက ေျဖရမဲ႔သူ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ အရည္အခ်င္းစစ္၊ ၾကိဳက္ရင္ခန္႔ မၾကိဳက္ရင္ ေနာက္အေၾကာင္းျပန္လိုက္မယ္ ဘာညာတခုခုေျပာမွာေပါ့ေနာ္။

အခုကၽြန္မၾကံဳရတဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ကၽြန္မကို ျမင္ကတည္းက တန္းခန္႔ျပီးသားပဲ။ ဘာတခုမွ မေမးဘူး။သူေဌးမကပဲ ကုမၸဏီက Real Estate Company ပါ။ Real Estate ဆိုေတာ့ လုပ္ငန္း သေဘာသဘာ၀က ဘယ္လိုရွိတယ္။ ကၽြန္မကို အတြင္းေရးမွဴးအေနနဲ႔ ခန္႔မယ္။ လစာ ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္။ တခါတည္း တန္းေျပာေတာ့တာပဲ။

ကၽြန္မလဲ ေၾကာင္သြားျပီး မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ရံုးပိုင္းဆိုင္ရာလုပ္ခ်င္တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အတြင္းေရးမွဴးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မမွာ အေတြ႔အၾကံဳလံုး၀မရွိဘူးဆိုတာကို ။ရတယ္။ အားလံုးသင္ေပးမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဗီဇာလဲ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးမယ္။ လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြကို မနက္ျဖန္လာပို႔ဖို႔ ေျပာပါေလေရာ။ဒီလိုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးျပီးဆံုးသြားတယ္ေလ။ မရြယ္ပဲေစာ္ကဲ မင္းျဖစ္ဆိုသလိုေပါ့။ ရံုးပိုင္းဆိုင္ရာမွာပဲ လုပ္ခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မ အတြင္းေရးမွဴးရာထူး မမွန္းထားပဲ အလြယ္တကူရလိုက္ပါတယ္။

တကယ္လဲ ကၽြန္မကို သူေဌးမက ညီမအရင္းတေယာက္လို သေဘာထားပါတယ္။ သင္ေပးတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မကို သင္ေပးေနဆဲပါပဲ။ ယံုၾကည္ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔လည္း ကိုယ္တတ္စြမ္းသမွ်နဲ႔ ျပန္လုပ္ေပးပါတယ္။

သိတဲ႔အတိုင္း ဒီမွာ၇ွိတဲ႔ အမ်ိဳးေကာင္းသားေတြက မိန္းကေလးဆိုရင္ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ဒါကို သူေဌးမက မေၾကာက္နဲ႔. တခုခု အဓိပၸာယ္မရွိေျပာလာတာရွိခဲ႔ရင္ သူ႔ကို အခ်ိန္မေရြးေျပာပါ၊ တခုခုျပန္လုပ္ခဲ႔လဲ သူေျဖရွင္းေပးမယ္ဆိုတဲ႔အထိ ကာကြယ္ေပးထားတာ ကၽြန္မကံေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလ ရံုးမွာ အေရးၾကီး ကိစၥရွိလို႔ ညျပန္တာေနာက္က်ရင္ သူက စိတ္ပူျပီး ဖုန္းဆက္တယ္။ အတင္းျပန္လႊတ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလို ထားခဲ႔လို႔ျဖစ္မလားတဲ႔။ သူေဌးေတြက အလုပ္ရွဳပ္ေန၊ အတြင္းေရးမွဴးမက အိပ္ျပန္နားေန ဆိုတာမ်ိဳးကို ကၽြန္မ မလုပ္ခ်င္ဘူး။

ကၽြန္မတို႔ ကုမၸဏီမွာ ကၽြန္မနဲ႔ သူေဌးမသာ မိန္းကေလးရွိျပီး က်န္သူမ်ားမွာ ေယာက်္ားေလးမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မကံေကာင္းခြင့္ရပါတယ္။ အားလံုး ကၽြန္မကို ရိုးသားစြာနဲ႔ ဆက္ဆံၾကျပီး ညီမတေယာက္၊သမီးတေယာက္လို သေဘာထားေပးၾကတယ္ေလ။

ကၽြန္မကုမၸဏီနဲ႔ အိမ္က နည္းနည္းေတာ့ ေ၀းတယ္။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းလဲ ျဖစ္ေနေတာ့ တခါတေလမ်ားဆို ကားကို ႏွစ္နာရီနီးပါး စီးရပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္တာေတြ ေလ်ာ့က်ေအာင္ တံတားမ်ားထိုးျခင္း၊ လွိဳဏ္ဂူမ်ား ေဖာက္ျခင္း စတာေတြ လုပ္သလို၊ Bus မ်ားကိုလဲ လုိင္းတိုးခဲ်႔ထားတယ္။ အခုဆို metro စေနပါျပီ။ လာမဲ႔ စက္တင္ဘာမွာ ဒူဘိုင္းျမိဳ႔တခြင္လံုး ေျပးဆြဲပါေတာ့မယ္။

ဒူဘိုင္းရာသီဥတုကလဲ ကႏ ၱာရဆိုတဲ႔အတိုင္း ဆယ္႔ႏွစ္လမွာ သံုးလေလာက္သာ ေအးျပီး က်န္လမ်ား ပူျပင္းေနပါေတာ့တယ္။ ေအးရင္လဲ ဲ မနက္ပိုင္းနဲ႔ ညပိုင္းဆိုရင္ အေတာ္ေအးတာပဲ။ စိမ္႔ေနေအာင္ ေအးတာ။ အဲ.ပူလိုက္ေတာ့လဲ စကားလံုးရွာမေတြ႔ဘူး။ မိုးရာသီမရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္ေလးက ေႏြအကုန္ ေဆာင္းအကူးလို အခ်ိန္မွာ ကႏ ၱာရမွာ ရြာတဲ႔မိုးမ်ားက ႏွစ္ရက္သံုးရက္သာ ရြာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မၾကံဳရတဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ္မိုးရြာသြန္းတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သည္းပါတယ္။ ကၽြန္မ သူေဌးဆိုရင္ မိုးရြာတာကို ထိုင္ၾကည္႔တယ္။ ကၽြန္မကို လာၾကည္႕ဖို႔ေခၚေတာ့ ကၽြန္မက မိုးရြာတာထက္ လ်ပ္စီးလ်ွပ္တာ၊ မိုးခ်ံဳးတာတို႔ကို တအားေၾကာက္တတ္သူဆိုေတာ့ မၾကည္႕ဘူးဆိုရင္ ကႏ ၱာရမွာရြာတဲ႔မိုး တႏွစ္မွာ တခါ၊ႏွစ္ခါပဲ ရြာတာဆိုျပီး သူတို႔ကေတာ့ သေဘာက်စြာ မိုးရြာတာကို ထိုင္ၾကည္႔ေနေတာ့တာပါပဲ။

ဒူဘိုင္းကို မလာခင္ကေရာ လာျပီးေတာ့ေရာ ၾကားရတာက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မလာခ်င္ၾကဘူး။ မလာေစခ်င္ၾကဘူး။ ဘာသာတရားေၾကာင့္ေရာ၊ ေနာက္ သိတဲ႔အတိုင္း ေခါေတာကုလားမ်ားအေၾကာင္းေပါ့။ မိန္းကေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရင္ ၾကည္႕လိုက္တာ တကယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ။ အခုလက္ရွိအခ်ိန္ထိ ဒူဘိုင္းမွာက တည္ေဆာက္ဆဲ ေနရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနေသးတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ လူေပါင္းစံု၊ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက လူအစံုရွိတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာေတြမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို သေဘာထားတယ္မသိဘူး။ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရတာက မိန္းကေလးတေယာက္ကို ျပဴးျပဲၾကည္႔တယ္။ ေနာက္ ေပၚတင္ပဲ ေခၚတယ္။ တြဲဖို႔ေခၚတယ္။ တခုခုေပါ့။ တအားစိတ္ဆိုးဖို႔ေကာင္းတယ္။ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ဒီလို အေျပာခံရလိုက္မယ္လို႔ မေတြးမိဖူးဘူး။ သိပ္ေဒါသထြက္စရာေကာင္းပါတယ္္။ ( ကုလားအၾကည္႔ကို ေၾကာက္လို႔ အျပင္ကိုထြက္ရမွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုတဲ႔သူရဲ႔ စကားကလဲ မမွားေပဘူးေနာ့။ဟုတ္လား ႏွင္း.)

ဒီဒူဘိုင္းမွာက အရင္ကဆို အလုပ္ရွာရန္ visit visaနဲ႔လာရင္လဲ အလုပ္ရႏိုင္ေခ်က ရွိပါေသးတယ္။ အခုလက္ရွိအေနအထားအရေတာ့ အာမွမခံႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ ဒူဘိုင္းမွာ အဓိကက ေနေရးပါပဲ။ ေနစရာရွားတယ္ မဟုတ္ေပမဲ႔ ခက္ခဲတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ စားေသာက္စရိတ္ကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ ရာသီဥတု ပူတဲ႔ဒဏ္ကလဲ မေသးလွတဲ႔ဒုကၡေလးတခုေပါ့။ ေနရာတကာ အဲကြန္းဆင္ထားတယ္ဆိုေပမဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္တာနဲ႔ မီးျပင္းလွတဲ႔ ေနရွိန္မွဳ႔ေၾကာင့္ တြန္႔သြားရတယ္။

ဒီလိုပါပဲေလ။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားတာနဲ႔ အစက မလာခင္မွာ ကိုယ္ထင္ျမင္ယူဆတာေတြနဲ႔ ကြာတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳဖူးမွ သိမွာမို႔လို႔ ညည္းသာညညး္ေနရတယ္။ ပိုဆိုးတာက အထီးက်န္ဆန္စြာခံစားရမွဳ႔၊ အိမ္လြမ္းတာကို ခံႏိုင္ရည္ရွိမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္။ လြမ္းတိုင္း မ်က္ရည္က်ရတာေတြ၊ အလုပ္၊လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေနာက္ တျခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရေတာ့ ကိုယ္႕နံေဘးမွာ ခ်စ္တဲ႔ မိသားစု မရွိေတာ့ ပိုခံစားရတယ္။ ပိုနာက်င္ရတယ္။ ေျပးျပန္ခ်င္စိတ္ ခဏခဏျဖစ္မိတယ္။ မ်က္ရည္နဲ႔ အေဖာ္ျပဳရတဲ႔ေန႔ရက္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မက ဒီမွာ တေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တျခားသူေတြအတြက္ ဒါေတြကို ဘယ္လို စာစီခ်ေရးျပမယ္ဆိုတာ မသိေပမဲ႔ ထပ္တူနားလည္ပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။။။။